เป็นคำถามที่ถามตัวเองเสมอ ตั้งแต่เด็กจนโตมองเห็นปัญหามาโดยตลอดพ่อแม่แยกทางต่างมีครอบครัวใหม่ลูกใหม่ ทำไมคนที่ไม่ได้รับความรักกลับเป็นเรานะเหมือนเป็นส่วนเกินในครอบครัวที่ต้องค่อยให้พ่อหรือเเม่รับผิดชอบชีวิตพร้อมคำพูดที่บันทรจิตใจเสมอ โตมาได้ไม่นานก็พบกับปัญหาหนี้สิ้นที่รุมเร้าจนหาทางแก้ไม่ได้ เรียนก็ไม่มีโอกาสแบบคนอื่นออกไปทำงานข้างนอกก็ไม่มีเงินเช่าบ้านเพราะบ้านอยู่ชนบทแถมแม่ก็ชอบสร้างปัญหามาให้จนกลายเป็นขี้ปากชาวบ้าน พยายามไม่สนใจใครแล้วแต่ทุกอย่างก็ลงมาอยู่ที่เราเสมอ เราอายุ22มองตัวเองแล้วได้แต่ถามว่าอยู่กับตายอะไรมันง่ายกว่ากัน บางครั้งก็เลือกอยากตายแต่เรายังไม่ได้มีชีวิตในแบบที่ตัวเองหวังเลยยังไม่ได้ซื้อของที่อยากกินให้ตัวเลย แต่มันก็ไม่อยากจะอยู่ไม่อยากตื่นมาพบปัญหาในบ้านทุกวันไม่อยากฟังคนมาทวงหนี้ไม่อยากได้ยินคำว่าไม่มีเงิน เราขอมีความสุขบ้างได้ไหมในชีวิตนี้ขอเป็นเราในแบบที่อยากเป็น แต่มันก็ทำไม่ได้เพราะเงิน.