สวัสดีค่ะเข้าเรื่องเลยนะคะเราเป็นบ่อยมากจังเราไม่อยากเป็นแบบนี้อีกแล้วไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นเพราะอะไรกันแน่คือเราจำได้จริงๆนะคะว่าเราเอาหนังสือที่โรงเรียนมาอ่านแล้วก็จำได้จริงๆด้วยว่าเราอ่านอะไรไปบ้างแล้วก็เก็บใส่กระเป๋าแล้วเราจะชอบมาเช็คของอีกทีตอนเช้าก่อนไปโรงเรียนตลอดกลับไม่เจอค่ะแปลกใจจังแล้วก็จะไปเจอจริงๆที่โรงเรียนในใต้โต๊ะค่ะเราเป็นบ่อนมากค่ะเรางงแบบอึ้งสุดๆค่ะอันนี้มันเป็นอาการขี้หลงขี้ลืมป่าวคะหรือมันเกิดอาถรรพ์อะไรหนักสุดคือเรานั่งเรียนอยู่ใกล้ๆหน้าต่างใช่ไหมคะหลังเรียนเสร็จคาบสุดท้ายแล้วเราเบลออะไรก็ไม่รู้แบบจำอะไรไม่ได้ตอนนั้นว่าเป็นอะไรเราจะยกเก้าอี้ตั้งไว้บนโต๊ะค่ะแต่เรากลับยกเก้าอี้ลงหน้าต่างอาคารขาหักเลยค่ะคุณครูก็ถามเราว่าเราทำๆไมเราก็ตอบครูไม่ได้ค่ะมันเป็นเรื่องที่น่าอายใช่ไหมคะที่จะบอกคนอื่นแบบนี้เขาคงไม่เชื่อกันอะเลยโดนลงโทษไปอื่นๆเพิ่มเติมคือเราจำภาษาไทยที่ใช้พูดทุกวันจำชื่อเพื่อนไม่ได้ค่ะต้องนั่งคิดนานๆถึงจะจำได้เราเคยเป็นจริงๆแบบอยู่ๆเราก็พูดภาษาไทยไม่ได้จำชื่อเพื่อนไม่ได้แบบจำหน้าได้แบบเอ๊ะมันชื่ออะไร 😢 ขอใช้แท็กสุขภาพจิตค่ะไม่รู้ว่าจะใช้แท็กอะไร