เมื่อเราเกิดมา สิ่งแรกที่เราทำคือร้องไห้โวยวายเพื่อจะได้กินนมเพื่อรอดชีวิต
เมื่อเราถึงวัยต้องไปโรงเรียน เราก็ต้องตั้งใจเรียน หาความรู้เพื่อจะได้มีอาชีพการงานที่มั่นคง (อาชีพการงานที่มั่นคงช่วยเพิ่มโอกาสในการรอดชีวิตจากสังคมอันโหดร้าย)
เมื่อเราถึงวัยทำงาน เราก็ต้องทำงานเพื่อแลกมาด้วยเงิน ซึ่งเงินนั้นก็ทำให้เรามีปัจจัยสี่เพียงพอ และอื่นๆอีกมากมาย ทำให้เรามีคุณภาพชีวิตที่ดี เพิ่มโอกาสในการรอดชีวิตจากสังคมอันโหดร้าย
เมื่อเราถึงวัยที่สามารถมีครอบครัวได้แล้ว บางคนก็ครองตัวเป็นโสด บางคนก็แต่งงานมีลูกมีหลาน ซึ่งการมีลูกมีหลาน เราก็ต้องทำงานหนักขึ้น เพื่อให้ลูกหลานมีโอกาสอยู่รอดได้เช่นเดียวกันกับเรา
เมื่อถึงวัยที่สังขารโรยราและมีโรคภัยรุมเร้า เราก็พยายามทำทุกวิธีทางในการกำจัดโรคที่เกิดขึ้น ต่อสู้กับโรคภัยเพื่อให้เรามีชีวิตรอดได้นานขึ้น
แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครหนีพ้นความตาย

สังเกตไหม? ว่าตั้งแต่เกิดมาคนเราพยายามอย่างยากลำบากเพื่อดิ้นรนให้ตัวเองมีชีวิตรอด ยอมทำทุกวิธีทางเพื่อให้ตัวเองมีชีวิตรอด แต่ผลลัพธ์สุดท้ายก็หนีความตายไม่พ้น สุดท้ายเราทุกคนก็ต้องตายอยู่ดี เมื่อปลายทางสุดท้ายที่รอเราอยู่คือความตาย การดิ้นรนเพื่อมีชีวิตรอดของคนเราตั้งแต่เกิดมาล้วนสูญเปล่า

ผมก็เลยสงสัยว่าเราเกิดมาและมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร?