นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเขียนกระทู้และเล่นผ่านพันทิป เพราะผมระบายและปรึกษาใครไม่ได้แล้วจริงๆ บางครั้งผมก็อยากจะร้องไห้ ผมเป็นลูกคนเดียวครับที่ถูกเลี้ยงมาแบบลูกคนเดียวและอยู่ในกรอบมาตลอด ถูกสอนว่าอยากได้อะไรให้เก็บซื้อด้วยตัวเองจนโต แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นหรอกครับ ผมถูกเลี้ยงจนตอนนี้ผมอายุ28ปี ผมไม่เคยได้สัมผัสคำว่าพี่หรือน้องกับใคร  มันเลยไม่ชิน จนวันนึงพ่อกับแม่ผมไปรับเลี้ยงลูกของลูกพี่ลูกน้องผมที่ครอบครัวเขามีปัญหาที่ท้องไม่พร้อมและไม่ป้องกัน จนมีลูกอยู่ 2 คน พี่คนนั่นกับแฟนเขาเลิกกัน แต่แฟนเขาไม่เอาลูกไปเลี้ยงซักคน แถมเรียกร้องเอาสิทธิ์เงินเลี้ยงดูจากรัฐเข้าบัญชีตัวเองโดยไม่ส่งให้พี่ผมซักบาทที่ได้จากลูก2คนเอาไปคนเดียว พ่อและแม่ผมจึงสงสารพี่คนนี้โดยการอุปการะรับเลี้ยงลูกคนโตเขามา 1 คน อายุประมาณอนุบาล 1 เท่ากับว่าตอนนี้สมาชิกในบ้านมีอยู่ 4 คน ผมไม่ชินเลยกับการมีใครซักคนเพิ่มเข้ามาในบ้าน ศัพท์พ่อกับแม่ผมคือปู่และย่าของเขา เขาเรียกผมว่าอา แต่ผมต้องดูแลเขาเหมือนลูก ทั้งๆที่ผมไม่ได้อยากมีเขาตั้งแต่แรก ผมยังอยากทำงาน ไปเที่ยว หรืออยากมีในสิ่งที่อยากได้ ช่วงนี้ผม wfh ส่วนพ่อแม่ผมต้องทำงานนอกบ้าน กับปัจจัยที่ผมไม่ชอบเด็กอยู่แล้วด้วย เราต้องมาอยู่ด้วยกัน อาบน้ำหาข้าวหาน้ำให้ สมัยที่ผมเด็กๆผมเล่นเกมพ่อแทบโยนและทุบเครื่องเกมผมทิ้ง แต่มาวันนี้ หลานผมกับกลายมีมือถือของตัวเองนอนเล่นเกมทั้งวัน เวลาพ่อกับแม่ผมอยู่ก็ไม่ห้าม เวลาอยู่กับผมพูดอะไรบอกอะไรก็ไม่ฟัง นอนไขว้ห้างเล่นแต่เกม อยากตีอยากดุไหมก็อยากทำ บางทีเลือดขึ้นน่าแต่ก็ทำไม่ได้เพราะไม่ใช่ลูกในไส้ของเรา ผมแทบประสาทกับเด็ก แล้วพอมาวันนึงนั่งกินข้าวด้วยกัน พ่อผมก็พูดว่าเออดูพ่อมันไม่มีอะไร ก็อยากยกบ้านและยกที่ดินให้ซักแปลง แต่กับผมเขาไม่พูดถึงซักคำ ทั้งๆที่ผมกำลังส่งค่างวดที่ดินแปลงนี้ช่วยเขาอยู่ แม่มาปลอบผมว่าพ่อก็พูดไปด้วยความสนุกปาก เขาไม่ได้คิดอะไรหรอก มันยิ่งทำให้ผมน้อยใจ ไม่ใช่น้อยใจว่าผมจะไม่ได้สมบัตินะ มันน้อยใจว่าตลอด20กว่าปีที่ผ่านมาผมอยู่ตรงนี้กับเขาไม่คอยสร้างปัญหาให้เขา ทำไมต้องมองข้ามกันแบบนี้ วันๆไม่มีเวลาดูหลานแต่ให้ผมดูแล แต่สุดท้ายวันนึงโดนพูดแบบนี้เหมือนจุกในอก เดี๋ยวนี้เขาแทบไม่มีเวลาให้ผมเลย อะไรๆก็หลานมาก่อนเสมอ ผมเข้าใจนะว่ามันเทียบกันไม่ได้ อีกอย่างผมก็โตแล้ว แล้วหลานก็ยังเด็ก แต่มันแค่สับสนมันเกิดอะไรขึ้น จากการที่เป็นลูกคนเดียวในสิ่งที่ควรเป็น กลับมีอีกคนเข้ามาค่อยแย่งความรัก ทรัพย์สิน และต้องมาส่งเสียเลี้ยงดูแทนพ่อกับแม่ของมัน และที่ผมเจ็บใจที่สุด พ่อที่แท้จริง ไม่เคยส่งเงินหรือค่าเลี้ยงดูมาให้ซักบาท ไม่เคยมาหาลูกซักครั้ง แถมเวลาเดือดร้อนยังมายืมตังอีก ประชุม ผปค. ผมก็ต้องเข้าแทน ทำไมความรู้สึกผมทุกคนมีแต่ได้ พ่อแม่ผมได้หลานไว้เล่นยามคลายเหงา พ่อแม่แท้ๆผลักภาระมาให้ครอบครัวผมเลี้ยงดู แล้วทำไมผมต้องมาเสียความรู้สึกเหมือนถูกแย่งอะไรไป ทั้งสิทธิ์ ทั้งความรัก เหมือนมันเปลี่ยนไปแบบไม่ได้ตั้งตัว ทั้งต้องแบกทำอะไรที่ไม่ได้ก่อด้วย

ปล.ผมอธิบายอะไรไม่ค่อยเก่ง หากคนที่มาอ่านผมอยากให้คิดและเห็นภาพตามครับ ช่วยบอกผมว่าผมควรทำยังไง หากทุกคนดันเจอในสถานการณ์แบบนี้ครับ ขอบคุณครับ