ต้องบอกก่อนเลยว่าเราเป็นคนค่อนข้างขี้อาย ชอบโทษตัวเอง
ชอบหลอกตัวเอง เก็บอารมณ์เก่งเเละเป็นคนอ่อนไหวมากคนหนึ่ง

เรื่องมันเริ่มที่ตอนม.1วันเเรกที่มาโรงเรียนเราเริ่มรู้สึกว่าเพื่อนที่จบป.6ด้วยกันเริ่มเมินเราจะเรียกว่าเมินข้ามหน้าข้ามตาก็ไม่เชิงเเค่เวลาคุยไรกันจะตอบเเบบขอไปที ตอนเเรกก็ไม่รู้สึกอะไรเเค่ใจโหวงๆคิดว่าตัวเองทำอะไรผิดรึเปล่าอยากขอโทษเเต่เวลาจะคุยอะไรก็จะไม่ค่อยตั้งใจฟังเราก็เลยรู้สึกไม่อยากเล่ารู้สึกเป็นส่วนเกินตลอด กลัวที่จะโดนทิ้งไว้ข้างหลัง 

เราเครียดมากประกอบกับช่วงนั้นราเริ่มมีปัญหากับครอบครัวเช่น เวลาเราผิดนิดผิดหน่อยก็ด่า เวลาเราพยายามอธิบายก็หาว่าเถียง รู้สึกไม่มีสิทธิเสียงมันไร้ประโยชน์

เป็นอย่างนั้นจนปิดเทอมม.1ประกาศผลเรียนเราติด0 1ตัววันนั้นเป็นวันที่ตลกร้ายที่สุด พ่อเเม่กลับมาดูผลสอบเเล้วพูดคำดูถูกเรา เปรียบเทียบเรากับคนอื่น คำดุด่าต่างๆนาๆที่ตั้งเเต่เด็กจนโตพ่อเเม่ไม่เคยพูดกับเรา ที่เราไม่คิดว่าจะออกมาจากปากผู้ให้กำเนิด มันเจ็บ เจ็บมาก พยายามกลั้นน้ำตา 'เราจะไม่ร้องเราผิดเองที่เรียนไม่ดีพอ'  เเล้วเรามารู้ทีหลังว่าที่เราติด0เพราะอาจารย์ไม่เห็นสมุดงานที่เราส่ง ตลกมัยล่ะ ตลกจนเราขำไม่ออกเลย พอเราเล่าให้พ่อเเม่ฟัง เเม่หัวเราะ พ่อก็เเค่เงียบไม่มีมีเเม้เเต่คำขอโทษหัวเราะราวกับว่าไม่เคยทำร้ายจิตใจเราด้วยเรื่องที่ตัวเองกำลังหัวเราะอยู่
ขึ้นม.2 เราเริ่มเรียนรู้ที่จะเก็บอารมณ์ ไม่อยากระบายกับใครเพราะกลัวผิดหวัง ใครถามเรื่องติด0 เราก็เล่าให้มันตลกพยายามตลกไปกับมัน ความสุขเดียวของเราคือมือถือ เริ่มปล่อยติดเกม ติดนิยายออนไล ติดอนิเมะ'ทำไงได้ก็มันเป็นความสุขเดียวนิ'เรียนบ้างไม่เรียนบ้างระยะห่างกับเพื่อนมากขึ้น ไม่สนใจอะไร ไม่ค่อยเเยเเสใคร เพื่อนตลกก็เเค่ตลกไปกับเพื่อนเพื่อนเศร้าเเค่เศร้าไปกับเพื่อน จนบางครั้งรู้สึกว่าตัวเองปลอม เสเเสร้ง เเละเริ่มไม่ไว้ใจใคร ส่วนเรื่องครอบครัวเราเริ่มนิ่งๆกับพ่อเเม่วันนึ่งคุยกับครอบครัวไม่ถึง5ประโยค ก็โดนด่าต่างๆนาๆเหมือนเดิมถึงจะคำรุนเเรงขึ้นนิดหน่อยก็ไม่เป็นไร ถึงจะโดนด่าทั้งที่ตัวเองไม่ผิดก็ไม่เป็นไรทนได้มันชินชาไปเเล้วนี่เนอะ
ปัจจุบันอยู่ม.3 เริ่มคิดว่าตัวเองไร้ค่าวันนึ่งต้องหาเรื่องมาดูถูกตัวเองมากกว่าสิบเรื่องทั้งที่ตัวเองพยายามไม่คิดเเล้ว เริ่มคิดมากกับเรื่องคำพูดของตัวเอง เริ่มคิดว่าคำพูดคำด่าของพ่อเเม่มันไร้สาระ ตอนนี้รูสึกท้อ มันเหนื่อย ไม่รู้ว่าหน้ากากที่ตัวเองพยายามสร้างขึ้นมามันจะร้าวเเล้วก็พังตอนไหน
สองอาทิตย์ก่อนคุณครูให้เขียนชื่อเพื่อนที่ตัวเองสนิทที่สุด คนอื่นหัวเราะสนุกสนานเเต่สำหรับเรามันโหวงๆ มันยาก มันยากมากสำหรับเรา ต่อให้โจทย์ข้อสอบยังเทียบไม่ติดเลย พอเขียนเสร็จปุ้ปคุณครูให้ไปพูดหน้าห้องใส่ไมค์ตอนนั้นเราจำได้เราพูดเเทบไม่มีเสียง เสียงมันหายไปไหนไม่รู้ เราอยากหนีไปจากตรงนั้นเเล้วขังตัวเองไว้ในห้องคนเดียวเเล้วร้องให้ออกมา เเต่ก็พยายามเก็บมันไว้กดอารมณ์เอาไว้ โชคดีที่ผ่านวันนั้นมาได้

    สวัสดีค่ะ ขอบคุณที่รับฟังอาจจะยาวมากกกกเเต่ก็ขอบคุณที่อ่านจนจบ พึ่งเคยเขียนกระทู้ที่ยาวเเบบนี้ครั้งเเรกเลยสาเหตุที่เขียนยาวขนาดนี้เพราะอยากลองระบายดูเก็บมาเกือบ3ปีเเล้วค่ะบางประโยคอาจจะดูเเปลกๆบ้างขอโทษด้วยนะค่ะขอบคุณที่อ่านจนจบขอบคุณจริงๆค่ะ😀😀😀