ไม่เคยได้ไปไหนเลยค่ะ ตั้งแต่เด็กจนโต ห้ามกลับเย็น ห้ามเที่ยวกลางคืน ห้ามนอนบ้านเพื่อน เป็นปมในใจมาตั้งแต่เด็ก แต่เคยได้ไปเรียนต่างจังหวัดตอนมหาลัย มีความสุขมากค่ะ รู้สึกโตขึ้น ได้รับผิดชอบตัวเองมากขึ้น รักพ่อแม่มากขึ้นด้วยเพราะเขาไม่กดดัน และก็คิดถึงท่านอยุ่บ่อยๆ แถมการเรียนดีขึ้นกว่าตอนมัธยมอีกค่ะ จนทุกวันนี้เรียนจบแล้วค่ะ ปัจจุบันอายุ25 ต้องกลับมาอยู่บ้านเพราะช่วงโควิท หางานไม่ได้ กลายเป็นว่าชีวิตกลับไปอยู่จุดเดิมค่ะ ไม่ได้ไปไหนเลย หวงเรามาก เหมือนเราอายุ 17 แต่ทุกวันนี้เราก็รับผิดชอบตัวเองได้แล้วนะคะ ไม่ได้ขอเงินท่านใช้เลย แต่ก็ยังไม่วายถูกควบคุมอยู่บ่อยๆ เพราะพ่อแม่เราค่อนข้างมีฐานะ เขาคิดว่าเลี้ยงเราได้ ฉะนั้นจะไปไหน ทำอะไร แต่งตัวยังไง ต้องรายงานตลอด เพื่อนในกลุ่มไปไหน มีเราคนเดียวที่ไปไม่ได้เลย รู้ค่ะว่าเป็นห่วงและรักเรามากและหวังดี แต่พอขอไปไหนแล้วท่านไม่พอใจก็จะโดนด่า ด่าเสียงดังโวยวายใช้อารมณ์ บอกว่าจะไปทำไม เป็นห่วง ไปแค่นี้ก็พอเย็นก็กลับมานอนบ้าน ในใจเราบางทีเราก็อยากไปต่างจังหวัดบ้าง ไม่เที่ยวชิลๆของเราบ้าง ไม่อยากรีบไปรีบกลับ โดนโทรตาม ไม่มีความสุขเลยค่ะ กลายเป็นว่ากลับมาบ้านแล้วเครียดมาก รู้สึกอยู่ไม่ได้  ทุกวันนี้โตเป็นสาว ถูกห้ามอยุ่ตลอดมันอดที่จะรู้สึกเก็บกดไม่ได้  เราร้องไห้บ่อยมาก บางครั้งอยากเก็บของออกจากบ้านไปเลย เกิดมาใช้ชีวิตไม่คุ้มเลย สำหรับใครที่คิดว่ารอโตกว่านี้อีกหน่อย พิสูจน์ให้เขาเห็นว่าเราดูแลตัวเองได้ เราทำมาหมดแล้วค่ะ เขาไม่เปลี่ยนจริงๆ จนเราไม่ไหวอีกแล้ว 
     ก่อนหน้านี้เคยขอออกไปทำงานในกทม. งานที่ดี มีความก้าวหน้าในความคิดเรา เขาก็ไม่ยอมให้ไปค่ะ ด่าเรารุนแรงมากแต่บอกว่าเป็นห่วง แต่ทำงานที่จังหวัดบ้านเกิด เงินเดือนน้อยมากๆ ใช้วุฒิม.6 เป็นงานที่ไม่พัฒนาเลยในความรู้สึกเรา เขากลับให้เราทำได้เขาไม่ว่า  แต่เราไม่มีความสุขเลยค่ะบอกตรงๆ เราอยากไปลองหาประสบการณ์ด้วย ว่าชอบทำอะไรไม่ชอบอะไร เราเข้าใจค่ะว่าอยู่บ้านไม่ต้องเสียค่าหอ อยู่กทม.อาจจะไม่พอกิน แต่เราอยากลองดูซักครั้ง ถ้ามันไม่ดีจริงๆเราจะไม่เถียงเลย ทุกวันนี้รู้สึกหมดไฟมากค่ะกับชีวิต และขี้เกียจกว่าแต่ก่อน วันๆไม่อยากทำอะไร ต้องอยู่แต่บ้าน เบื่อชีวิตไปหมดเลยค่ะ
เราผิดไหมคะที่รู้สึกแบบนี้ และเราควรจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไงดีคะ มันหนักไปหมดเลยค่ะ