ผมแค้นผู้หญิงคนนึงครับ นั้นคือแฟนเก่าผมเอง ขอเล่าเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นจนจบเพื่อให้คนที่รู้วิธีเข้ามาตอบน่ะครับ(ผมไม่ต้องการคำตอบที่ให้อภัยหรือปล่อยวางน่ะครับ ผมต้องการคำตอบจากคนที่มีวิธีจริงๆ ถ้าใครคิดจะให้กำลังใจหรือว่าพิมมาแนวให้อภัยหรือปล่อยวางรบกวนไม่ต้องน่ะครับ ขอบคุณล่วงหน้าครับ)
เรื่องราวมันเริ่มต้นจากผมเอง ช่วงแรกที่เราคบกันผมยอมรับผมเป็น ผช. ที่เลวมากคนนึง แต่ไม่ได้เลวเรื่องเจ้าชู้น่ะครับ แต่เลวเรื่องอารมณ์ร้อน งี่เง่า ด่าแรงมากๆ ไร้เหตุผล แต่ไม่เคยทำร้ายร่างกาย แล้วจนมาวันนึงเพื่อนผมโทรมาบอกว่าเห็นแฟนผมไปดูหนังกับ ผช. คนอื่น ผมเลยรีบนั่งแท็กซี่ไปบ้านแฟน รอประมาณ 2-3 ชม. จนแฟนกลับมาบ้าน พอแฟนผมรู้ว่าผมรู้เรื่องแล้วเขาก็ร้องไห้อ้อนวอนผมว่าอย่าเลิกกันเลย เค้าทั้งขอโทษ ทั้งอ้อนวอน ครับ ผมใจอ่อนให้โอกาสเค้า แล้วพอผ่านไปสัก 2-3 วัน (ผมทำตัวแย่กว่าเดิมครับยอมรับเพราะมีเรื่องที่เพิ่งเจอเข้ามากวนใจ) เราเดินเล่นกันที่สวนสาธารณะแล้วก็นั่งพักตรงไม้หินอ่อน ผมขอโทรศัพท์แฟนเอามาเช็ค วินาทีที่ผมเข้าแอป Facebook. ผมอ่านข้อความที่แฟนผมคุยกับคนอื่น ความรู้สึกตอนนั้นเหมือนใจมันตกไปที่เท้า สติเริ่มเรือนราง แต่ก็ดึงสติกลับมาได้ ข้อความที่ทำให้ผมเกิดความรู้สึกแบบนั้นขึ้นคือ "เราจะท้องไหม" ผมตระหนักรู้ได้ทันทีว่ามันหมายถึงอะไร พอผมอ่านเสร็จผมไม่พูดไม่จาเดินออกมาเลยครับ แฟนผมก็ร้องไห้เสียใจแล้วก็เกาะแขนผมไว้รั้งไม่ให้ผมไป แต่ผมก็พยายามที่จะเดินต่อ แต่สิ่งที่ทำให้ผมต้องหยุดชะงักคือ แฟนผมพูดว่าจะไปเดินให้รถชนตาย ผมเลยหันกลับไปมองแฟนผม แฟนผมเหมือนคนไร้สติเลยครับตาลอย ตอนนั้นผมกลัวว่าเค้าจะทำอย่างที่พูดจริงๆเลยรั้งเอาไว้แล้วบอกว่า "โอเค เค้าไม่ไปไหนแล้ว เค้าไม่เลิก เค้าให้อภัย" แต่ความจริงในใจผมคือผมกลัวมากครับกลัวว่าเค้าจะทำอะไรบ้าบ้าลงไป หลังจากเหตุการณ์วันนั้นเราทะเลาะกันเรื่องนี้บ่อยมากเพราะผมเป็นคนขี้ระแวงแบบสุดๆเข้าขั้นโรคจิตเลยครับ เวลามีอะไรกันผมก็จะให้เค้าเล่าตอนที่แฟนผมโดนผู้ชายคนอื่นมีอะไรกับแฟนผมอยู่ ผมยอมรับครับผมเป็นโรคจิตไปเลย แต่ผมระยะเวลาผ่านไปประมาณ 3 เดือน ผมได้มีโอกาสไปพบรุ่นน้องคนนึง ใช่ครับ เราทั้งคู่ชอบกัน แล้วผมก็เลยแอบคุยกับรุ่นน้องคนนั้น ครับ แฟนผมจับได้เกิน10ครั้งที่ผมกับน้องเค้าแอบคุยกันแต่ผมก็ไม่เคยโทษตัวเองเลย เวลาทะเลาะกันหรือเวลาที่แฟนจับได้ว่าคุยกับน้องผมจะเอาเรื่องที่เค้าเคยทำไว้กับผมมาเป็นข้ออ้างตลอด(ใช่ครับผมทำตัวเลวมาก) แต่แล้ววันนึงผมตัดสินใจบอกเลิกกับแฟนเพื่อที่จะได้ไปคบกับน้องเค้าก่อนที่ผมจะบอกเลิก ผมไปบ้านแฟนแล้วเราก็มีอะไรกันแล้วครั้งนั้นที่เรามีอะไรกันแววตาของแฟนผมมันบอกกับผมว่าเค้ารักและยอมผมทุกอย่างแต่วันนั้นผมไม่ได้สังเกต ผมสนแค่อารมณ์ และความไคร่ของผมเพียงเท่านั้น พอกลับจากบ้านแฟนผมก็บอกเลิกเค้าครับ เค้ารั้งผมอยู่นานเพราะผมไม่ได้บอกเหตุผลที่แท้จริงไป เหตุผลในการบอกเลิกของผมครั้งนั้นคือ "เค้าเหนื่อยที่เราทะเลาะกันบ่อยๆเลิกกันเหอะ" ใช่ครับผมดูเป็นคนเห็นแก่ตัวแบบสุดๆ ก็หลังจากเลิกกันได้ประมาณ2อาทิต แฟนผมก็รู้ความจริงถึงสาเหตุที่ผมเลิกกับเค้า แฟนกับผมทำงานร้านเดียวกันครับ แล้ววันนั้นแฟนผมก็แอบเอาโทรศัพท์ผมไปดูจนได้รู้ถึงสาเหตุที่แท้จริง พอผมรู้ว่าเค้าเสียใจแล้วก็ผิดหวังในตัวผมมาก บวกกับรุ่นน้องที่ผมคบด้วยเค้าไม่ใส่ใจเหมือนแฟนผม ผมจึงคิด ณ ตอนนั้นว่าแฟนผมคือคนที่รักผมมากที่สุด ผมไม่อยากเสียผู้หญิงคนนี้ไป ผมรู้สึกผิดมาก หลังจากวันที่ผมรู้ตัวว่าผมได้ทำอะไรผิดพลาดไป ผมเลยบอกเลิกน้องแบบตรงๆ แล้วกลับไปง้อแฟนครับ ผมใช้เวลาและความพยายามอยู่นานจนแฟนผมกลับมาแต่ทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิมครับ เปรียบเสมือนแก้วที่มันแตกแม้เราพยายามติดกาวให้เหมือนเดิมจนไม่มีรอยร้าวแต่ความแข็งหรือความทนทานของแก้วก็ไม่เหมือนตอนที่ซื้อมาใหม่ๆ นั้นแหละครับคือความสัมพันธ์ของผมกับแฟนช่วงนั้น จนมาวันนึงผมจับได้ว่าแฟนคุยกับคนอื่น รอบนี้ผมโวยวายน้อยที่สุดเพราะคิดไว้อยู่แล้วว่าสักวันต้องเจอแบบเดัยวกับที่ตัวเองเคยทำ ผมก็เลยบอกกับแฟนไปว่าเลิกได้เลยไม่มีปัญหาผมยอมรับแล้วแต่ขอแค่อย่างเดียวถ้าเลิกกันแล้วอย่าติคต่อหรือหายไปจากกันคงดีที่สุด แฟนผมไม่ยอม คงเพราะความผูกพันธ์ที่อยู่ร่วมกันมา 4 ปี สุดท้ายแฟนก็เลือกผม ระหว่างนั้น 2-3เดือนเราแทบไม่ทะเลาะกันเลยเหมือนคบกันใหม่ๆ แต่ความโรคจิตของผมไม่ได้เปลี่ยนไป(ความระแวงตอนนั้นน้อยมาก)ผมยังคงให้เค้าพูดถึงตอนที่ตัวเองมีอะไรกับชายอื่นเพื่อที่ผมจะได้เสร็จ (เกือบลืม ผมกับน้องแค่คุยในช่องแชทน่ะครับมากสุดคือจับมือนอกนั้นไม่มีเลยคู่ผมกับรุ่นน้องที่เล่าไป)มันคงทำให้แฟนผมอึดอัดและทรมานมากแต่ผมไม่รู้ตัวเลย จนวันนึงแฟนผมไปนอนห้องเพื่อน(กลุ่มเพื่อนมีทั้ง ชายและหญิง) นั้นคือเหตุการณ์เริ่มต้นของความสัมพันธ์ที่เลวร้ายที่สุดที่ผมเคยเจอ แฟนผมตอนอยูห้องเพื่อน ผมแชทไปก็ไม่ตอบ โทรไปก็ตัดสาย ผมเริ่มเกิดความระแวงคิดมากวิตกกังวล เหมือนคนบ้า มันก็ยิ่งทำให้ผมขาดสติ ผมโมโหมาก เลยทำตัวงี่เง่า โทรไปสายแทบไหม้ จนได้คุยกันแต่ได้คุยกับแค่แปปเดียวไม่ได้ทำให้ผมสบายใจขึ้นเลยเพราะแฟนผมพูดแค่ว่าไม่ว่าง เดี้ยวโทรกลับ ตอนนั้นผมแค่ต้องการคุยไม่ถึง 5 นาที อยากรู้ว่าทำอะไรกลับกี่โมงคำถามจิปาถะเพราะผมเข้าใจเวลาอยุ่กับเพื่อนมันไม่มีใครอยากคุยกับแฟนหรอก แต่นี้เล่นตัดสายไม่อธิบายอะไรอารมณ์ผมก็คุมไม่อยู่มันฟุ้งซ่าน ครับ หลังจากที่ผมไปรับแฟนกลับจากห้องเพื่อน ใช่ครับจากเรื่องเล็กๆเราทะเลาะกันใหญ่โตมากเพราะอารมณ์ผมตอนนั้นแทบคุมไม่อยู่แล้วครับ หลังจากจบเหตุการณ์วันนั้นเราก็ทะเลาะกันบ่อยมาก จนวันนึงผมไปรอรับเค้าเลิกงาน แต่วันนั้นโทรไปก็ไม่รับ ตัดสาย สักพักปิดเครื่อง ผมร้อนรนอีกครั้ง เลยไปที่ทำงานเค้า เพื่อนร่วมงานบอกว่าแฟนผมกลับบ้านไปแล้ว ผมก็เลยไปรอเค้าที่บ้าน แฟนผมเลิกงานตั้งแต่ 17.00น. ผมไปรอบ้านแฟนตอนประมาณ18.00น. แต่แฟนผมนั่งวินเข้าบ้านมาตอน 22.00น. โดยประมาณ ผมระเบิดอารมณ์เลยครับตอนนั้น เค้าอ้างว่าอยากไปเที่ยวห้างคนเดียวแบบสงบๆไม่มีใครรบกวนเลยปิดเครื่อง ผมก็ไม่เชื่อ 100% หรอกครับแต่หาหลักฐานไม่ได้ก็เลยจำใจยอมเชื่อไป หลังจากนั้น 2-3วันให้หลัง ตั้งแต่ตื่นนอนจนถึงประมาณ14.00น.ผมติดต่อแฟนตลอดแล้วการติดต่อหายไปเมื่อประเวลา15.00น.แต่ผมก็ไม่เอะใจอะไรหลังจากนั้นเวลาผ่านไปประมาณ17.00น.ผมก็ไปกินหมูกระทะกับที่บ้าน กินเสร็จประมาณ20.00น.ผมก็เริ่มเอะใจแล้วว่าทำไม่ไม่ติดต่อหรือแชทมาเลย ผมเลยกดโทรไปประกฎว่าแฟนผมปิดเครื่องแชทไปก็ไม่ตอบ แล้ววันนั้นไม่รู้อะไรดลใจผมให้ไปหาแฟนที่บ้าน พอไปถึงบ้านแฟน สิ่งที่แรกที่ผมเห็นคือรองเท้าผู้ชายที่ไม่คุ้นตา ผมได้แต่ภาวนาในใจว่า ขอให้มันไม่ใช่อย่างที่คิดที แต่ผมแม่นครับผมคิดถูก ผมเจอแฟนผมนอนกับผช.ที่เดียวกันกับที่แฟนผมทำงานอยู่ ณ ช่วงเวลานั้นหลังจากที่ผมเห็นภาพที่ทุเรศที่สุดในชีวิตผม มือและเท้าผมเริ่มชา หูผมดับผมได้ยินเสียงวีดดดดดเหมือนตอนหูอื้อ สติผมเริ่มหลุด ผมพูดด้วยเสียงสั่นๆว่า ทำไมทำกับเค้าแบบนี้ แฟนผมขึ้นเสียงใส่ผมไล่ให้ผมออกไปแล้วใช้อารมณ์โกรธบอกกับผมว่า จะมาทำไมไหนบอกเราเลิกกันแล้ว (เหมือนตอนนั้นตกลงว่าเลิกกันแล้วครับแล้วก็กลับมาคบกันใหม่แบบเลิก1-2วันแบบประชดใส่กันอ่ะครับ) วันนั้นหลักจากคุยกันจบผมก็ออกจากบ้านแฟนมาแบบสติเลอะเลือน ขับรถกลับบ้าน พอมาถึงบ้านผมอาบน้ำนอนครับคืดอะไรไม่ออกสมองมันตื้อไปหมด ผมนอนไม่หลับครับภาพมันติดตาผม ผมมาหลับช้วงเวลาประมาณตี4ตื่นตี5ไปทำงานวันนั้น ผมทำงานได้แค่ครึ่งวันผมรู้สึกเหนื่อยเลยกะว่าจะมานั้งหลับในห้องน้ำสักพักค่อยกลับบ้าน ครับ นั่งได้สักพักผมก็ร้องไห้ครับ จากที่เมื่อวานไม่มีความรู้สึกอะไรจนถึงเมื่อกี้ แต่พอได้ร้องออกมาความรู้สึกเหมือนมันระเบิดออกมาด้วยพร้อมน้ำตา ทั้งโกรธ แค้น เสียใจ เศร้าใจ หลังจากร้องไห้เสร็จผมก็บล็อคทุกๆอย่างของแฟนผม ลบทุกๆอย่างในโทรศัพท์ออกจนหมด หลังจากนั้น2-3วันผ่านไปแฟนเก่าผมก็ติดต่อมา ทั้งผ่านเพื่อนผม เบอร์แปลก พอผมรู้ว่าคือแฟนเก่าผมก็ตัดทุกอย่างปฏิเสธที่จะคุยทุกช่องทาง จนเพื่อนผมแคปรูปข้อความที่แฟนผมส่งมาให้เพื่อนผม มันมีแต่คำขอโทษและสำนึกผิด ผมเกิดใจอ่อนขึ้นมาและมีความคิดว่า ครั้งนี้แฟนผมอาจจะรู้สึกเหมือนตอนที่ผมรู้สึกผิดกับความผิดพลาดที่ผมเคยทำลงไป ถือว่าเจ๊ากัน แล้วเราก็กลับมาเริ่มต้นใหม่ ครับ หลังจากนั้น 2-3วัน เหตุการ์ณเหมือนเดจาวู ผมเจอแบบเดิมเลยครับ แค่รอบนี้ผมไม่ได้ไปกินหมูกระทะผมแค่นอนอยู่บ้าน พอแฟนผมบอกว่าจะนอนแล้วแบบไม่คอสายไว้ผมก็รับคำ แต่ก็เพื่อความสะบายใจลองไปหาแฟนแล้วนอนด้วยกันดีกว่า แต่ผมไม่ได้บอกน่ะว่าจะไปหาคืนนั้นหลังจากบอกฝันดี ผ่านแชท ใช่ครับ ร้องเท้าคู่เดิมจอดอยู่หน้าบ้านแฟนผม หลังจากนี้ผมจะสรุปน่ะครับ หลังจากที่ผมเจอรองเท้าคือเดิมแล้วก็ภาพเดิมผมตัดสินใจกลับ ตจว. ครับมาหาครอบครัว(ครอบครัวที่กทม.คือครอบครัวเพื่อนน่ะครับผมมีปัญหาเรื่องเงินเลยอาศัยเขาอยู่)ผมกลับมาพักใจที่บ้านแล้วแฟนผมก็ติดต่อมาร้องไห้ ครับ สเต็ปเดิมผมใจอ่อนเราเลยคุยกันแบบเดิม รอบนี้สายเปย์ครับ อยากได้เงิน โอน อยากได้คอม โอน ครับ พอมาวันนึงรุ้ว่าเค้าคบกับคนที่กทม.เรียบร้อย ผมที่อยุ่ตจว.คิดว่สเค้าจะรู้สึกผิดหรือคิดได้ เลยให้โอกาส แต่มันไม่ใช่เลยเค้าไม่มียางอายหรือความสำนึกสักนิด ผมพูดตลอดว่าถ้าจะมีใหม่ให้บอกความจริงผมจะได้ไปแต่มีข้อแม้คือห้ามติดต่อกันอีกเพราะผมกลัวตัวเองเวลาได้ยินเสียงหรือรับรู้เรื่องราวของเค้ามันจะทำให้ผมใจอ่อน ผมเลยเลือกหายไปดีที่สุด แต่เค้ากลับรั้งผมไว้ด้วยคำว่า รัก เหมือนละครเหมือนนิยายแต่มันคือความจริง ทั้งๆที่รู้มันคือคำโกหกแต่มันก็ไปไหนไม่ได้จริงๆเราไม่สามารถเดินออกมาได้จริงๆเพราะคำที่เค้าพูดว่า เค้ายังรักเราอยู่ จนมาวันนึงผมโทรไปหาแฟนใหม่เค้าว่าเราแอบคุยกับแฟนใหม่เค้าเป็นคนฉลาดจับได้ครั้งเดียวเลิกเลย พอแฟนผมโดนแฟนใหม่เทก็เริ่มคุยดีกับผมคุยบ่อยขึ้น แล้วพอมีคนใหม่มาจีบแฟนผม แฟนผมก็แทบจะหายไปจากชีวิตผม ผมติดต่อไม่ได้ตอนนั้นอยากจะคุยเคลียร์กันให้จบจริงๆ แต่เค้ากลับหลบหน้าไม่คุยให้มันชัดเจน ผมทนไม่ไหวเลยโทรไปบอกครอบครัวแฟนว่าเค้าทำกับผมไว้แบบไหนบ้าง พอแฟนผมรับรู้ก็รีบโทรมา ด่าผม คำที่ยังจำฝังคือ ไอ
แล้วหลังจากนั้นเราก็ไม่ติดต่อกันอีกเลย
แต่สิ่งที่ผมเป็น ณ ตอนนี้ผมแค้น คือผมรู้สึกทำไมคนที่มันทำเลวกับผมขนานนี้หลอกลวงแบบนี้มันไม่ได้ผลกรรมสักที ผมเลยอยากจะขอวิธีทำให้ชีวิตมันต้องพังพินาศความรู้สึกตอนใจแตกสลายซ้ำแล้วซ้ำเล่า โดนคนที่คิดว่าเชื่อใจที่สุดหักหลังมันทรมานยังไง การที่ยึดติดกับคำหลอกลวงถึงแม้จะรู้ว่ามันคือคำหลอกลวงแต่ก็ยังคิดมีความหวังกับคำพูดนั้นมันเป็นยังไง ผมกล้าสาบาบานเรื่องทั้งหมดคือเรื่องจริงฟังดูเหมือนละครกับนิยายแต่ผมประสบมากับตัวจริงๆแล้วทุกวันนี้ยังแค้นอยู่ทุกครั้งที่จำเรื่องราวหรือนึกถึงเรื่องราวได้ ครับ ผมขอวิธีทำให้มันต้องรู้สึกทรมานเหมือนที่ผมทรมานหน่อยครับ
วิธีทำลายชีวิตคนคนนึง แก้แค้น ทำให้ชีวิตพัง ควรทำอย่างไร?
เรื่องราวมันเริ่มต้นจากผมเอง ช่วงแรกที่เราคบกันผมยอมรับผมเป็น ผช. ที่เลวมากคนนึง แต่ไม่ได้เลวเรื่องเจ้าชู้น่ะครับ แต่เลวเรื่องอารมณ์ร้อน งี่เง่า ด่าแรงมากๆ ไร้เหตุผล แต่ไม่เคยทำร้ายร่างกาย แล้วจนมาวันนึงเพื่อนผมโทรมาบอกว่าเห็นแฟนผมไปดูหนังกับ ผช. คนอื่น ผมเลยรีบนั่งแท็กซี่ไปบ้านแฟน รอประมาณ 2-3 ชม. จนแฟนกลับมาบ้าน พอแฟนผมรู้ว่าผมรู้เรื่องแล้วเขาก็ร้องไห้อ้อนวอนผมว่าอย่าเลิกกันเลย เค้าทั้งขอโทษ ทั้งอ้อนวอน ครับ ผมใจอ่อนให้โอกาสเค้า แล้วพอผ่านไปสัก 2-3 วัน (ผมทำตัวแย่กว่าเดิมครับยอมรับเพราะมีเรื่องที่เพิ่งเจอเข้ามากวนใจ) เราเดินเล่นกันที่สวนสาธารณะแล้วก็นั่งพักตรงไม้หินอ่อน ผมขอโทรศัพท์แฟนเอามาเช็ค วินาทีที่ผมเข้าแอป Facebook. ผมอ่านข้อความที่แฟนผมคุยกับคนอื่น ความรู้สึกตอนนั้นเหมือนใจมันตกไปที่เท้า สติเริ่มเรือนราง แต่ก็ดึงสติกลับมาได้ ข้อความที่ทำให้ผมเกิดความรู้สึกแบบนั้นขึ้นคือ "เราจะท้องไหม" ผมตระหนักรู้ได้ทันทีว่ามันหมายถึงอะไร พอผมอ่านเสร็จผมไม่พูดไม่จาเดินออกมาเลยครับ แฟนผมก็ร้องไห้เสียใจแล้วก็เกาะแขนผมไว้รั้งไม่ให้ผมไป แต่ผมก็พยายามที่จะเดินต่อ แต่สิ่งที่ทำให้ผมต้องหยุดชะงักคือ แฟนผมพูดว่าจะไปเดินให้รถชนตาย ผมเลยหันกลับไปมองแฟนผม แฟนผมเหมือนคนไร้สติเลยครับตาลอย ตอนนั้นผมกลัวว่าเค้าจะทำอย่างที่พูดจริงๆเลยรั้งเอาไว้แล้วบอกว่า "โอเค เค้าไม่ไปไหนแล้ว เค้าไม่เลิก เค้าให้อภัย" แต่ความจริงในใจผมคือผมกลัวมากครับกลัวว่าเค้าจะทำอะไรบ้าบ้าลงไป หลังจากเหตุการณ์วันนั้นเราทะเลาะกันเรื่องนี้บ่อยมากเพราะผมเป็นคนขี้ระแวงแบบสุดๆเข้าขั้นโรคจิตเลยครับ เวลามีอะไรกันผมก็จะให้เค้าเล่าตอนที่แฟนผมโดนผู้ชายคนอื่นมีอะไรกับแฟนผมอยู่ ผมยอมรับครับผมเป็นโรคจิตไปเลย แต่ผมระยะเวลาผ่านไปประมาณ 3 เดือน ผมได้มีโอกาสไปพบรุ่นน้องคนนึง ใช่ครับ เราทั้งคู่ชอบกัน แล้วผมก็เลยแอบคุยกับรุ่นน้องคนนั้น ครับ แฟนผมจับได้เกิน10ครั้งที่ผมกับน้องเค้าแอบคุยกันแต่ผมก็ไม่เคยโทษตัวเองเลย เวลาทะเลาะกันหรือเวลาที่แฟนจับได้ว่าคุยกับน้องผมจะเอาเรื่องที่เค้าเคยทำไว้กับผมมาเป็นข้ออ้างตลอด(ใช่ครับผมทำตัวเลวมาก) แต่แล้ววันนึงผมตัดสินใจบอกเลิกกับแฟนเพื่อที่จะได้ไปคบกับน้องเค้าก่อนที่ผมจะบอกเลิก ผมไปบ้านแฟนแล้วเราก็มีอะไรกันแล้วครั้งนั้นที่เรามีอะไรกันแววตาของแฟนผมมันบอกกับผมว่าเค้ารักและยอมผมทุกอย่างแต่วันนั้นผมไม่ได้สังเกต ผมสนแค่อารมณ์ และความไคร่ของผมเพียงเท่านั้น พอกลับจากบ้านแฟนผมก็บอกเลิกเค้าครับ เค้ารั้งผมอยู่นานเพราะผมไม่ได้บอกเหตุผลที่แท้จริงไป เหตุผลในการบอกเลิกของผมครั้งนั้นคือ "เค้าเหนื่อยที่เราทะเลาะกันบ่อยๆเลิกกันเหอะ" ใช่ครับผมดูเป็นคนเห็นแก่ตัวแบบสุดๆ ก็หลังจากเลิกกันได้ประมาณ2อาทิต แฟนผมก็รู้ความจริงถึงสาเหตุที่ผมเลิกกับเค้า แฟนกับผมทำงานร้านเดียวกันครับ แล้ววันนั้นแฟนผมก็แอบเอาโทรศัพท์ผมไปดูจนได้รู้ถึงสาเหตุที่แท้จริง พอผมรู้ว่าเค้าเสียใจแล้วก็ผิดหวังในตัวผมมาก บวกกับรุ่นน้องที่ผมคบด้วยเค้าไม่ใส่ใจเหมือนแฟนผม ผมจึงคิด ณ ตอนนั้นว่าแฟนผมคือคนที่รักผมมากที่สุด ผมไม่อยากเสียผู้หญิงคนนี้ไป ผมรู้สึกผิดมาก หลังจากวันที่ผมรู้ตัวว่าผมได้ทำอะไรผิดพลาดไป ผมเลยบอกเลิกน้องแบบตรงๆ แล้วกลับไปง้อแฟนครับ ผมใช้เวลาและความพยายามอยู่นานจนแฟนผมกลับมาแต่ทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิมครับ เปรียบเสมือนแก้วที่มันแตกแม้เราพยายามติดกาวให้เหมือนเดิมจนไม่มีรอยร้าวแต่ความแข็งหรือความทนทานของแก้วก็ไม่เหมือนตอนที่ซื้อมาใหม่ๆ นั้นแหละครับคือความสัมพันธ์ของผมกับแฟนช่วงนั้น จนมาวันนึงผมจับได้ว่าแฟนคุยกับคนอื่น รอบนี้ผมโวยวายน้อยที่สุดเพราะคิดไว้อยู่แล้วว่าสักวันต้องเจอแบบเดัยวกับที่ตัวเองเคยทำ ผมก็เลยบอกกับแฟนไปว่าเลิกได้เลยไม่มีปัญหาผมยอมรับแล้วแต่ขอแค่อย่างเดียวถ้าเลิกกันแล้วอย่าติคต่อหรือหายไปจากกันคงดีที่สุด แฟนผมไม่ยอม คงเพราะความผูกพันธ์ที่อยู่ร่วมกันมา 4 ปี สุดท้ายแฟนก็เลือกผม ระหว่างนั้น 2-3เดือนเราแทบไม่ทะเลาะกันเลยเหมือนคบกันใหม่ๆ แต่ความโรคจิตของผมไม่ได้เปลี่ยนไป(ความระแวงตอนนั้นน้อยมาก)ผมยังคงให้เค้าพูดถึงตอนที่ตัวเองมีอะไรกับชายอื่นเพื่อที่ผมจะได้เสร็จ (เกือบลืม ผมกับน้องแค่คุยในช่องแชทน่ะครับมากสุดคือจับมือนอกนั้นไม่มีเลยคู่ผมกับรุ่นน้องที่เล่าไป)มันคงทำให้แฟนผมอึดอัดและทรมานมากแต่ผมไม่รู้ตัวเลย จนวันนึงแฟนผมไปนอนห้องเพื่อน(กลุ่มเพื่อนมีทั้ง ชายและหญิง) นั้นคือเหตุการณ์เริ่มต้นของความสัมพันธ์ที่เลวร้ายที่สุดที่ผมเคยเจอ แฟนผมตอนอยูห้องเพื่อน ผมแชทไปก็ไม่ตอบ โทรไปก็ตัดสาย ผมเริ่มเกิดความระแวงคิดมากวิตกกังวล เหมือนคนบ้า มันก็ยิ่งทำให้ผมขาดสติ ผมโมโหมาก เลยทำตัวงี่เง่า โทรไปสายแทบไหม้ จนได้คุยกันแต่ได้คุยกับแค่แปปเดียวไม่ได้ทำให้ผมสบายใจขึ้นเลยเพราะแฟนผมพูดแค่ว่าไม่ว่าง เดี้ยวโทรกลับ ตอนนั้นผมแค่ต้องการคุยไม่ถึง 5 นาที อยากรู้ว่าทำอะไรกลับกี่โมงคำถามจิปาถะเพราะผมเข้าใจเวลาอยุ่กับเพื่อนมันไม่มีใครอยากคุยกับแฟนหรอก แต่นี้เล่นตัดสายไม่อธิบายอะไรอารมณ์ผมก็คุมไม่อยู่มันฟุ้งซ่าน ครับ หลังจากที่ผมไปรับแฟนกลับจากห้องเพื่อน ใช่ครับจากเรื่องเล็กๆเราทะเลาะกันใหญ่โตมากเพราะอารมณ์ผมตอนนั้นแทบคุมไม่อยู่แล้วครับ หลังจากจบเหตุการณ์วันนั้นเราก็ทะเลาะกันบ่อยมาก จนวันนึงผมไปรอรับเค้าเลิกงาน แต่วันนั้นโทรไปก็ไม่รับ ตัดสาย สักพักปิดเครื่อง ผมร้อนรนอีกครั้ง เลยไปที่ทำงานเค้า เพื่อนร่วมงานบอกว่าแฟนผมกลับบ้านไปแล้ว ผมก็เลยไปรอเค้าที่บ้าน แฟนผมเลิกงานตั้งแต่ 17.00น. ผมไปรอบ้านแฟนตอนประมาณ18.00น. แต่แฟนผมนั่งวินเข้าบ้านมาตอน 22.00น. โดยประมาณ ผมระเบิดอารมณ์เลยครับตอนนั้น เค้าอ้างว่าอยากไปเที่ยวห้างคนเดียวแบบสงบๆไม่มีใครรบกวนเลยปิดเครื่อง ผมก็ไม่เชื่อ 100% หรอกครับแต่หาหลักฐานไม่ได้ก็เลยจำใจยอมเชื่อไป หลังจากนั้น 2-3วันให้หลัง ตั้งแต่ตื่นนอนจนถึงประมาณ14.00น.ผมติดต่อแฟนตลอดแล้วการติดต่อหายไปเมื่อประเวลา15.00น.แต่ผมก็ไม่เอะใจอะไรหลังจากนั้นเวลาผ่านไปประมาณ17.00น.ผมก็ไปกินหมูกระทะกับที่บ้าน กินเสร็จประมาณ20.00น.ผมก็เริ่มเอะใจแล้วว่าทำไม่ไม่ติดต่อหรือแชทมาเลย ผมเลยกดโทรไปประกฎว่าแฟนผมปิดเครื่องแชทไปก็ไม่ตอบ แล้ววันนั้นไม่รู้อะไรดลใจผมให้ไปหาแฟนที่บ้าน พอไปถึงบ้านแฟน สิ่งที่แรกที่ผมเห็นคือรองเท้าผู้ชายที่ไม่คุ้นตา ผมได้แต่ภาวนาในใจว่า ขอให้มันไม่ใช่อย่างที่คิดที แต่ผมแม่นครับผมคิดถูก ผมเจอแฟนผมนอนกับผช.ที่เดียวกันกับที่แฟนผมทำงานอยู่ ณ ช่วงเวลานั้นหลังจากที่ผมเห็นภาพที่ทุเรศที่สุดในชีวิตผม มือและเท้าผมเริ่มชา หูผมดับผมได้ยินเสียงวีดดดดดเหมือนตอนหูอื้อ สติผมเริ่มหลุด ผมพูดด้วยเสียงสั่นๆว่า ทำไมทำกับเค้าแบบนี้ แฟนผมขึ้นเสียงใส่ผมไล่ให้ผมออกไปแล้วใช้อารมณ์โกรธบอกกับผมว่า จะมาทำไมไหนบอกเราเลิกกันแล้ว (เหมือนตอนนั้นตกลงว่าเลิกกันแล้วครับแล้วก็กลับมาคบกันใหม่แบบเลิก1-2วันแบบประชดใส่กันอ่ะครับ) วันนั้นหลักจากคุยกันจบผมก็ออกจากบ้านแฟนมาแบบสติเลอะเลือน ขับรถกลับบ้าน พอมาถึงบ้านผมอาบน้ำนอนครับคืดอะไรไม่ออกสมองมันตื้อไปหมด ผมนอนไม่หลับครับภาพมันติดตาผม ผมมาหลับช้วงเวลาประมาณตี4ตื่นตี5ไปทำงานวันนั้น ผมทำงานได้แค่ครึ่งวันผมรู้สึกเหนื่อยเลยกะว่าจะมานั้งหลับในห้องน้ำสักพักค่อยกลับบ้าน ครับ นั่งได้สักพักผมก็ร้องไห้ครับ จากที่เมื่อวานไม่มีความรู้สึกอะไรจนถึงเมื่อกี้ แต่พอได้ร้องออกมาความรู้สึกเหมือนมันระเบิดออกมาด้วยพร้อมน้ำตา ทั้งโกรธ แค้น เสียใจ เศร้าใจ หลังจากร้องไห้เสร็จผมก็บล็อคทุกๆอย่างของแฟนผม ลบทุกๆอย่างในโทรศัพท์ออกจนหมด หลังจากนั้น2-3วันผ่านไปแฟนเก่าผมก็ติดต่อมา ทั้งผ่านเพื่อนผม เบอร์แปลก พอผมรู้ว่าคือแฟนเก่าผมก็ตัดทุกอย่างปฏิเสธที่จะคุยทุกช่องทาง จนเพื่อนผมแคปรูปข้อความที่แฟนผมส่งมาให้เพื่อนผม มันมีแต่คำขอโทษและสำนึกผิด ผมเกิดใจอ่อนขึ้นมาและมีความคิดว่า ครั้งนี้แฟนผมอาจจะรู้สึกเหมือนตอนที่ผมรู้สึกผิดกับความผิดพลาดที่ผมเคยทำลงไป ถือว่าเจ๊ากัน แล้วเราก็กลับมาเริ่มต้นใหม่ ครับ หลังจากนั้น 2-3วัน เหตุการ์ณเหมือนเดจาวู ผมเจอแบบเดิมเลยครับ แค่รอบนี้ผมไม่ได้ไปกินหมูกระทะผมแค่นอนอยู่บ้าน พอแฟนผมบอกว่าจะนอนแล้วแบบไม่คอสายไว้ผมก็รับคำ แต่ก็เพื่อความสะบายใจลองไปหาแฟนแล้วนอนด้วยกันดีกว่า แต่ผมไม่ได้บอกน่ะว่าจะไปหาคืนนั้นหลังจากบอกฝันดี ผ่านแชท ใช่ครับ ร้องเท้าคู่เดิมจอดอยู่หน้าบ้านแฟนผม หลังจากนี้ผมจะสรุปน่ะครับ หลังจากที่ผมเจอรองเท้าคือเดิมแล้วก็ภาพเดิมผมตัดสินใจกลับ ตจว. ครับมาหาครอบครัว(ครอบครัวที่กทม.คือครอบครัวเพื่อนน่ะครับผมมีปัญหาเรื่องเงินเลยอาศัยเขาอยู่)ผมกลับมาพักใจที่บ้านแล้วแฟนผมก็ติดต่อมาร้องไห้ ครับ สเต็ปเดิมผมใจอ่อนเราเลยคุยกันแบบเดิม รอบนี้สายเปย์ครับ อยากได้เงิน โอน อยากได้คอม โอน ครับ พอมาวันนึงรุ้ว่าเค้าคบกับคนที่กทม.เรียบร้อย ผมที่อยุ่ตจว.คิดว่สเค้าจะรู้สึกผิดหรือคิดได้ เลยให้โอกาส แต่มันไม่ใช่เลยเค้าไม่มียางอายหรือความสำนึกสักนิด ผมพูดตลอดว่าถ้าจะมีใหม่ให้บอกความจริงผมจะได้ไปแต่มีข้อแม้คือห้ามติดต่อกันอีกเพราะผมกลัวตัวเองเวลาได้ยินเสียงหรือรับรู้เรื่องราวของเค้ามันจะทำให้ผมใจอ่อน ผมเลยเลือกหายไปดีที่สุด แต่เค้ากลับรั้งผมไว้ด้วยคำว่า รัก เหมือนละครเหมือนนิยายแต่มันคือความจริง ทั้งๆที่รู้มันคือคำโกหกแต่มันก็ไปไหนไม่ได้จริงๆเราไม่สามารถเดินออกมาได้จริงๆเพราะคำที่เค้าพูดว่า เค้ายังรักเราอยู่ จนมาวันนึงผมโทรไปหาแฟนใหม่เค้าว่าเราแอบคุยกับแฟนใหม่เค้าเป็นคนฉลาดจับได้ครั้งเดียวเลิกเลย พอแฟนผมโดนแฟนใหม่เทก็เริ่มคุยดีกับผมคุยบ่อยขึ้น แล้วพอมีคนใหม่มาจีบแฟนผม แฟนผมก็แทบจะหายไปจากชีวิตผม ผมติดต่อไม่ได้ตอนนั้นอยากจะคุยเคลียร์กันให้จบจริงๆ แต่เค้ากลับหลบหน้าไม่คุยให้มันชัดเจน ผมทนไม่ไหวเลยโทรไปบอกครอบครัวแฟนว่าเค้าทำกับผมไว้แบบไหนบ้าง พอแฟนผมรับรู้ก็รีบโทรมา ด่าผม คำที่ยังจำฝังคือ ไอ
แต่สิ่งที่ผมเป็น ณ ตอนนี้ผมแค้น คือผมรู้สึกทำไมคนที่มันทำเลวกับผมขนานนี้หลอกลวงแบบนี้มันไม่ได้ผลกรรมสักที ผมเลยอยากจะขอวิธีทำให้ชีวิตมันต้องพังพินาศความรู้สึกตอนใจแตกสลายซ้ำแล้วซ้ำเล่า โดนคนที่คิดว่าเชื่อใจที่สุดหักหลังมันทรมานยังไง การที่ยึดติดกับคำหลอกลวงถึงแม้จะรู้ว่ามันคือคำหลอกลวงแต่ก็ยังคิดมีความหวังกับคำพูดนั้นมันเป็นยังไง ผมกล้าสาบาบานเรื่องทั้งหมดคือเรื่องจริงฟังดูเหมือนละครกับนิยายแต่ผมประสบมากับตัวจริงๆแล้วทุกวันนี้ยังแค้นอยู่ทุกครั้งที่จำเรื่องราวหรือนึกถึงเรื่องราวได้ ครับ ผมขอวิธีทำให้มันต้องรู้สึกทรมานเหมือนที่ผมทรมานหน่อยครับ