คือ จขกท  เสียพ่อไป8ปีแล้ว  ตอนนี้อายุ22 คือที่ผ่านมาเดือนนึงหลังพ่อเสียก็เหมือนจะไม่ร้องไห้แล้วนะ  แต่ที่ไหนได้ ผ่านมา2-3-4ปี มันรู้สึกขาดอะไรไปมาก จากที่เราเคยมีพ่อ ไห้คิดต่อ  แต่กลับไม่ คือกลายเป็นสู้มาแต่เด็กตามลำพัง  มันเหงา เหนื่อยบางที เห็นคนอื่น เพื่อนลงรูปมีพ่อ เรากลับไม่มี บางทีถึงขั้นน้ำตาไหลเอง เห้อ ทำไมน้อ เราไม่มีแบบนั้น อยู่ๆ นอนหลับ ฝันเห๋นพ่อ น้ำตาก็ไหล นึกถึงคราวร่วมอยู่กิน  ผ่านมา8ปีจน จขกทโต มาโดยไม่มีพ่อซัพพอต  แต่ก็อยู่ได้นะคะ รู้สึกโตเร็ว  แต่อย่างว่ามันดันน้อยใจ คิดถึงท่าน อย่างที่กล่าวมา
มีท่านไหนมีประสบการสูญเสียคนรักไปไม่กลับ  ท่านฮีลใจตัวเองแบบไหนบ้างคะ ยามเหนื่อย ผิดหวัง คิดถึงเขา ขอบคุณค่ะ