สวัสดีคะทุกคน เราเป็นเด็กอายุเรา17เราเป็นคนนึงที่ ถือว่าไม่ได้เป็นเด็กใสๆเเล้ว ในชีวิตที่ผ่านมาเจออะไรมาเยอะ เราเป็นเด็กเรียนไม่เก่งเเต่จะเน้นไปทางกิจกรรมเเละจิตอาสา เราสนิทกับครูทุกคน เรามีเพื่อนเเค่5คน  เป็นผู้ชายไม่เเมนเเต่ต้อบอกว่าพวกเขาเป็นคนที่เพื่อนที่อยู่กันมานาน ทุกครั้งที่ทะเลาะกับเเม่พ่อเราจะโอเคที่จะโทรเเละไปอยู่กับพวกเขา ครอบครัวเราหัวรุนเเรงมากๆที่ถ้าเลืดไม่ออกจะไม่หยุด เราเป็นลูกสาวคนเดียวเเต่เราไม่เคยมีอิสระเลย
 ถึงจะบอกว่าให้อิสระเเต่จริงๆไม่เลย เราเป็นคนที่ชิวเเละจะติดนิสัยจากตอนที่เคยอยู่กับย่าที่ต่างประเทศก่อนที่ท่านจะเสีย เราจึงมาอยู่กับพ่อเเเม่ที่นี้ก็โตเเล้ว
 เราชอบนอนบ้างครั้งไม่ใส่เสื้อผ้านอนเเต่ใส่ชุดชั้นในเเต่ พ่อเเม่จะชอบเเอบมองเราทางรูของประตู บ้านเราประตูไม้ พอเห็นเเบบนั้นเขาจะชอบพังประตูเข้ามาเเล้วจะด่าคำหยาบคาย เราโดนตีบ่อยมากจนรู้สึกว่าเราเกิดมาทำไมสุดท้ายเราได้คำตอบเเม่เคยทิ้งเราตอน2ขวบ บอกว่าเรามันสกปรกคำพูดที่เราหมดคำจะพูด หลังจากนั้นเราก็เริ่มชิน เราเป็นซึมเศร้าเราได้ยามาตอนเราเรียนปวช.1 เเต่เราเรียนไม่ได้ เเละถูกย้ายให้มาอยู่บ้านที่เหมือน นรกเเบบนี้ วันๆเราทนคำด่าคำหยาบเเต่เราไม่ชอบพูด เราไม่เคยพูดให้น้องฟังเลย ตลอดเวลาเราอยากให้ย่ากลับมากอดเราอีกครั้ง ทั้งที่รู้มันเป็นไปไม่ได้ เราเคย พยามพิสูจจตัวเองหลายครั้สุดท้ายก็จบที่ทุบตี ไม้กวาด ไม้เเขวนเสื้อ เข็มขัด ต่างๆเราโดนมาหมดเเล้ว  เราโดนเเม่พบยาตอนเเม่ค้นห้องเรา เราไม่เคยอนุญาตให้ใครเข้าห้องเรานอกจากพวกน้องๆ เเม่ด่าว่าเราบ้า(ขอโทษนะ บ้าเหรอกินยานี้ ประสาท)มันเเรกเเละเป็นคำที่หยาบคายกว่านี้ เเม่ทิ้งยานั้นไม่เรารอดมาเพราะเราโกหกว่าโรงเรียนเขาให้หมอทาตรวจโรคซึมเศร็าเลยได้มา เเต่ต่อจากนี้เราไม่รู้จริงๆว่าควรทำยังไงดี เราไม่รู้เเล้วว่าคววามฝันเราคืออะไร เเละเราก็ไม่รู้ว่าต้องไปทางไหนดี ทุกคนว่าเราควรทำยังไงต่อไปดี บ้างทีเราคิดว่าเราควรออกไปจากที่นี่หรือควรอยู่ต่อ เเต่เราไม่เคยคิดจะทิ้งถึงจะเกลียดยังไงก็พ่อเเม่เราเคยคิดว่า ถึงจะออกจากบ้านเเต่จะยังส่งเงินชดใช้บุญคุณเหมือนที่เชาเคยบอกว่าเราต่องทำ