แม่เราเสียตั้งแต่ป.3 พ่อเราก็ทิ้งไปแล้ว เราอาศัยอยู่กับป้า ที่เป็นพี่สาวของแม่ ใช่ค่ะ ตอนแรกเขาก็ดีกับเราทุกอย่าง เขาส่งเราเรียน เขาให้ที่อยู่ให้กินอย่างสบาย เรามีหน้าที่คือเรียน ตอนม.2 เราติด0หนึ่งตัว เขาตีเราจนเราเข้าโรงพยาบาล พอเราหายดีเขาก็บอกว่าเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบ ตอนนี้เราม.3แล้วค่ะ เราก็โดนอีกหลายๆครั้ง จนเรารู้สึกว่า เขาไม่ใช่เซฟโซนที่ดี เราเป็นติ่งเกาหลีค่ะ แต่เราไม่เคยบอกเขา จนวันนึงเขารู้เขาก็บอกกับเราว่า 'บ้าเกาหลี ก็ไปเลย ไม่ต้องมาเหยียบบ้านกูอีก' เราก็รู้สึกอีกว่า สิ่งที่ทำให้เราอยู่ได้จนถึงทุกวันคือศิลปินที่รัก เราไม่รู้ว่าจะอยู่ร่วมกับเขาได้นานอีกแค่ไหนค่ะ เราไม่รู้ว่าเราควรทำยังไงกับชีวิตที่เหลือ เราอยากไปอยู่กับแม่มาก แต่อนาคตที่สดใสอาจจะรอเราอยู่ก็ได้ เพราะงั้นตอนนี้คือจะอดทนจนกว่าจะเรียนจบ และจะสร้างอนาคตที่ดีให้ได้เลยค่ะ ไม่รู้ว่าจะอยู่ถึงตอนนั้นหรือป่าวนะคะ🙂