เฉกปลีช่วงม่วงช้ำระกำใช้-
เวลาล่วงเพียงไหนไม่เลยผ่าน
ตามห่มตองป้องใจไหม้รอนราญ
ยังกาบก้านกีดกั้นพันเยื่อใย

หน่อเนืองเน่าเนาเนื้อถึงเครือข่อน
กว่าขุดถอนซ่อนถ้อยรอยสั่นไหว
กทลีผลก้อนกินก่อนไกล
คล้ำเมื่อไหร่หมดค่าราคารัก

อำพรางฟ้าราตรีรอปลีร่วง
รางหวังลวงลับล้าระรวยหลัก
ด้วยเทวษที่เหลือประมาณนัก
จึงกิ่งหักดิ่งไห้หมายเพียงดิน

พลันลมกล้าฝ่าพงตรงโอบกอด
สองมือสอดร่างกู้ผู้โผผิน
คว้าจากขอบสะพานก่อนโบยบิน
กระแสสินธุ์เปลี่ยนทางกลางเหือดใจ

ฝนซาเพียงผ้าเช็ดหน้าเปื้อนฝุ่น
นี่เรียกว่าความอบอุ่นใช่ไหม ?
หมอกจางเผยแสงทองผ่องอำไพ
ด้วยดวงตาที่สดใสของเธอ

เมฆจากแจ้งแสงส่องผ่องอำพัน
ปลีม่วงปลงปลิดแล้วกระนั้นเหรอ ?
ถึงเผยช่อเครือชั้นสุพรรณเฌอ
ล้ำคำเจอลอดก้านกทลี

...

สิบปีผันเหมือนผ่านไม่นานนั้น
มือกุมกันอยู่ข้างเคียงตอนนี้
คนสำคัญเคียงข้างทุกนาที
ขอบคุณนะที่.......
เดินเข้ามา...
..
.