ตอนเรายังเด็กเรามีปัญหาบางอย่างที่อธิบายไม่ค่อยถูก แต่เราคิดว่าอาจเป็นปัญหาทางจิต(เราไม่เชื่อเรื่องผีสางหรือสิ่งลี้ลับค่ะ)

มันเป็นช่วงประมาณอนุบาลจนไปถึงประถมต้นค่ะโดยเฉพาะในช่วงอนุบาล เราเป็นเด็กที่ร้องไห้บ่อยมาก ร้องทุกวัน ครอบครัวกับคุณครูออกรำคาญเราด้วยซ้ำ ไม่มีใครรู้ว่าเราเป็นอะไรแต่เราเรียกไอ้อาการที่เป็นอยู่ว่าฝันร้าย เวลาคนอื่นถามเราก็บอกเค้าว่าฝันร้ายค่ะ แต่เรามั่นใจว่าไม่ใช่เพราะเราไม่ได้หลับ มันออกไปทางภาพหลอนมากกว่า มันจะภาพจินตนาการผุดอยู่ในหัว เป็นภาพที่เรายืนอยู่แล้วโดนหินก่อนใหญ่หล่นทับเรื่อยๆ มันทรมาณแต่เรากลับไม่ตาย ตัวของเราหนักมาก อึดอัดแน่นอกไปหมด สมองรู้สึกเหมือนจะระเบิดออกมา มันเป็นความรู้สึกเหมือนกำลังคิดบางอย่างอยู่แต่กลายเป็นว่าหยุดตัวเองไม่ได้ เหมือนสมองมันมุดลงไปเรื่อยๆจนเกินขอบเขต มันเป็นสิ่งที่เราเกลียดมากค่ะ ตอนมันมาเราทั้งกรี๊ดทั้งร้องไห้ อยากให้คนอื่นช่วยแต่ก็ไม่รู้จะบอกเค้ายังไง สุดท้ายโชคดที่อาการนี้หายไปตอนเราเริ่มใกล้เข้ามัธยมค่ะ 

เราคิดว่าอะไรๆมันคงจะดีขึ้น แต่กลายเป็นว่าไอ้ฝันร้ายนี่ยังอยู่ มันจะมาถ้าเรานึกถึงมันและพยายามเอามันกลับมา(เราลองทำดูเพื่อพิสูตรว่าตัวเองไม่ได้เป็นบ้า) ดีที่เราคุมมันได้ค่ะ รู้สึกโล่งใจและกลัวในเวลาเดียวกัน มันสับสนนะคะที่ไม่รู้จักสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง

จนกระทั่งน้องชายของเราขึ้นประถมค่ะ ซึ่งตอนนั้นเราอยู่มัธยม น้องของเรามีอากาศฝันร้ายเหมือนกับเราแค่มาในลักษณะที่แตกต่างกัน แต่ตอนที่เห็นอาการกับการที่เค้าพยายามเล่าว่ามันรู้สึกเหมือนหัวจะระเบิด หยุดความคิดตัวเองไม่ได้ บวกกับการที่เค้าร้องไห้กับดิ้นไปมาทำให้เรามั่นใจว่าเค้าเป็นเหมือนกับเรา ซึ่งมันก็ผ่านไปด้วยดีค่ะเพราะเราช่วยเค้าจัดการกับมันด้วยทีตัวเองเคยมีประสบการณ์มาก่อน ตอนนั้นทำให้เราเริ่มคิดแล้วค่ะว่าเรากับน้องชายมีอะไรที่เหมือนกันหรือเปล่า

จนกระทั่งนึกขึ้นได้ น้องชายของเราเป็นโรคสมาธิสั้นค่ะ กินยาตั้งแต่เด็กจนตอนนี้ขึ้นมัธยมก็ยังไม่หายขาด เราไม่แน่ใจว่ามันเป็นเรื่องจริงไหมเพราะไม่มีใบรับรองแพทย์ แต่แม่ของเรามาบอกอีกทีค่ะว่าเราเองก็เคยเป็น ซึ่งใน 3 พี่น้องที่ประกอบไปด้วย พี่ชาย เรา และน้องชาย เป็นสมาธิสั้นกันทั้งหมด แต่พี่ชายเราเป็นนักดนตรี ส่วนเราชอบวาดภาพทำให้หายจากโรคนี้ค่ะ

จนผ่านมาซักระยะจนถึงปัจจุบันเราพบว่าตัวเองเริ่มมีอาการแปลกๆอีกครั้ง คือได้ยินเสียงแปลกๆคล้ายคลื่นความถี่ในตอนกลางคืน(บางครั้ง)และไวต่อเสียงไฟฟ้า ครั้งหนึ่งเราไปเที่ยวกับเพื่อนแล้วติดไปแดง เสาและสายไฟฟ้าที่อยู่ใกล้ๆส่งเสียงแปลกๆที่ทั้งดังยังแสบหูออกมาค่ะ เราหงุดหงิดและรำคาญมากเลยเอาไปบ่นกับเพื่อน กลายเป็นว่าเค้าไม่ได้ยินอะไสักอย่างทั้งๆที่เสียงมันเสียดหูมาก ในเรื่องที่ได้ยิ้นคล้ายคลื่นความถี่ตอนแรกเค้าคิดว่าเป็นเสียงรถบันทุกหรือเสียงก่อสร้างเพราะหน้าบ้านเราเป็นโรงงานอุตสาหกรรมก่อนมาพบอีกทีว่ามันไม่ใช่ มันมักมาในคืนที่เงียบค่ะ มันจะเป็นเสียงคล้ายเสียงหึ่งๆของพึ่ง ตังแบบดังมากๆ ดังจนเรานอนไม่หลับแต่ครอบครัวของเราที่อยู่ในห้องด้วยกับนอนกันตามปกติ(สาบานเลยค่ะว่าเสียงมันดังมากจนเราคิดว่ามันอาจทำหน้าต่างบ้านเราสั่นไปด้วย) น่ารำคาญมากเลยค่ะ โอ้ย จะบ้าตาย

จนปัจจุบันเราก็ยังภาวนาไม่ให้เกิดขึ้นและหลีกเลี่ยงมันด้วยกันฟังเพลง สรุปแล้วอาการทั้งหมดทั้งมวลนี้เป็นอาการทางจิตหรือโรงสมาธิสั้นหรือเปล่าคะ? เราลองค้นหาดูแล้วไม่เจออะไรเลย โรคสมาธิสั้นเองก็ไม่ได้บอกถึงเรื่องนี้ เราค่อนข้างกังวลค่ะว่ามันจะมีผลต่อชีวิตหวังอยากหาทางรักษาให้หาย หรือไม่ก็ขอแค่รู้ความจริงเกี่ยวกับมันก็ได้ การต้องมาอยู่กับสิ่งที่ตัวเองไม่รู้แล้วทำได้แค่กลัวมันโคตรน่าหงุดหงิดเลยค่ะ วานผู้รู้ช้วยบอกที

ขอขอบคุณล่วงหน้าค่ะ🌼