ผมกำลังคิดว่ามีใครบางคน(หรืออาจจะหลายคน)ซ่อนอยู่ในตัวผมครับ

ก็ ตามหัวเรื่องเลยครับ ช่วงหลังๆมานี้ผมเริ่มรู้สึกหวาดระแวงแบบแปลกๆอยู่เสมอหรืออาจถึงขั้นวิตกจริตเลยก็ว่าได้ บอกเอาไว้ก่อนเลยนะว่าผมไม่ได้บ้า เมายา หรือว่าประสาทหลอนใดๆทั้งสิ้น ในขณะที่กำลังเขียนกระทู้อยู่นี้เอง ผมก็ยังมีสติที่แจ่มชัดอย่างที่สุด และผมสามารถยืนยันได้ว่าตัวผมเองนั้นไม่ได้คิดไปเองอย่างแน่นอน

ในสมัยเด็กพี่สาวและคนในครอบครัวผมชอบพูดกันว่าตัวผมนั้นเป็นเด็กที่มีนิสัยร้ายกาจ ชื่นชอบในการทารุณกรรมสัตว์ อาทิ โยนลูกหมาลงคลอง หรือลงไปเล่นในอ่างปลากัด ซึ่งตัวผมในวัยผู้ใหญ่ไม่ได้มีความทรงจำใดใดในเรื่องที่กล่าวมาข้างต้นแม้แต่น้อย ผสมกับในตอนนั้นยังคิดว่าคงจะเป็นเรื่องล้อเล่นที่พูดกันตลกขำๆ จึงไม่ได้นำพาอะไร

ต่อมาในวัยมัธยมต้น ผมเริ่มมีปัญหาเกี่ยวกับความจำเล็กน้อยๆอาทิเช่น ของในรายการที่ต้องซื้อกลับบ้าน หรือ วิชาเรียนในคาบถัดไป อาการเช่นนี้ยังไม่ได้หายไปและยังทรุดลงเรื่อยๆไปจนกระทั่งถึงมัธยมปลาย บ้างครั้งผมก็สามารถลืมกระเป๋าไว้ในโรงเรียน หรือว่าลืมว่าตัวเองทานอะไรไปในตอนเช้า ในตอนนั้นทุกคนต่างก็คิดว่าผมนั้นเป็นโรคในรูปแบบหนึ่งของอาการสมาธิสั้น(และผมเองก็คิดเช่นนั้น) จึงยังไม่ได้ตื่นตระหนกอะไร แต่มีความลำบากในการดำเนินชีวิตประจำวันเล็กน้อย

จนกระทั่งผมเริ่มมีความรู้สึกแปลกๆในช่วงประมาณตอนที่ผมย้ายจากม.ต้นขึ้นสู่ม.ปลาย ตัวผมในตอนม.ต้นนั้นเป็นเด็กธรรมดาทั่วไปมาก ชอบเล่นคอมพิวเตอร์และออกไปปั่นจักรยานเล่น ทว่าพอขึ้นม.ปลาย ผมก็เริ่มมีความรู้สึกขยาดคอมพิวเตอร์พวกนั้นขึ้นมาเสียอย่างนั้น ผมกลายเป็นแทบจะไร้ความสามารถที่เกี่ยวข้องกับคอมพิวเตอร์โดยสิ้นเชิง กลับกันผมเริ่มที่จะหยิบจับหนังสือและเริ่มอ่านมัน และสุดท้ายผมก็เริ่มเขียนหนังสือเป็นของตนเอง และในบางครั้งผมก็สามารถแต่งเพลงขึ้นมาเองได้ ผมจึงคิดว่านี่มันคงจะเกินคำว่าสมาธิสั้นไปสักหน่อย

การใช้ชีวิตของผมเริ่มแปลกแยกออกไปจากตัวผมคนเดิมที่ละน้อยโดยที่ผมไม่ทันรู้สึกตัว เริ่มจากเพลงหรือภาพยนตร์ที่ตัวเองเคยชอบสมัยก่อน มาตอนนี้กลับเฉยชาและอาจถึงขั้นหงุดหงิดเมื่อได้ยิน รวมไปถึงปัญหาเรื่องความทรงจำที่รุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ผมลืมแม้กระทั่งชื่อคนที่รัก หรือบางครั้งก็ตื่นขึ้นมากลางดึกพลางนึกว่าตนเองอยู่ที่ไหนและอายุเท่าไหร่ คนรอบตัวจึงเริ่มสังเกตุเห็นถึงความผิดปกติ บ้างก็บอกว่าผมทำตัวปัญญาอ่อนเหมือนกับเด็ก7ถึง8ขวบปี หรือบางคนก็กล่าวว่าผมทำตัวเหมือนผู้ชายวัยกลางคน ที่มักจะเครียดง่ายและน่าเบื่อ

จนกระทั่งปัจจุบัน ผมเริ่มมีความผิดปกติเกี่ยวกับพฤติกรรมการรับประทานอาหาร ถึงแม้ว่าผมจะทานอาหารจนอิ่มจนกินไม่ลงแล้ว แต่ผมก็ยังคงมีความรู้สึกอยากอาหารที่รุนแรงซ้ำแล้วซ้ำเล่า ประหนึ่งมีใครสักคนอยู่ในตัวผมและสั่งให้ผมกินมันเข้าไป และนั่นทำให้ผมทรมาณและกลัว

และสุดท้าย อาการนี้เป็นอาการที่น่ากลัวที่สุดในความคิดของผมและเป็นต้นเหตุให้ผมตัดสินใจมาเขียนกระทู้ปรึกษาปัญหานี้ก็คือ ผมเริ่มมีอาการหลงลืมใบหน้า กล่าวคือผมมีความรู้สึกไม่คุ้นหน้ากับคนที่ผมเคยรู้จัก เริ่มจากคุณยายที่นานๆจะเจอกันที มาจนถึงรุ่นพี่ในมหาลัย และสุดท้ายเป็นเงาตัวเองที่ในกระจก ปัจจุบันผมไม่สามารถมองเงาตัวเองในกระจกตอนกลางคืนได้อีกต่อไปแล้ว และเป็นต้นเหตุของความรู้สึกหวาดระแวงและวิตกจริตข้างต้น

ผมต้องการคำอธิบายทางการแพทย์อย่างเร่งด่วนถึงความผิดปกติของผม รวมถึงความหนักเบาของอาการ และวิธีการรักษา

หากท่านใดมีความรู้ทางการแพทย์ โปรดตอบกระทู้ของผมตรงที่ด้านล่าง จะเป็นการขอบคุณอย่างสูง
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่