อาแปะไม่เคยดูไลฟ์ขายสินค้าทางเฟซบุคอ่ะ ก็ไม่รู้ว่าเค้ามีวิธีการพูดการขายอย่างไร..?  แต่หลังจากเห็นการถกเถียงเรื่องระบบเงินออนไลน์เมื่อวานที่กระทู้หนึ่ง มีประเด็นถึงแม่ค้าออนไลน์คนหนึ่ง อาแปะก็เลยตามดูวิธีพูดวิธีคิดของนาง.. โอ้โฮ...อุแม่เจ้า...  คนสมัยนี้ขายของพูดจาแรงๆแบบนี้เหรอ.?

  แต่ก็ต้องยอมรับว่า"เก่งนะ" ...  สมัยอาแปะยังหัวดำอายุยี่สิบกลางยังไม่ถึงสามสิบ เป็นยุคที่อิเลคทรอนิคส์เริ่มบูม คนที่อยู่ในช่วงวัยนั้นน่าจะรู้ดี บ้านหม้อ-คลองถม-สะพานเหล็กคราคร่ำไปด้วยพ่อค้า-แม่ค้าที่มารับของไปขายต่อ  อาแปะก็เป็นหนึ่งในนั้น  ยุคที่หลายคนรวยจากอิเลคทรอนิคส์ขาขึ้น  สมัยนั้นยังไม่มีขายออนไลน์นะ ถ้ามีขายออนไลน์ยุคนั้นอาแปะว่าบางคนจะหาเงินได้มากกว่า "แม่ค้าออนไลน์บางคนสมัยนี้"อีกอ่ะ..

   อาแปะเข้าใจนะ ว่าคนที่อยู่ในช่วงวัยนี้มักมี mindset เห็นเงินเป็นสรณะอันสูงสุด  คนวัยนี้มักจะเห็นเงินคือทุกอย่างของชีวิต  เรียกว่าหลงเงิน หลงความสามารถของตัวเอง  อาแปะตอนอายุสามสิบก็เป็นอ่ะ หลงแบบเดียวกันนี้แหละ  ..  แต่พออายุมากขึ้น ความก้าวร้าว ความทนงในความเก่งกาจสามารถของตัวเองก็ลดลง เพราะมีประสบการณ์ชีวิตที่รอบด้านมากขึ้น.. ผ่านทุกข์ผ่านสุขมากกว่าช่วงวัยอายุสามสิบ..

  อาแปะ ว่าคนเราแต่ละคนความฉลาดสามารถไม่ยิ่งหย่อนกว่ากันมากเท่าไหร่หรอกนะ  ต่างกันที่โอกาส คนเก่งบางคนมีโอกาสและคว้าโอกาสนั้นไว้ได้..แต่คนเก่งบางคนไม่มีโอกาส ก็ไม่เด่นไม่ดังไรงี้..    ดังนั้นแล้วปัจจัยที่คนๆหนึ่งจะรวยได้ ไม่ใช่ความสามารถเฉพาะตนอย่างเดียว แต่ขึ้นกับโอกาสที่ผู้ใหญ่กรุยทางไว้ให้ด้วย ถ้าไม่เป็นคนหลง ก็จะมองเห็นโอกาสนั้นด้วยสายตาของตนเองว่ามาได้อย่างไร...อ่ะเนอะ

อาแปะ  คนหัวหงอก   ฝากไว้ให้คิด..