เราอยากมาเเชร์ประสบการณ์การเเอบชอบเพื่อนนะคะเฉยๆค่ะ คิดถึง 😭😭😭
เราจะขอเเทนชื่อเพื่อนคนนี้ว่า ปุณ นะคะ ( ผญ เหมือนกานนน ใครหัวสมองล้าหลังก็ไม่ต้องอ่านนะคะ โลกมันไปถึงไหนต่อไหนเเล้ว 🙏🏻 )
ปุณ เป็นคนตัวเล็กๆ เป็นคนตลก หน้าตาก็ธรรมดาเเต่สำหรับเรามันมีเสน่ห์มากๆ
เราสนิทกันมาตั้งเเต่ ป.6 พอขึ้นมัธยมก็อยู่โรงเรียนเดียวกันห้องเดียวกันด้วย
ช่วง ป. 6 - ม.3 ก็คือเป็นเพื่อนกันปกติเลยค่ะไม่ได้มีอะไร เเต่พอขึ้นม.4 มันก็ต้องสอบเปลี่ยนห้อง
ปุณได้อยู่ห้อง2 ส่วนเราได้อยู่ห้อง4 ปุณถ้ายังไม่สนิทเขาก็เป็นนิ่งๆหน้าเเอบวีนนิดๆ เเต่พอสนิทคือเขาเป็นคนน่ารักมากกกก
ช่วงเเรกที่เปิดเทอมปุณก็เหมือนน่าจะยังไม่ค่อยสนิทกับใครในห้อง2เท่าไหร่ เขาก็ชอบทักมาหาเราทุกเที่ยงเลย “ อยู่ไหนน มาหาหน่อย ”
ตอนนั้นช่วงพักเที่ยงเรานั่งอยู่ตรงไม้หินอ่อนกับปุณเเละก็เพื่อนเราอีกประมาณ4คน เราเอาหน้าเเนบกับไม้หินอ่อนปุณก็ค่อยๆเอามือเขามากอดคอเราสักพักนึงปุณก็เอาเเขนเขามาควงเเขนเราไว้ ก็มีเพื่อนคนนึงมาเเซวว่าทำไมต้องควงเเขนกันด้วยเป็นเเฟนกันเเน่เลย เรารีบเอาแขนเราออก เเต่ปุณก็จับเเขนเราไปควงต่อ คือตอนนั้นก็คือเเอบรู้สึกเเปลกๆ หวั่นไหวกับปุณนิดๆ
ผ่านไป2วัน
วันนั้นเป็นเราพฤหัสเราอยู่ยุวกาชาติปุณก็อยู่ยุวะเหมือนกันเเต่เราอยู่คนละหน่วยสี เราเป็นหน่วยสีสุดท้ายที่ทำกิจกรรมเสร็จครูเลยใช้ให้มาทำความสะอาดห้อง ปุณก็ยืนรออยู่หน้าห้อง เราปิดหน้าต่างอยู่กับเพื่อนอีกคนนึงเเละเราก็ไปกอดคอเพื่อนที่ปิดหน้าต่างด้วยกันเพราะเราไม่รู้ว่าปุณมายืนรอหน้าประตูพอเรากอดเพื่อนคนนั้นเสร็จก็หันไปมองหน้าประตู ก็เห็นปุณยืนหน้าเซ็งๆอยู่
พอทำความสะอาดเสร็จเราก็เดินกลับพร้อมกับปุณเเละปุณก็พูดขึ้นมาว่า
“ เนี่ย( เพื่อนอีกคน ) มันกลับก่อนมันไม่รอเราเพราะเราไม่สำคัญ ” เราก็เลยตอบไปเเบบขำๆว่า “ เอ้า มารอกูก็เเปลว่ากูสำคัญอะดิ5555 ” ปุณก็หัวเราะ เเละบอกว่า “ ป๊าววววว กูไม่มีเพื่อนเดินกลับด้วยเฉยๆ ”
เราหมั่นเคี้ยวก็เลยเอาเสื้อเเขนยาวคลุมหัวปุณจังหวะนั้นเเหละเราก็ฉวยโอกาสกอดคอปุณไปด้วยเลย555
วันศุกร์ เราไปนั่งเล่นด้วยกันตอนเที่ยงที่ศาลามันจะเป็นศาลาเเบบกว้างๆเลย ปุณเขาเเอบถ่ายรูปหลุดเราตอนเราเเบบทำหน้าตลกๆ พอเราเห็นเราก็เลยไปเเย่งมือถือเขากะจะลบรูป เเต่สรุปเเย่งไปเเย่งมา เราก็ไปขึ้นค่อมปุณซะเเล้ว ....
เราก็ดีดตัวคืนมาเเต่ปุณก็ปิดหน้าจอโทรศัพท์พอเปิดมันก็ต้องสเเกนลายนิ้วมือเราเลยกอดคอเขาจากข้างหลังอีกมือก็จับนิ้วปุณจะมาสแกนโทรศัพท์
เเละพอตอนบ่ายก็ต้องเเยกย้ายกันไปเรียน ปุณบอกให้เราพาไปเข้าห้องน้ำหน่อยเราก็โอเคเราก็บอกว่าเข้าห้องน้ำเสร็จพาไปเอาชุดพละด้วยนะเพราะชุดพละตัวเก่ามันหายยยย 🙂 พอปุณเข้าห้องน้ำเสร็จเดินมาจะไปเอาชุดพละเราก็ไปควงเเขนปุณเเละปุณก็ร้องเพลงออกมาเบาๆว่า
“ บอกตอนนี้ไม่รู้จะเร็วไปหรือไม่ ก็ยังไม่รู้ว่าเธอคิดเช่นไร ถ้าบอกตอนนี้เเล้วเธอตอบมาว่าไม่ใช่ ถ้าเป็นเเบบนี้ฉันคงต้องเดินหนีไป ”
เเละก็มีอีกหลายยยเหตุการณ์ เราก็ไม่เเน่ใจเหมือนกันว่าปุณเขาคิดยังไงกับเรากันเเน่
ไอเราก็กล้าๆกลัวๆ เเต่ถ้าบอกไปเเต่ปุณไม่ได้คิดอะไรกับเรา เราจะยังเป็นเพื่อนกันอยู่มั้ย
วันที่เราไม่อยากให้มาถึงสุดท้าย มันก็มาถึงจนได้.... วันที่.....
วันนั้นเเข่งกีฬากันเลยไม่ได้เรียน เราก็ชวนปุณมานั่งเล่นด้วยกันกับเพื่อนอีก3-4คน
เเละมีเพื่อนคนนึงเราจะเเทนชื่อคนนี้ว่า เทีย เทียเป็นผู้ชายหน้าหวานๆ ผิวขาว
ปุณกับเทียทะเลาะกันนิดหน่อยเพราะมีเรื่องที่เข้าใจผิดกัน พอปุณมาถึงเราก็นั่งเล่นกับเพื่อนอีกคนนึงไม่ได้สนใจปุณเท่าไหร่
เพราะเราไม่อยากเเสดงออกเยอะจนเกิน เทียก็ไม่คุยปุณเพราะยังโกธรที่ทะเลาะกัน ปุณนั่งซึมเราเห็นก็สงสาร รีบเดินไปนั่งข้างๆ เเละก็ชวนคุย
สักพักปุณก็เดินไปง้อเทีย ไปกอดไปโอ๋ เราเห็นนี่ขึ้นเลยเเต่เราก็เก็บอาการไปเล่นกับคนอื่นเเทน
ผ่านไปสักพักพวกเราก็เดินกันไปที่โรงอาหารปุณก็กอดเทียตามติดตลอดเลย
เราหึงมากกกกกก วันนั้นเราไม่คุยกับปุณเลยเพราะเราหึงมากๆๆๆๆๆๆๆ เเต่ไม่ได้เเสดงออกชัดเจนนะคะ เเค่ไม่พูดด้วย
ส่วนเทียก็ไม่ยอมหายงอนสักที ตอนนั้นเรากับเทียไม่คุยกับปุณเลย
ปุณก็เอาเเต่ง้อเทีย เราก็ยิ่งหึง ยิ่งไม่คุยไม่มองหน้าเลย ไม่มีใครคุยกับปุณจนปุณหนีขึ้นตึกเรียน
เราก็รู้สึกผิดอยากให้ปุณกลับมา ไอเราก็พยายามส่งข้อความไปบอกขอโทษ
เทียก็เอาโทรศัพท์เราไปพิมพ์ประมาณว่า อี
ปุณก็อ่านเร็วมากเรารีบบอกว่าเราไม่ได้พิมพ์จริงๆ เราขอโทษยกใหญ่ปุณก็อ่านเเต่ไม่ยอมลงมา
ตั้งเเต่วันนั้นเราก็มีคุยๆกันบ้างเเต่ไม่ค่อยได้สกินชิพกันเท่าไหร่
ปกติปุณจะเป็นคนสกินชิพใส่เราก่อนเเต่พักหลังๆมีเเต่เราที่ต้องไปสกินชิพเอง
จนสุดท้ายปุณก็มีเพื่อนใหม่
เเละหายไปจากชีวิตเรา
ก็ไม่มีอะไรมากเเค่คิดถึง อยากมีเเชร์ประสบการณ์ที่ไม่เข้าใจตัวเอง
ถ้าบอกไปโอกาสมันก็มี50/50เเต่เราก็เลือกไม่ยอมบอก
จนสุดท้ายปุณก็หายไปจากชีวิตเรา
เเอบชอบเพื่อน
เราจะขอเเทนชื่อเพื่อนคนนี้ว่า ปุณ นะคะ ( ผญ เหมือนกานนน ใครหัวสมองล้าหลังก็ไม่ต้องอ่านนะคะ โลกมันไปถึงไหนต่อไหนเเล้ว 🙏🏻 )
ปุณ เป็นคนตัวเล็กๆ เป็นคนตลก หน้าตาก็ธรรมดาเเต่สำหรับเรามันมีเสน่ห์มากๆ
เราสนิทกันมาตั้งเเต่ ป.6 พอขึ้นมัธยมก็อยู่โรงเรียนเดียวกันห้องเดียวกันด้วย
ช่วง ป. 6 - ม.3 ก็คือเป็นเพื่อนกันปกติเลยค่ะไม่ได้มีอะไร เเต่พอขึ้นม.4 มันก็ต้องสอบเปลี่ยนห้อง
ปุณได้อยู่ห้อง2 ส่วนเราได้อยู่ห้อง4 ปุณถ้ายังไม่สนิทเขาก็เป็นนิ่งๆหน้าเเอบวีนนิดๆ เเต่พอสนิทคือเขาเป็นคนน่ารักมากกกก
ช่วงเเรกที่เปิดเทอมปุณก็เหมือนน่าจะยังไม่ค่อยสนิทกับใครในห้อง2เท่าไหร่ เขาก็ชอบทักมาหาเราทุกเที่ยงเลย “ อยู่ไหนน มาหาหน่อย ”
ตอนนั้นช่วงพักเที่ยงเรานั่งอยู่ตรงไม้หินอ่อนกับปุณเเละก็เพื่อนเราอีกประมาณ4คน เราเอาหน้าเเนบกับไม้หินอ่อนปุณก็ค่อยๆเอามือเขามากอดคอเราสักพักนึงปุณก็เอาเเขนเขามาควงเเขนเราไว้ ก็มีเพื่อนคนนึงมาเเซวว่าทำไมต้องควงเเขนกันด้วยเป็นเเฟนกันเเน่เลย เรารีบเอาแขนเราออก เเต่ปุณก็จับเเขนเราไปควงต่อ คือตอนนั้นก็คือเเอบรู้สึกเเปลกๆ หวั่นไหวกับปุณนิดๆ
ผ่านไป2วัน
วันนั้นเป็นเราพฤหัสเราอยู่ยุวกาชาติปุณก็อยู่ยุวะเหมือนกันเเต่เราอยู่คนละหน่วยสี เราเป็นหน่วยสีสุดท้ายที่ทำกิจกรรมเสร็จครูเลยใช้ให้มาทำความสะอาดห้อง ปุณก็ยืนรออยู่หน้าห้อง เราปิดหน้าต่างอยู่กับเพื่อนอีกคนนึงเเละเราก็ไปกอดคอเพื่อนที่ปิดหน้าต่างด้วยกันเพราะเราไม่รู้ว่าปุณมายืนรอหน้าประตูพอเรากอดเพื่อนคนนั้นเสร็จก็หันไปมองหน้าประตู ก็เห็นปุณยืนหน้าเซ็งๆอยู่
พอทำความสะอาดเสร็จเราก็เดินกลับพร้อมกับปุณเเละปุณก็พูดขึ้นมาว่า
“ เนี่ย( เพื่อนอีกคน ) มันกลับก่อนมันไม่รอเราเพราะเราไม่สำคัญ ” เราก็เลยตอบไปเเบบขำๆว่า “ เอ้า มารอกูก็เเปลว่ากูสำคัญอะดิ5555 ” ปุณก็หัวเราะ เเละบอกว่า “ ป๊าววววว กูไม่มีเพื่อนเดินกลับด้วยเฉยๆ ”
เราหมั่นเคี้ยวก็เลยเอาเสื้อเเขนยาวคลุมหัวปุณจังหวะนั้นเเหละเราก็ฉวยโอกาสกอดคอปุณไปด้วยเลย555
วันศุกร์ เราไปนั่งเล่นด้วยกันตอนเที่ยงที่ศาลามันจะเป็นศาลาเเบบกว้างๆเลย ปุณเขาเเอบถ่ายรูปหลุดเราตอนเราเเบบทำหน้าตลกๆ พอเราเห็นเราก็เลยไปเเย่งมือถือเขากะจะลบรูป เเต่สรุปเเย่งไปเเย่งมา เราก็ไปขึ้นค่อมปุณซะเเล้ว ....
เราก็ดีดตัวคืนมาเเต่ปุณก็ปิดหน้าจอโทรศัพท์พอเปิดมันก็ต้องสเเกนลายนิ้วมือเราเลยกอดคอเขาจากข้างหลังอีกมือก็จับนิ้วปุณจะมาสแกนโทรศัพท์
เเละพอตอนบ่ายก็ต้องเเยกย้ายกันไปเรียน ปุณบอกให้เราพาไปเข้าห้องน้ำหน่อยเราก็โอเคเราก็บอกว่าเข้าห้องน้ำเสร็จพาไปเอาชุดพละด้วยนะเพราะชุดพละตัวเก่ามันหายยยย 🙂 พอปุณเข้าห้องน้ำเสร็จเดินมาจะไปเอาชุดพละเราก็ไปควงเเขนปุณเเละปุณก็ร้องเพลงออกมาเบาๆว่า
“ บอกตอนนี้ไม่รู้จะเร็วไปหรือไม่ ก็ยังไม่รู้ว่าเธอคิดเช่นไร ถ้าบอกตอนนี้เเล้วเธอตอบมาว่าไม่ใช่ ถ้าเป็นเเบบนี้ฉันคงต้องเดินหนีไป ”
เเละก็มีอีกหลายยยเหตุการณ์ เราก็ไม่เเน่ใจเหมือนกันว่าปุณเขาคิดยังไงกับเรากันเเน่
ไอเราก็กล้าๆกลัวๆ เเต่ถ้าบอกไปเเต่ปุณไม่ได้คิดอะไรกับเรา เราจะยังเป็นเพื่อนกันอยู่มั้ย
วันที่เราไม่อยากให้มาถึงสุดท้าย มันก็มาถึงจนได้.... วันที่.....
วันนั้นเเข่งกีฬากันเลยไม่ได้เรียน เราก็ชวนปุณมานั่งเล่นด้วยกันกับเพื่อนอีก3-4คน
เเละมีเพื่อนคนนึงเราจะเเทนชื่อคนนี้ว่า เทีย เทียเป็นผู้ชายหน้าหวานๆ ผิวขาว
ปุณกับเทียทะเลาะกันนิดหน่อยเพราะมีเรื่องที่เข้าใจผิดกัน พอปุณมาถึงเราก็นั่งเล่นกับเพื่อนอีกคนนึงไม่ได้สนใจปุณเท่าไหร่
เพราะเราไม่อยากเเสดงออกเยอะจนเกิน เทียก็ไม่คุยปุณเพราะยังโกธรที่ทะเลาะกัน ปุณนั่งซึมเราเห็นก็สงสาร รีบเดินไปนั่งข้างๆ เเละก็ชวนคุย
สักพักปุณก็เดินไปง้อเทีย ไปกอดไปโอ๋ เราเห็นนี่ขึ้นเลยเเต่เราก็เก็บอาการไปเล่นกับคนอื่นเเทน
ผ่านไปสักพักพวกเราก็เดินกันไปที่โรงอาหารปุณก็กอดเทียตามติดตลอดเลย
เราหึงมากกกกกก วันนั้นเราไม่คุยกับปุณเลยเพราะเราหึงมากๆๆๆๆๆๆๆ เเต่ไม่ได้เเสดงออกชัดเจนนะคะ เเค่ไม่พูดด้วย
ส่วนเทียก็ไม่ยอมหายงอนสักที ตอนนั้นเรากับเทียไม่คุยกับปุณเลย
ปุณก็เอาเเต่ง้อเทีย เราก็ยิ่งหึง ยิ่งไม่คุยไม่มองหน้าเลย ไม่มีใครคุยกับปุณจนปุณหนีขึ้นตึกเรียน
เราก็รู้สึกผิดอยากให้ปุณกลับมา ไอเราก็พยายามส่งข้อความไปบอกขอโทษ
เทียก็เอาโทรศัพท์เราไปพิมพ์ประมาณว่า อี
ตั้งเเต่วันนั้นเราก็มีคุยๆกันบ้างเเต่ไม่ค่อยได้สกินชิพกันเท่าไหร่
ปกติปุณจะเป็นคนสกินชิพใส่เราก่อนเเต่พักหลังๆมีเเต่เราที่ต้องไปสกินชิพเอง
จนสุดท้ายปุณก็มีเพื่อนใหม่
เเละหายไปจากชีวิตเรา
ก็ไม่มีอะไรมากเเค่คิดถึง อยากมีเเชร์ประสบการณ์ที่ไม่เข้าใจตัวเอง
ถ้าบอกไปโอกาสมันก็มี50/50เเต่เราก็เลือกไม่ยอมบอก
จนสุดท้ายปุณก็หายไปจากชีวิตเรา