สวัสดีค่ะเราอยากได้หลายๆมุมมองความคิดเห็นของทุกคนมาลองปรับคิดดู... คือเรื่องมันมีอยู่ว่า เราคุยกับคนๆนึงมา 3 เดือนกว่าๆ เค้าเป็นคนดีค่ะเสมอต้นเสมอปลาย สำหรับคนอื่นๆอาจจะมองว่ามันเป็นแค่ช่วงโปรโมชั่น แต่เรารู้สึกส่าเราสัมผัสได้ถึงความจริงใจ สายตาเค้าที่มองเราด้วยความเอ็นดู หลังจากคุยกันไป ก็มีทะเลาะกันบ้างตามประสา จนกระทั่งเข้าเดือนที่ 3 คนที่คุยอยู่ด้วยเค้าก็บอกเราอยู่บ้างค่ะ ว่าเค้ารส. Depressed ในทุกๆเรื่องรอบตัวเค้า เค้าติดเรียนมากๆเค้าเป็นคนที่กดดันตัวเอง จนบางทีเรารส.นอยที่ว่า ทำไมเราช่วยไรเค้าไม่ได้สักอย่างเลย เรารส.เหมือนเป็นตัวท่วง แต่เค้าก็ไม่เคยบอกกับเราแบบนั้น เค้าบอกว่าเราทำให้เค้ามีคส. เค้าอยู่กับเราแล้วเค้ายิ้มได้ จนสถานการณ์มันครุมเครือสักพัก เราร้องไห้บ่อยมากแทบทุกวัน เราเลยลองปรึกษาเพื่อน เพื่อนก็แนะนำเราว่าถ้าการมีเค้าอยู่มันดีจริงเราจะไม่มานั่งร้องไห้ทุกวันแบบนี้ เราก็เลยตัดสินใจบอกเลิกคุยเค้าไป.. แต่สิ่งที่แย่ไปกว่านั้นคือ เค้าไม่ได้รั้งหรือถามอะไรเรา เค้าก็ปล่อยเราเพราะตัวเค้าเองก็คิดว่าเค้าก็ไม่ดีพอสำหรับเรา เรารู้สึกจุกมากตอนที่เค้าส่งเพลงที่เราเคยส่งไปจีบเค้า คืนมาให้เรา แล้วบอกกับเราว่า จำเพลงนี้ได้ไหมที่เธอเคยส่งให้เรา...เราขอคืนให้เธอนะ ให้เธอเอาให้คนที่พร้อมดูแลเธอได้ดีกว่าเรา เราร้องไห้หนักมากค่ะ ไม่เป็นอันจะทำอะไร จนกระทั่งดึกๆของวันนั้น เราเลยตัดสินใจง้อเค้า เราง้อไปได้ 2 วัน เค้าก็ถามว่าที่เราทำแบบนี้เราเป็นอะไรกัน จนคุยไปมา เค้าก็ขอเราห่าง แต่เราก็เหมือนชาแล้วไม่ได้เสียใจหรือร้องไห้อะไรมาก จนผ่านไปเกือบๆเดือน จู่ๆ เค้าก็รีพายสตอรี่เรามาทุกๆอาทิตย์ จนเรารส.ว่า เห้ย คือแกกับเราก็เหมือนจะเลิกคุยกันไป แกขอห่างมันก็น่าจะควรแบ่งขอบเขตรึป่าว? เค้าอาจจะสบายใจที่ยังรู้ว่ายังมีเราอยู่ แต่นี่แกพยายามมาคุยกับเรา จนเรารู้สึกสับสนแล้วตัดสินใจบล็อคหายไปจากเค้า จนคืนนั้นเค้าก้ทักมาหาเราว่าบล็อคเค้าทำไม แล้วเราก็คุยกันนิดหน่อย จับใจความว่ส เค้าเองก็ไม่อยากให้เราหายไปไหน เค้ารักเราจริงๆ เค้าบอกว่าตอนเค้ารู้ว่าเราบล็อคเค้าร้องไห้ ยังอยากที่จะรับรู้ชีวิตเรา เราเลยยอมปลดบล็อคให้แล้วเค้าก็บอกกับเราว่ายังอยากให้มันเหมือนเดิม เราไม่เข้าใจคำนี้ของเค้า แต่เราก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร จนหลังๆเค้าก็ยังรีพายสตอรี่เราเหมือนเดิม แต่เราก็เมินแชทเค้า ไม่อ่านไม่ตอบ อ่านอย่างเดียวไม่ตอบประมาณนี้ค่ะ ตอนนี้เรากำลังคิดว่า ก่อนจะปีใหม่ เราว่าจะหายไปเลยอีกครั้งแต่เราก็ดันกลัวเค้าเสียใจ แต่ตัวเราเองก็ไม่ไหว เราคิดว่าเราจะหายไปสักปีนึงแล้วค่อยกลับมา แต่เราก็ดันกลัไม่กล้าหายไป ที่เราพยายามจะหายไปจากชีวิตเค้า เพราะเราคิดว่าถ้าเราจบความสัมพันธ์กับใครไปไม่ว่าจะเป็นคนที่ชอบหรือรัก เราก็จะขอไม่ยุ่งแล้วดีกว่า ไม่อยากคุย แต่ก็ยังจะกลัวอีกว่า วันนึงถ้าเราไม่รส.แล้วจริงๆ เราจะกลายเป็นคนที่ใจร้ายกับคนนั้นๆ แล้วก็จะรำคาญง่ายมากๆ เรายังไม่อยากให้ถึงจุดนั้น แต่อนาคตก็ไม่แน่นอนเสมอไป 
แต่เราก็ยังคิดถึงเค้าทุกวัน แต่บางทีพอได้คุยกับเค้า เราก็ไม่ค่อยอยากคุยจนเป็นสาเหตุที่เราเมินแชทเค้าค่ะ
-

ขอโทษทุกๆคนนะคะที่พิมพ์ยาวไปหน่อยแต่มันก็อึดอัดและคาใจจริงๆค่ะ วอนขอความคิดเห็นจากทุกๆคนด้วยนะคะ🙏🏻
ขอบคุณค่ะ🙏🏻