ตามหัวข้อกระทู้ค่ะ เค้าเกลียดแม่ตัวเองทุกคนคิดว่าแปลกแต่ว่ามันจริงค่ะ เราไม่ต้องการคำตอบที่ว่าเขาเป็นแม่เรา เขาให้กำเนิดเรา ขอโทษนะคะจริงๆเราไม่ได้อยากเกิดเป็นลูกเขาเลยค่ะ

เราเกลียดแม่เรามากๆเราพยายามสอบชิงทุนไปตปท.หรือไปแลกเปลี่ยนตปท.เพื่อไม่เจอหน้าแม่แต่เพราะติดโควิดเลยไม่ได้ไปค่ะ เราเกลียดแม่เรามากค่ะ เกลียดจนอยากให้แม่หายไป เขาตีเราพูคำหยาบใส่เรา มันไม่ใช่เพราะรักแต่เพราะอารมณ์ล้วนๆ แม่เป็นคนเห็นแก่ตัวทุกๆอย่าง แม่แต่บงการชีวิตเราว่าต้องเป็นครู แต่เราเกลียดอาชีพนี้และไม่อยากเป็น ปากเรียกแม่แต่ในใจเราไม่นับถือเขาเลยแถมเกลียดมาก

พอเรียกแม่ทีหนึ่งมันกระดากปากมากค่ะ สำหรับบางคนอาจคิดว่าการกตัญญูแม่เป็นเรื่องที่ดีแต่เราคิดว่ามันเปลืองเวลาชีวิตค่ะ แม่เราไม่เหมือนกับใคร แม่เราไม่สมควรได้รับความกตัญญูจากเราตอบแทนค่ะ เพราะเราไม่อยากตอบแทน คำหยายคาย คำพูดแถะโลม การตีโดยไม่ฟังเหตุผล เราเป็นคนไม่ใช่ควายที่จะไถนาตามที่เขาสั่ง เราคงไม่ยืนนิ่งๆให้เขาด่า คงไม่ยืนเฉยๆให้เขาตี

อยากรู้จังค่ะว่าใครเป็นแบบนี้ไหมแล้วที่เราเกลียดเขามันผิดมากรึเปล่า เกลียดมากๆเกลียดจนเข้ากระดูกเลย