ครอบครัวเรามากันอยู่สามคน เราแม่และน้องชาย พ่อเราเสียไปแล้ว เราสามคนรักกันมาก ตอนนี้เราทำงานหาเงินส่งน้องชายเรียนอีก2ปีเรียนจบป.ตรี เรารักน้องเรามากถึงเราจะอยู่ห่างกัน เราอยู่กทม.น้องอยู่ตจว.กับแม่ วันนึงแม่โทมาบอกว่าน้องรถชนเสียชีวิตคาที่ ตอนนั้นคิดอะไรไม่ออก ตัวชา หน้าชาไปหมด มันช๊อคยิ่งกว่าตอนเสียพ่อไป และแน่นอนแม่เราใจสลาย เพราะน้องเปนที่รักของทุกคน  ช่วงงานศพเรากับแม่ร้องไห้น้อยมาก อาจเป็นเพราะยุ่งเรื่องงาน ตอนนั้นคิดว่าเรากับแม่น่าจะจัดการกับอารมได้และทำใจได้ แต่ไม่ใช่เลย ยิ่งนานเรายิ่งคิดถึง เราจมมาก นอนคนเดียวไม่ได้จะร้องไห้และคิดถึงตลอด เวลาคุยกับแม่เห็นแม่ร้องไห้เราพยายามปลอบและไม่ร้องไปกับแม่ แต่พอเราวางสายกลับร้องไห้หนักมาก ตอนนี้ผ่านมา3เดือนแล้ว เป็นแบบนี้ตลอด ถึงขั้นว่าดูข่าวรถชนไม่ได้ ดูข่าวกานสูญเสียไม่ได้ หรือแม้แต่ฟังเพลงเศร้าเราก็จะร้องไห้คิดถึงตลอด  

มันเป็นปกติไหม หรือเราจมกับความเศร้านี้คนเดียว

เราอยากหายจากความเศร้านี้ อยากได้คำปรึกษาว่าควรทำยังไง


สุดท้ายฝากไว้ค่ะ เราไม่รู้ว่าคำพูดไหนเปนคำพูดสุดท้ายที่จะคุยกับคนที่เรารัก ฉะนั้นพูดดีๆใส่กันนะค่ะ เพราะคำสุดท้ายที่เราคุยกับน้องชายคือเราว่ามันที่มันไม่ยอมกลับบ้าน