อันดับเเรกเลยเราเป็นลูกคนเดียวในครอบครัวเป็นลูกคนเดียวของพ่อกับเเม่เลยได้รับความคาดหวังมาก พ่อเราหวังเรื่องผลการเรียนของเราเป็นพิเศษ เเม้เเต่เราป่วยเกือบตายพ่อเรายังไม่ให้เราลาหยุดไปโรงเรียนเลยพ่อบอกว่าเราไม่เข้มเเข็งเลยเเล้วพ่อก็จะเล่าเรื่องเวลาพ่อเป็นเด็กที่เเข็งเเรงขนาดไหนเดินกี่กิโลกว่าจะถึงโรงเรียน พ่อมักบอกเราเสมอว่าต้องทำเกรดให้ได้มากๆอย่างน้อย3ขึ้นทุกวิชาเเค่เราเป็นคนร่างกายอ่อนเเอเกิดมามีโรคประจำตัวเป็นโรหอบเเละเป็นคนที่เเพ้ง่ายมากไม่ว่าจะฝุ่นหรือควันก็เล่นเอาเราเเทบเกือบเข้าโรงพยาบาลตลอด เพราะฉะนั้นวิชาพละเราไม่เคยได้เกินกว่า3เลยอย่างม่กเเค่3เป๊ะๆ
พอเกรดออกก็โดนว่าตลอด หลังจากปิดเทอมพ่อก็จะเอนเตอร์เทรนเราเรื่องกีฬามีทั้งเเบต วอลเลย์ วิ่งปั่นจักรยานเเต่ถ้าเข้าใจคนหอบเลยคือไม่ไหวเเต่ฝืน
OK!นอกเรื่องละ เข้าเรื่องดีกว่า
คือที่โรงเรียนเรามีคาบเเนะเเนวเป็นคาบสำหรับเด็กทีอยากได้ที่เรียนหรือปรึกษาเรื่องอาชีพในอนาคต
เเล้วก็ให้กรอกเเบบสอบถามทั้งคาบเมื่อยโครต😑
มีกระดาษเเผ่นนึงมีคำถามว่าอาชีพที่เราอยากทำคืออะไร คำตอบคือ"ไม่...เราไม่ได้เขียนหรอก"เพราะเราอยากเเน่ใจเหมือนกันวันนั้นเรากลับบ้านไปถามพ่อง่าโตไปพ่ออยากให้เราทำอาชีพอะไร พ่อบอกอยากให้เราเป็นอะไรก็ได้ที่มั่นคง(ในตอนนั้นเราไม่รู้หรอกมีอาชีพไรบ้างที่มั่นคง)เราเลยถามพ่อว่า"สมมุตินะพ่อหนูอยากเป็นนักร้องล่ะ"พ่อสวนเรากลับเลยว่าอย่าเพ้อได้ไหม พวกนักร้องอ่ะมันก็เเค่ชั่วคราวไม่มั่นคงหรอก......
(ทุกคนรู้ไหมที่เราสมมุติอ่ะมันเป็นเรื่องจริงเราอยากเป็นนักร้องเรามีความสุขกับการร้องเพลงเราเคยไปออดิชั่นค่ายเพลงเกาหลีเเบบเเอบๆ😅ไม่บอกพ่อเเต่ผลตอบรับที่ได้คือกกรมการชมเราว่าเสียงดีมากเเละเราก็ได้เข้ารอบออดิชั่นต่อไปเเต่รู้ไรป่ะ...มันคือวันที่ต้องไปโรงเรียนโอ๊ยยยยยยจะบ้าตายขาดก็ไม่ได้ก็ต้องทิ้งโอกาสไป)เราเลยคิดว่าจะพูดยังไงให้พ่อยอมรับดี!? จะดึงดราม่าเไหม5555+
พ่อเเม่ไม่ยอมรับในอาชีพที่เราอยากทำ จะมีโอกาสที่พวกเค้าเข้าใจเรา?
อันดับเเรกเลยเราเป็นลูกคนเดียวในครอบครัวเป็นลูกคนเดียวของพ่อกับเเม่เลยได้รับความคาดหวังมาก พ่อเราหวังเรื่องผลการเรียนของเราเป็นพิเศษ เเม้เเต่เราป่วยเกือบตายพ่อเรายังไม่ให้เราลาหยุดไปโรงเรียนเลยพ่อบอกว่าเราไม่เข้มเเข็งเลยเเล้วพ่อก็จะเล่าเรื่องเวลาพ่อเป็นเด็กที่เเข็งเเรงขนาดไหนเดินกี่กิโลกว่าจะถึงโรงเรียน พ่อมักบอกเราเสมอว่าต้องทำเกรดให้ได้มากๆอย่างน้อย3ขึ้นทุกวิชาเเค่เราเป็นคนร่างกายอ่อนเเอเกิดมามีโรคประจำตัวเป็นโรหอบเเละเป็นคนที่เเพ้ง่ายมากไม่ว่าจะฝุ่นหรือควันก็เล่นเอาเราเเทบเกือบเข้าโรงพยาบาลตลอด เพราะฉะนั้นวิชาพละเราไม่เคยได้เกินกว่า3เลยอย่างม่กเเค่3เป๊ะๆ
พอเกรดออกก็โดนว่าตลอด หลังจากปิดเทอมพ่อก็จะเอนเตอร์เทรนเราเรื่องกีฬามีทั้งเเบต วอลเลย์ วิ่งปั่นจักรยานเเต่ถ้าเข้าใจคนหอบเลยคือไม่ไหวเเต่ฝืน
OK!นอกเรื่องละ เข้าเรื่องดีกว่า
คือที่โรงเรียนเรามีคาบเเนะเเนวเป็นคาบสำหรับเด็กทีอยากได้ที่เรียนหรือปรึกษาเรื่องอาชีพในอนาคต
เเล้วก็ให้กรอกเเบบสอบถามทั้งคาบเมื่อยโครต😑
มีกระดาษเเผ่นนึงมีคำถามว่าอาชีพที่เราอยากทำคืออะไร คำตอบคือ"ไม่...เราไม่ได้เขียนหรอก"เพราะเราอยากเเน่ใจเหมือนกันวันนั้นเรากลับบ้านไปถามพ่อง่าโตไปพ่ออยากให้เราทำอาชีพอะไร พ่อบอกอยากให้เราเป็นอะไรก็ได้ที่มั่นคง(ในตอนนั้นเราไม่รู้หรอกมีอาชีพไรบ้างที่มั่นคง)เราเลยถามพ่อว่า"สมมุตินะพ่อหนูอยากเป็นนักร้องล่ะ"พ่อสวนเรากลับเลยว่าอย่าเพ้อได้ไหม พวกนักร้องอ่ะมันก็เเค่ชั่วคราวไม่มั่นคงหรอก......
(ทุกคนรู้ไหมที่เราสมมุติอ่ะมันเป็นเรื่องจริงเราอยากเป็นนักร้องเรามีความสุขกับการร้องเพลงเราเคยไปออดิชั่นค่ายเพลงเกาหลีเเบบเเอบๆ😅ไม่บอกพ่อเเต่ผลตอบรับที่ได้คือกกรมการชมเราว่าเสียงดีมากเเละเราก็ได้เข้ารอบออดิชั่นต่อไปเเต่รู้ไรป่ะ...มันคือวันที่ต้องไปโรงเรียนโอ๊ยยยยยยจะบ้าตายขาดก็ไม่ได้ก็ต้องทิ้งโอกาสไป)เราเลยคิดว่าจะพูดยังไงให้พ่อยอมรับดี!? จะดึงดราม่าเไหม5555+