เรารู้สึกเหมือนมีปมตั้งแต่เด็ก พยายามคิดว่าเดี๋ยวโตขึ้นความรู้สึกนี้ก็หายไปเอง แต่ไม่เลย ยิ่งโตยิ่งเครียด ยิ่งเศร้ามากกว่าเดิม
   ขอเกริ่นก่อนนะคะ พ่อแม่เราแยกทางกันไปมีครอบครัวใหม่ตั้งแต่เราเด็กๆเลยค่ะ เราอาศัยอยู่กับตายาย ตอนอยู่กับตายายน้อง(ต่างพ่อ)ก็มีความสุขดีค่ะ แต่ความสุขมักอยู่กับเราไม่นาน ยายเราเสียค่ะ มันทำให้เราต้องมาอยู่กับแม่(บ้านสามีใหม่) ถ้ายังอยู่บ้านยาย เราจะนอนร้องไห้ทุกคืน เราเครียด หันไปทางไหนก็มีแต่ภาพยาย เลยต้องมาอยู่กับแม่แต่เรากลับรู้สึกเป็นส่วนเกินของบ้านนี้ พ่อเลี้ยงไม่ชอบหน้าเรา จะค่อยพูดแซะอยู่ทุกๆวัน เราอยู่ที่นั้นมา3ปี เราได้นั่งกินข้าวร่วมวงนับครั้งได้เลยคะ เคยทะเลาะกันจนเราทำลายตัวเองก็มี (ฝ่ายแม่)
(ฝ่ายพ่อ) ก็จะกดดันเราเรื่องเกรด เรื่องการเรียน การทำงาน โตขึ้นอยากให้เป็นแบบนี้แทนพ่อ แต่ไม่เคยคิดที่จะส่งเราเรียนเลย (จะเป็นแม่ที่ส่งเราเรียน พ่อจะส่งให้นานๆครั้ง)
   เราพยายามอดทน คิดว่าขึ้นมหาลัยคงจะหลุดพ้น เราจะตัวร่าเริง สนุกสนานเวลาอยู่กับเพื่อน แต่พอ
กลับมาอยู่คนเดียวเราความรู้สึกเศร้าอยู่ตลอดเวลา มีเรื่องเครียดมาเรื่อยๆ(ส่วนใหญ่เรื่องครอบครัว) จนเราคลายเป็นคนคิดมาก คิดจนปวดหัว คิดจนร้องไห้ เหนื่อยมากๆ เคยคิดที่จะฆ่าตัวตายด้วยค่ะ แต่ใจเรากล้าพอ  เราตั้งกระทู้นี้เพื่อระบายความอัดอั้นในในและขอความเห็นเพื่อนๆค่ะ ว่าเราความเอายังไงต่อดี