1ปี 6เดือน ต่อจากนี้จะทำไงต่อดี
#ไม่รู้ว่าเข้าใจมั้ย แต่ขอบคุณนะครับที่เป็นส่วนนึงที่มารับฟัง อาจมีคำตกหรือไม่ใจตรงประโยคไหนก็ขออภัยเ้วยนะครับพิมตามความรู้สึกตอนนี้เลยมั่วไปหมด
ทำยังไงดีครับ ผมรักเขามากแต่ก็หวังมาก
ยิ่งเป็นห่วง/หวง ทุกๆอย่าง ก็เข้าใจว่ามันน่ารำคาญน่าอึดอัด เขาก็พูดบ่อยๆ
ผมให้อภับเขาหลายๆครั้ง กับเรื่องที่ผมคิดว่า ทุกๆคนคงจะทนอยู่ ไม่ได้
ไม่ว่า จะเป็นคุยกับรุ่นพี่ เพื่อนที่เคยชอบหรือรู้จักกันมานาน คนที่พึ่งรู้จัก
ผมจะถามหรือพูดอะไร เขาจะอารมเสียหรือเงียบละตอบโต้อะไรบ้างอย่าง แบบไม่พอใจ
(ไม่มีความเป็นส่วนตัวเลย จะอะไรนักหนา คุยกับใครได้บ้าง อย่ามายุ่งได้มั้ย )
ผมรู้ว่าใครเป็นใคร หรือคุยลักษณะไหน มาแบบไหน
แต่ผมก็พูดอะไรไม่ได้หรอกครับ เพราะเขาก็จะพูดประชด ในสิ่งที่ผมได้ถามไป
ละเขาจะบอกให้ผมเงียบ มันน่ารำคาญ ไม่ใช่แค่เรื่องคุยหรอกครับ เรื่องๆอื่นๆด้วยก็ตาม  ดูเหมือนผมเป็นตัวน่ารำคาญสำหรับเขา เขามักจะเมินข้อความ
ที่ผมพึ่งตอบ แต่ไปตอบคนอื่นๆ ละบอกพอผมทักย้ำๆก็ รำคาญ ละเขาก็บอกว่าไม่เด้ง แต่แชทคนที่คุยกับแชทผมมันอยู่ใกล้กันเป็นแชทล่าสุด
ผมอยู่กับมา 1ปี6เดือนแล้วครับ ผมรักเธอมาก ผมพยายามทำให้เธอทุกๆ นอกกายนอกใจผมก็ไม่เคยทำกับเธอเลย ซื่อสัตย์ ทั้งต่อหน้าและลับหลัง ทั้งตอนอยู่ด้วยกันอยู่ไกลกัน ผมพยายามทำตัวให้มีเวลากับเธอมากที่สุด พูดอะไรไปผมก็ทำให้เธอทุกๆอย่าง ไม่ว่าอะไรที่เป็นเธอ ขอหรือไม่ก็ตาม อยู่กับเขาทั้งตอนดีและตอนที่เธอเจอเรื่องไม่ดี เธอร้องไห้ ท้อ เหนื่อยกับอะไรก็ตาม ผมมักจะซัพพอร์ตเธอ ด้วยที่ผมอยู่ห่างจากเธอแค่อำเภอเดียว ทำไมถึงไม่ไปหาหรอครับ
บ้านเธอเขาเครงเรื่องการมีแฟน เลยติดปัญหาทางส่วนนี้ ผมลืมบอกเธอแอบนบกับผมเวลาเขาอยู่บ้านพ่อที่ต่างอำเภอ 1 ปี 6เดือน ตามระยะเวบาที่คบเลยครับทร่เธอแอบคบมา แต่พอเขามาที่บ้านแม่อำเภอเดียวกับผม ผมก็ไปหาเธอตลอดไม่เว้นสักวันทุกเวลา มันดีมากๆครับ ต่อจากที่ผมทำให้เธอในเวลาห่างกัน ผมจะอยู่เพื่อนเธอ แม้มันจะแค่พิมคุยกันแคาในแชทแต่ผมก็ทนได้จนทุกวันนี้ (ช่วงแรกๆผมเคยบอกกับเธอว่าอกทนนะเดี่ยวเวลามันจะให้อะไรดีขึ้นอย่างได้เห็น กลับมาสู่น่ะตอนนี้ที่ทุกๆอย่างมันก็ดีขึ้นมาแล้ว แต่ตัวเธอกับความรู้สึกเดิมๆได้หายไป ผมไม่รู้หรอกว่ามันเป็นเพราะที่เราด้วยเวลาที่คบกันมาหรือระยะทาง ที่ทำให้เป็นแบบนี้ แต่มันก็ทำให้ผมคิดถึงตัวผมเองตรงที่การที่เธอทำแบบนี้หรือเป็นนี้ เพราะหน้าตา การใช้ชีวิต หรืออะไร ที่มันทำให้ผมคิดน้อยตัวเองกับการที่เธอเป็นแบบนั้น เธอทำกับผม มันเจ็บมาก ทั้งเสียใจ เสียความรู้สึก ร้องไห้ไม่รู้กี่ครั้งกับคำพูดแรงๆของเธอ ต้องเสียความรู้สึกกับการกระทำคำพูดเดิมๆ ต่อกี่ครั้ง ต่อให้ร้องไห้จนวันนึงผมแน่นอก หน้ามืดและหลับไปแบบไม่รู้ตัว คิดมากจนนอนไม่หลับทุกวัน แต่ผมก็รู้สึกไม่อยากให้เธอไป ขาดไม่ได้
ผมรักเธอมากๆ มากกว่าคนเก่าคนไหน แม้เค้าจะทำแบบนี้กับผม พูดอะไรผมก็เชื่อทำตาม เคยเลิกกันไปจนไปคุยกับคนใหม่ผมก็ไม่รู้สึกเท่าคนนี้ ก็ยังกลับมาหา ทำไมละ? ผมไม่อยากอยู่ตรงนี้เลย มันเบาไปหมด เงียบ รู้สึกเหมือนผมอยู่คนเดียว เรื่องที่คิดมันก็ดิ่งมาก แต่มันเป็นเพราะเรื่องเธอเกี่ยวกับแฟน แต่เรื่องอื่นๆที่ไม่ดีก็นึกขึ้นมา มันทรมานมากๆ หรือผมเป็นอะไร ไม่ไหวแต่ก็ยังปกติได้ มันดีแต่ลึกๆคือ มันแย่มากๆ ผมไม่ได้คิดถึงความตายอะไรหรอก แค่สงสัยว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ ผมเป็นอะไร ผมถามตัวเอง ร้องไห้ละไปบอกตัวเองหน้ากระจก แต่ไม่เคยถามตัวเองเลย ว่ารักตัวเองหรือป่าว ได้แต่คิดเรื่องๆ ผมว่าผมรักตัวเองแล้วนะหรือผมรักตัวเองผิดวิธี สับสน มากๆ ช่วยแนะอะไรหน่อยครับ
#ขอบคุณรับฟังนะครับ มันจะงงๆ ไม่เข้าใจ พิมตามความรู้ตอนนี้เลย นึกอะไรได้ก็พิมระบายลงไป