เกริ่นนำถึงชีวิตคู่ในวัยสามสิบกลางๆ กับคู่ชีวิต10ปีที่อยู่ด้วยกันมา
1-7 ปีแรกก็ดีน่ะ ทุกอย่างดูโอเครไปหมด
พอมีลูก เราคิดว่าคำว่าครอบครัวจะสมบูรณ์แบบขึ้น
ใช่ค่ะ! เราทั้งคู่โตขึ้น บทบาทหน้าที่ทางการงานของสองเราก็สูงตาม ความรับผิดชอบมากขึ้น ทุกอย่างเพิ่มขึ้น แต่! "เค้าแคร์เราน้อยลง เค้าห่างเรามากขึ้น 24 ชม,เค้ามีแค่ลูก กับ งาน"
ถามว่าดีมั้ยกับบทบาทการทำหน้าที่พ่อของลูก เค้าfull perfect ตรงนี้มาก เราชอบน้ะ และในสายตาของคนอื่นๆก็มองว่าเราโชคดีเลยหล่ะ

แต่! ตั้งแต่มีลูกเราห่างกันมากขึ้น เค้าไม่เคยกอด ไม่เคยหอม ไม่เคยแคร์ความรู้สึกเรา เรื่องบนเตียงนี่ลืมไปได้เลย เราเคยปรึกษาถามน่ะ แต่คำตอบคือ "เหนื่อย"
เราเคยคิดว่าเค้ามีคนอื่น เพราะอาทิตย์นึงเค้าจะกลับบ้านวันยุดสุดสัปดาห์ แต่ก็นั่นแหละค่ะ ในวันหยุดของเค้าก็มีแค่ลูก กับ งาน(ที่ตามมาได้ไง นี่วันหยุดน่ะ555)

ถามว่าเราน้อยใจมั้ย? มัน fail มากกว่า ที่เหมือนเค้าค่อยๆลดความสำคัญเราลงในทุกๆปี
เราพยายามปรับตัว ค้นคว้าศึกษาปัญหาเพื่อนๆในกระทู้พันทิพมาตลอดๆ เปลี่ยนที่เปลี่ยนทาง เปลี่ยนบรรยากาศ อันไหนดี อันไหนเวิค เราลองหมด แต่!! ไม่ได้ผลค่ะ  เค้ายังเป็นเหมือนเดิม
เล่นกับลูก หัวถึงหมอน กรน! เราสะกิด เค้าสกัดและแสดงท่าทีโมโห ไม่พอใจตลอดๆ เราสะสมปัญหานี้มานาน 3 ปี  จนวันนี้ ที่ทำให้เราตัดสินใจตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา
>> เค้าขนที่นอนลงไปนอนใต้เตียง ด้วยเหตุผลที่เราสะกิดเค้า 😄 เราน้ำตาตกในเลยคะ ได้แต่วนคิดในหัว " ฉันไม่ดีตรงไหน ฉันทำอะไรผิด?" ฉันบกพร่องตรงไหน
เราทำงานนอกบ้านเหมือนเค้า มีปัญหาในงานเหมือนกันแต่พยายามทิ้งมันก่อนเข้าบ้าน
งานในบ้านเราไม่เคยทิ้ง กับข้าว ซักผ้า ล้างจาน งานบ้าน ดูแลลูกทุกๆวัน ในขณะที่เค้าจะกลับมาหาเราและลูกแค่วันหยุดสุดสัปดาห์

เรากำลังจะหมดความอดทนกับผู้ชายคนนี้
เราตัดสินใจว่าพรุ่งนี้เช้าน่าจะคุยกันครั้งสุดท้ายในการยุติความสัมพันธ์ในฐานะสามี-ภรรยา กัน หลังจากที่เคยคุยกันไปหลายรอบมาก แต่ไม่สำเร็จสักที เพราะเราสงสารลูกในวัยสามขวบ เค้าติดพ่อมาก พ่อคือ super hero ในสายตาเค้าเลยแหล่ะ

แต่เรากำลังจะหมดความอดทน
ควรไปต่อ หรือพอแค่นี้ดีค่ะ เราจะจัดการกับปัญหานี้ยังไงดี ทั้งที่เคยเปิดอกคุยกัน แต่ไม่เคยได้คำตอบอะไรกลับมาเลยในสถานะที่ดูเหมือนเราเป็นฝ่ายวิ่งตามเค้ามาากกว่า  ยอมรับว่าเหนื่อยใจ เหนื่อยจริงๆค่ะ 😔