ใกล้สิ้นปีที่สองแห่งโรคโควิดแล้ว ปกติก็จะตั้งกระทู้เรื่องราวตอนสิ้นปีเสมอ 

  ทำเป็นไม่มีตัวตนอยู่ในห้องนี้สี่สิบกว่าวัน  เมื่อย้อนมาดูก็ตามที่เห็นและเป็นไป เห็นกระทู้ละ3-4 คอมเม้นต์ ด้วยสมาชิกติดภาวะไร้อารมณ์กับโควิดหรือเพราะไม่มีสมาขิกเข้ามาก็อาจเป็นได้ เสมือนตลาดยิ่งคนซื้อน้อย คนขายก็ถอยจำนวน จนตลาดวายและไม่ติดตลาดอีกเลย

เปรียบกับปีก่อนๆ ห้องกลอนมีกระทู้หนาแน่น นิยายของนักเขียนก็วางชิงกันขึ้นกระทู้แนะนำ นับผู้อ่านได้ร่วมสามสิบคนเข้าอ่าน ทำให้เกิดนัก 'อยากเขียน' เกิด สู่การเป็นนักเขียนในอนาคต จากห้องนักเขียนนี้

  ตอนนี้นักเขียนและนักกลอนเหลือประจำห้องจำนวนพอๆกัน
ตามที่สังเกตและประเมินเองคงได้ตามข้อดังนี้

1. เพราะผลกระทบโดยรวมจากโควิด

2.สมาชิกมีอันเป็นไปตามวิถีพฤติกรรมที่ปรากฏให้ได้รับรู้ทั่วกัน ว่า ตัวตนจริงแท้อาจไม่ใช่ดังที่เห็นมาตลอดเวลาที่ผ่านมา จึงรับทราบและมีความรู้สึกไม่เหมือนเดิมแล้ว

3.ในการสนทนาที่ลดน้อยลงไป ทำให้ความสนิทชิดเชื้อถดถอย ด้วยไม่มีอะไรแปลกใหม่ คือไม่มีใครจุดประกายกิจกรรมขึ้นมา

4. ไร้สมาชิกหน้าใหม่ที่มีคุณภาพหรือนำเสนอสิ่งกระตุ้นความสนใจมาด้วย

5. สมาชิกเก่าที่มีคุณภาพก็ทิ้งช่วงไม่เข้ามาดังเคย 

6. การพูดคุยเรื่องราวที่กำลังมีอยู่ของสมาชิก หรือมีกระทู้แนะนำเกี่ยวกับการเขียนนิยาย ก็ไม่สามารถนำมาอ้างอิง แม้แต่ข้อความจากนักเขียนเก่าๆที่เป็นคู่มือสำหรับนักเขียนหน้าใหม่
      ด้วยเหตุว่าผิดกฏ กติกา มารยาท ถือเป็นการโปรโมทแนวขายสินค้า

( มีต่อ)