ก่อนอื่นต้องขอย้อนไปเล่าเรื่องก่อนนะค่ะ เรามีพี่น้องทั้งหมด3คน เราเป็นลูกสาวคนโต  และมีน้องชายอีก2คน  เราและน้องคนที่2ถูกตากับยายเลี้ยงดูมาตั้งแต่เกิด ส่วนน้องคนเล็กพ่อกับแม่เลี้ยงดู เราและน้องคนกลางไม่ค่อยจะสนิทกับพ่อและแม่เท่าไร ช่วงเวลาในวัยเด็กสำหรับเรา  เราเห็นตากับยายทำงานหนักส่งเสียเราเรียนมาตลอดจนจบ  ป.ตรี  แล้วช่วงที่เราเรียนก็ ป.ตรี นี่คือจุดสำคัญในการที่เรารู้สึกว่าทำไมเรามีพ่อแม่  ไม่เหมือนคนอื่นเขา  ค่าใช้จ่ายในการเรียนบางครั้งเวลาที่ตากับยายให้ไม่พอ  เราจะโทไปขอพ่อแม่  คำตอบที่เราได้คือ  ไม่มีให้หรอก  ไม่รู้จะหาที่ไหนมาให้  ซึ่งเราก็  งง  เพราะที่ผ่านมา  ตากับยายเป็นคนส่งเราเรียนมาตลอด  และวันที่รับปริญญา พ่อกับแม่ เราก็ไม่ไป  เหตุผลที่เขาให้กับเราคือ  เขาต้องทำงาน  ขนาดรูปที่เราตอนรับปริญญายังไม่มีแปะฝ้าบ้านสักรูปเลย  เราเหมือนไม่ใช่ความภาคภูมิใจของเขา เวลาทุกอย่างก็เริ่มผ่านไปจนเรามีหน้าที่การงานที่มั่งคง   มีครอบครัว  มีลูก  เราเริ่มปล่อยวางกับเหตุการณ์ต่างๆที่เคยเกิดขึ้น  เริ่มเข้าใจและสงสารพ่อแม่ของตัวเองมากขึ้น  บางเดือนที่พ่อกับแม่เงินไม่พอใช้  เราก็หยิบยื่นให้ใช้ตลอด บางเดือนที่เราไม่พอ  เราก็ต้องไปยืมคนอื่นมาให้พ่อกับแม่บ้าง