ในยามฤดูร้อน
มองหมู่ก้อนเมฆขาวบนท้องฟ้า
ยามตะวันสาดแสงส่องลงมา
หมายนำพาความร้อนกระจายไป

ในช่วงยามที่ร้อนยิ่งกว่าร้อน
คล้ายก่อนก่อนฤดูร้อนปีไหนไหน
เด็กน้อยคนหนึ่งเคยฝันใฝ่
เคยอยากให้ฤดูร้อนอยู่ยาวนาน

ในยามฤดูฝน
หยดสายน้ำเบื้องบนหล่นขับขาน
เมฆสีขุ่นเหมือนจะกดสู่บาดาล
ฟ้าคำรามสอดประสานในบัดดล

ในท่ามกลางสายน้ำหล่นละอองฝอย
เจ้าเด็กน้อยวิ่งเล่นกลางสายฝน
ร้องบรรเลงเต้นรำย้ำตัวตน
เด็กหนึ่งคนไร้เดียงสาไร้มลทิน

ในยามฤดูหนาว
ช่วงสายลมเคลื่อนไหวราวไร้สุดสิ้น
ช่วงน้ำค้างร่วงหล่นกระทบดิน
เป็นอาจิณในค่ำคืนที่ยาวนาน

กลางความหนาวในค่ำคืนเงียบสงบ
เพียงแสงจันทร์ส่องกระทบราวขับขาน
เจ้าเด็กน้อยฟังเรื่องราวในชั่วกาล
จักรวาลจากแสงดาวและแสงจันทร์

ในยามผ่านพ้น
เด็กหนึ่งคนผ่านฤดูที่เปลี่ยนผัน
ผ่านเรื่องราวผ่านชีวิตผ่านคืนวัน
ก่อนรู้ทันเด็กคนนั้นก็หายไป