ทำไมไม่เกิดมาร่างกายเเข็งเเรงเหมือนคนอื่น น้อยใจทุกครั้งเวลาเห็นคนอื่นทำได้เเต่ตัวเองทำไม่ได้ พยายามเเข็งเเรงมาโดยตลอด ไม่อยากอ่อนเเอเพราะไม่อยากให้มันเป็นอีก อยากทำอะไรให้เต็มที่ๆเเบบคนปกติโดยไม่ต้องกลัวว่าตัวเองจะเป็นอะไรอีก บอกเลยว่าตัดใจไม่ได้ที่จะให้ยอมทิ้งสิ่งที่เเทบจะมีค่าที่สุดในชีวิตนี้ ทุ่มสุดตัวมากกับสิ่งนี้ พยายามที่สุดจนไม่สนใจว่าถ้าเลิกทำจะอยากไปทำอะไรต่อ โฟกัสเเต่การซ้อม ตื่นมาเเต่ละวันมีเเต่คำว่าซ้อมๆๆ
ใครอาจจะมองว่าเพ้อเจ้อ ยังไงเเกก็คงไม่ได้หรอก อย่าไปฝันหวาน เเต่เราที่อยู่กับตัวเองทุกเวลาทุกวินาทีรู้ดีว่าเวลาที่ทำไปนั้นโครตจะมีคุณค่า เชื่อมั่นมาตลอดว่ายังไงต้องพัฒนาเเละก็สำเร็จ เเต่คิดว่าการไปฝึกของจริงต้องฝึกหนักมากๆ การซ้อมหลายๆชั่วโมงอะเป็นเรื่องที่ดีมาก เเล้ว สำหรับใจเราก็รู้สึกว่ามันไม่ได้ไม่ไหวหรือเหนื่อยเลย ไม่ได้หักโหมด้วยซึ่งตอนที่เริ่มซ้อมเเรกๆอาจจะมีบ้างนิดหน่อยเเต่อันนี้เเทบกลายเป็นroutines เเต่สิ่งที่เหนื่อยเป็นที่ร่างกายกับโรค เนี่ยคือสิ่งที่มันล็อคไว้อะ
จนไม่กี่วันนี้อาการกำเริบที่บ้านก็เริ่มกลับมาเป็นห่วงอีกเเล้วเพราะเค้าเห็นว่าเราเต้นหนักมากซ้อมจนดึกดื่น เเล้วบอกว่าให้เลิกทำได้เเล้วเพราะกลัวโรคจะกลับมาอีก คือรู้ว่าเค้าเป็นห่วงเเน่นอนเราก็ห่วงตัวเองด้วยเหมือนกันเเต่ก็ต้องจำเป็นที่จะต้องซ้อมหลายๆชั่วโมงอยู่ดี เรานั่งร้องให้ที่เตียงโรงพยาบาลหลายรอบมากเเล้วพยายามหาวิธีเเก้ไข เลยเริ่มคิดที่จะเปลี่ยนเวลาใหม่ ให้มีเวลาพักผ่อนเต็มที่ด้วย เเต่ย่ากับยายเริ่มบอกเเล้วว่าไม่อยากให้ไปทำเเล้ว เพราะถ้ายิ่งผ่านก็ยิ่งต้องไปเทรนหนักเเน่นอน ซึ่งเราก็รู้อยู่เเล้วว่ามันต้องฝึกหนัก จนมาร้องให้อยู่ตอนนี้ว่าเเบบมันเจ็บใจอะที่ทำไม่ได้ หมดวิธีเเก้ปัญหามากๆ ปัญหาไม่ได้อยู่ที่เราอะ อยู่ที่ร่างกายจิงๆ เลยบอกเเม่ว่าไปถามหมอดีมั้ยอยากเสี่ยงที่ไปผ่าตัดรักษาให้มันหายขาดเพราะมันไม่ไหวจิงๆ ไม่ยอมเเพ้ง่ายๆตอนนี้ พร้อมยอมเเลกกับทุกอย่างจิงๆ ขอให้ได้กลับมาเต้นเหมือนคนธรรมดา ร่างกายเเข็งเเรง เเบบไม่ต้องห่วงว่าจะเป็นอะไรเเบบนี้อีก
เเอบยาวไม่รู้ว่าจะมีคนอ่านมาถึงมั้ยเเต่ขอบคุณที่มาอ่านครับ บางอย่างน่าจะพิมเเปกๆไป ขอโท้ดดดดดด! มาฟังเสียงสะอึกสะอื้นนาาาาา ทุกคนที่อ่านคิดว่าเราควรเเก้ปัญหายังไงให้ยังซ้อมได้เต็มประสิทธิภาพเหมือนเดิมครับเเล้วก็ที่บ้านไม่ต้องเป็นห่วงเราด้วย คือเราเฟลมากพอได้ยินว่าให้เราเลิกทำสักที ㅠㅡㅠ
การทำตามความฝันการเป็นไอดอลกับโรคประจำตัว😔
ทำไมไม่เกิดมาร่างกายเเข็งเเรงเหมือนคนอื่น น้อยใจทุกครั้งเวลาเห็นคนอื่นทำได้เเต่ตัวเองทำไม่ได้ พยายามเเข็งเเรงมาโดยตลอด ไม่อยากอ่อนเเอเพราะไม่อยากให้มันเป็นอีก อยากทำอะไรให้เต็มที่ๆเเบบคนปกติโดยไม่ต้องกลัวว่าตัวเองจะเป็นอะไรอีก บอกเลยว่าตัดใจไม่ได้ที่จะให้ยอมทิ้งสิ่งที่เเทบจะมีค่าที่สุดในชีวิตนี้ ทุ่มสุดตัวมากกับสิ่งนี้ พยายามที่สุดจนไม่สนใจว่าถ้าเลิกทำจะอยากไปทำอะไรต่อ โฟกัสเเต่การซ้อม ตื่นมาเเต่ละวันมีเเต่คำว่าซ้อมๆๆ
ใครอาจจะมองว่าเพ้อเจ้อ ยังไงเเกก็คงไม่ได้หรอก อย่าไปฝันหวาน เเต่เราที่อยู่กับตัวเองทุกเวลาทุกวินาทีรู้ดีว่าเวลาที่ทำไปนั้นโครตจะมีคุณค่า เชื่อมั่นมาตลอดว่ายังไงต้องพัฒนาเเละก็สำเร็จ เเต่คิดว่าการไปฝึกของจริงต้องฝึกหนักมากๆ การซ้อมหลายๆชั่วโมงอะเป็นเรื่องที่ดีมาก เเล้ว สำหรับใจเราก็รู้สึกว่ามันไม่ได้ไม่ไหวหรือเหนื่อยเลย ไม่ได้หักโหมด้วยซึ่งตอนที่เริ่มซ้อมเเรกๆอาจจะมีบ้างนิดหน่อยเเต่อันนี้เเทบกลายเป็นroutines เเต่สิ่งที่เหนื่อยเป็นที่ร่างกายกับโรค เนี่ยคือสิ่งที่มันล็อคไว้อะ
จนไม่กี่วันนี้อาการกำเริบที่บ้านก็เริ่มกลับมาเป็นห่วงอีกเเล้วเพราะเค้าเห็นว่าเราเต้นหนักมากซ้อมจนดึกดื่น เเล้วบอกว่าให้เลิกทำได้เเล้วเพราะกลัวโรคจะกลับมาอีก คือรู้ว่าเค้าเป็นห่วงเเน่นอนเราก็ห่วงตัวเองด้วยเหมือนกันเเต่ก็ต้องจำเป็นที่จะต้องซ้อมหลายๆชั่วโมงอยู่ดี เรานั่งร้องให้ที่เตียงโรงพยาบาลหลายรอบมากเเล้วพยายามหาวิธีเเก้ไข เลยเริ่มคิดที่จะเปลี่ยนเวลาใหม่ ให้มีเวลาพักผ่อนเต็มที่ด้วย เเต่ย่ากับยายเริ่มบอกเเล้วว่าไม่อยากให้ไปทำเเล้ว เพราะถ้ายิ่งผ่านก็ยิ่งต้องไปเทรนหนักเเน่นอน ซึ่งเราก็รู้อยู่เเล้วว่ามันต้องฝึกหนัก จนมาร้องให้อยู่ตอนนี้ว่าเเบบมันเจ็บใจอะที่ทำไม่ได้ หมดวิธีเเก้ปัญหามากๆ ปัญหาไม่ได้อยู่ที่เราอะ อยู่ที่ร่างกายจิงๆ เลยบอกเเม่ว่าไปถามหมอดีมั้ยอยากเสี่ยงที่ไปผ่าตัดรักษาให้มันหายขาดเพราะมันไม่ไหวจิงๆ ไม่ยอมเเพ้ง่ายๆตอนนี้ พร้อมยอมเเลกกับทุกอย่างจิงๆ ขอให้ได้กลับมาเต้นเหมือนคนธรรมดา ร่างกายเเข็งเเรง เเบบไม่ต้องห่วงว่าจะเป็นอะไรเเบบนี้อีก
เเอบยาวไม่รู้ว่าจะมีคนอ่านมาถึงมั้ยเเต่ขอบคุณที่มาอ่านครับ บางอย่างน่าจะพิมเเปกๆไป ขอโท้ดดดดดด! มาฟังเสียงสะอึกสะอื้นนาาาาา ทุกคนที่อ่านคิดว่าเราควรเเก้ปัญหายังไงให้ยังซ้อมได้เต็มประสิทธิภาพเหมือนเดิมครับเเล้วก็ที่บ้านไม่ต้องเป็นห่วงเราด้วย คือเราเฟลมากพอได้ยินว่าให้เราเลิกทำสักที ㅠㅡㅠ