คือเรายังอายุ15ค่ะไม่สามารถไปพบจิตแพทย์เองได้ เรื่องการไปพบจิตแพทย์นี้เราคิดมาตลอดหลายปี เพราะเราทั้งยังไม่แน่ใจว่าตัวเองต้องการได้รับการรักษาจริงๆมั้ย และไม่กล้าบอกพ่อแม่ จนวันนี้เราค่อนข้างมั่นใจว่าสิ่งที่เรากำลังเป็นอยู่มันเริ่มรุกรานชีวิตจนเราใช้ชีวิตแทบไม่ได้เอาแต่เครียดกับมันทั้งวันทั้งคืนเหมือนคนปล่องวางไม่ได้ เราเหนื่อยที่จะเป็นแบบนี้ตั้งแต่จำความได้แล้ว ความจริงเราเคยพูดเกริ่นๆกับเขาเรื่องความเศร้าความเหนื่อยที่เรามีไว้หลายรอบแล้วค่ะ เพราะว่าแม่เราก็เป็นคนที่ต้องพบจิตแพทย์และก็กินยาอยู่ทุกเดือนเราก็เลยคิดว่าเขาจะเข้าใจเรา แต่พ่อแม่กลับบอกว่าก็ไม่ต้องไปคิดเดี๋ยวก็หายเอง เหมือนมันเป็นเรื่องเล็กๆทั้งที่ความเศร้าพวกนี้กัดกินใจเรามาเรื่อยๆจนถึงครั้งที่ทนไม่ไหวก็ยังต้องทนให้ไหวให้ได้ต้องปาดน้ำตากลับมาใช้ชีวิตต่อแล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มันเหมือนเราจะเริ่มหนีปัญหาไปเรื่อยๆทั้งที่เราก็ไม่ได้อยากเป็นแบบนี้ เราเคยพยายามจะเอาชนะปัญหาทั้งหมดที่เกิดขึ้นทั้งภายในใจและในชีวิตจริงแต่มันเหนื่อย เหนื่อยมากๆจนพอนานเข้าก็กลายเป็นว่าเรากลายเป็นคนชอบทับถมปัญหาไปเรื่อยๆและมีความสุขโดยการลืมปัญหาไป แต่พอมีความสุขได้ไม่นานเราก็จะกลับมาเศร้าอีก อีกสาเหตุที่เราไม่กล้าบอกพ่อแม่เรื่องอยากพบจิตแพทย์ก็เพราะเรากลัวเขามองว่าถ้าเขายอมพาเราไปหาจิตแพทย์เท่ากับว่าต้องยอมรับว่าเขาเลี้ยงลูกไม่ดีใช่มั้ยและจะไม่พาเราไป เรากลัวไปหมดเลยแต่ก็ไม่อยากจะทนให้ตัวเศร้าและทำชีวิตพังไปเรื่อยๆแบบนี้อีกแล้ว เราควรทำยังไงดีคะㅜㅡㅜ