ส่วนตัว เราเป็นคนที่ไม่ค่อยอินกับอะไรอยู่แล้ว ซึ่งนิสัยนี้เป็นมาตั้งแต่เราจำความได้ค่ะ พ่อแม่ก็บอกว่าเราเป็นมาตั้งแต่เด็กแล้ว ตอนเด็กๆเราเคยมีปัญหากับเรื่องนี้เพราะคนรอบตัวคิดว่าเราเย็นชา น่าจะเพราะสาเหตุนี้เราเลยพยายามแสดงอารมณ์ออกมาตลอด ทั้งๆที่จริงๆแล้วเราไม่ได้รู้สึกอะไรเลย เราอาศัยเก็บประสบการณ์จากคนอื่นว่าถ้าเจอเหตุการณ์แบบนี้เราควรจะรู้สึกยังไง ต้องแสดงออกยังไง ประมาณไหนดี ซึ่งเรื่องนี้เราพยายามมาตั้งแต่เด็กแล้วค่ะ พยายามทำบ่อยๆจนเหมือนเป็นเรื่องปกติในชีวิต จนตอนนี้เรา(คิดว่า)สามารถแสดงอารมณ์ได้แทบจะทุกเหตุการณ์แล้ว เราคิดว่ามันเป็นข้อดีนะคะ เพราะเราสามารถควบคุมอารมณ์,สีหน้าที่แสดงออกมาได้ตลอด แต่เรารู้สึกว่ามันจอมปลอมมาก บางทีก็รู้สึกสงสารคนที่เขาเห็นใจ(ในอารมณ์จอมปลอมของเรา)ว่าถ้าเขารู้ว่าที่จริงแล้วเราไม่ได้รู้สึกอะไรเลยสักนิด เขาจะรู้สึกยังไง เราว่าเขาต้องเศร้ามากแน่ๆ เราเลยพยายามไม่แสดงอารมณ์ที่มันจะทำให้คนอื่นรู้สึกคล้อยตามไปกับเรา อ่า เราควบคุมนิสัยตัวเองได้ด้วยค่ะ ประมาณว่า ไม่เคยทำอะไรจนติดเป็นนิสัย ก่อนจะทำอะไรเลยต้องคิดก่อนเสมอว่าต้องทำยังไง เราเลยควบคุมนิสัยได้ค่อนข้างมากทีเดียวเลย อารมณ์ประมาณว่าถ้าเป็นไอดอลที่ต้องรักษาภาพลักษณ์หรือว่าต้องทำตามคาแรกเตอร์ที่ผู้กำกับกำหนดไว้ เราคิดว่าตัวเองไม่มีทางพลาดหลุดนิสัยเดิมไปแน่นอน(เพราะไม่มีนิสัยเดิม555)ตอนนี้รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นaiเลยค่ะ ทำได้ทุกอย่าง แต่ไม่มีความรู้สึกเป็นของตัวเอง จะทำอะไรก็ต้องเลียนแบบความรู้สึกคนอื่น ครั้งนึงในชีวิตเคยอยากเป็นนักเขียน แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้วค่ะ เพราะเปอร์เซ็นต์ที่เราจะเป็นนักเขียนที่ดีมันน้อยกว่าเปอร์เซ็นต์ที่เราจะเป็นนักแสดงฮอลลีวูดคู่กับทอมครูซสะอีก

ปล. //เราไปพบจิตแพทย์แล้วนะคะ แต่แพทย์บอกว่าไม่ได้ป่วย เป็นแค่อาการช็อคจากเหตุการณ์ในอดีตบวกกับแพนิคนิดหน่อย

ปล.2 //นี่เป็นแค่สตอรี่ของเราค่ะ อยากจะเก็บความทรงจำในวัยนี้ไว้อ่านตอนโต ว่าอย่างน้อยเราก็มีพัฒนาการที่ดี(มั้ง)ในชีวิต