คือ... ผมเป็นคนๆนึง ที่มีคนเกลียดเยอะมาก... แล้วผมก็ไม่รู้ว่าเกลียดผมเพราะอะไร บางทีก็เข้าไปแอบร้องไห้ในห้องน้ำ รร. บ้าง เพราะผมนั้นอยู่ รร.ผมประจำ ผมเลยได้นอนหอพักที่ รร.จัดไว้  รร. นี้มันแย่มากกก ใครๆก็เกลียดเรา เราเคยคิดอยากฆ่าตัวตาย แล้วเราก้ไม่รู้ว่าพ่อกับแม่ผมจะอยู่กะใคร ผมต้องฝืนยิ้มอยู่ตลอดเวลา ผมเหนื่อย ผมรู้ว่ายังไงก็มีคนเป็นเหมือนกันแหละ คือผมเหนื่อย... ผมไม่อยากร้องไห้ ผมอยากมีเพื่อนสนิทที่คอยรับฟังเราตลอดเวลา  อยากมีคนรักบ้าง ขนาดพ่อแม่ยังไม่มีเวลา พ่อผมก็ไม่ค่อยโอเครกับเรื่องที่ว่า... ย้าย รร. แล้วมีแต่คนเกลียด... พ่อเราอยากให้เราย้ายไปอยู่ที่อื่น แต่ย้ายไม่ได้เพราะ ถ้าผมย้าย รร. ผมจะต้องจ่ายเงินให้รร. ครึ่งล้าน !!! ซึ่งผมไม่มีเงินขนาดนั้นที่จะจ่ายรร. ไหว ผมเลยจำเป็นที่จะต้องมาทนกับเพื่อน ๆอย่างนี้ เราเองก้เลยต้องมานั่งร้องไห้อยู่ทุกคืน พ่อกับแม่ผมก็มาปลอบใจแล้วจะพูดซ้ำๆว่า "เดี๋ยวมันก็ดีขึ้นเอง,เดี๋ยวก็ปรับตัวได้" ทั้งๆที่มันไม่มีไรดีขึ้นเลย มีแต่คนด่า มีแต่คนมองจิก ตั้งแต่เข้ารร.นี้มา ผมรู้สึกว่าผมไม่มีความสุขเลย !!! ผมอยากมีความสุข ผมไม่อยากร้องไห้เยอะกว่านี้แล้ว ตอนที่พิมพ์อยู่นี้ยัง ร้องไห้อยู่เลย... ทำไมต้องร้องไห้ด้วย ผมว่าคนที่เป็นเหมือนผมคงเข้าใจเราดี เกลียดผมไม่พอ ยังบอกสิ่งที่ไม่ดีชวนให้คนอื่นเกลียดเราอีก ทั้งๆที่สิ่งที่ดีๆมีเยอะกว่า ยังไม่บอก บอกแต่สิ่งที่แย่ แล้วยังไม่พอ มีคนมาด่าว่าผมคนบ้า คือทำไมต้องมี "อคติ" ทั้งที่ทำดีแล้วก็ไม่รับแล้ว ก็ด่าผมว่าผมไม่เคยทำดี ทำไม ผมไม่อยากอยู่ รร. เลย ผมอยากให้ทุกคนเข้าใจเราหน่อย ผมรู้ว่าคนที่มาอ่านส่วนใหญ่มากกก ก็เป็นเหมือนกันแหละ ผมก็แค่อยากขอคำชี้แนะหน่อยผมจะได้รู้ว่าควรทำไรดี ความรู้สึกทั้งหมดที่ผมเก็บไว้ทั้งหมด อยากมีความสุขต้องทำไง ผมอยากมีชีวิตที่ดีบ้าง ผมควรทำไงดี... ผมไม่อยากมีชีวิตอย่างนี้อีกแล้ว