เมื่อก่อนเป็นคนที่ร่าเริงยิ้มง่ายไปไหนคนก็ทักว่าร่าเริงไม่เคยมีความโกรธอะไรเชใครเลยเวลาโดนว่าหลายๆเรื่องแต่พอเวลาผ่านมารู้สึกว่าตัวเองยิ้มน้อยลงจนกลายเป็นคนหน้านิ่งเหมือนโกรธใครตลอดเวลาเราเองก็หาคำตอบไม่ได้เราชอบทำให้คนรอบข้างแหละคนอื่นๆมีความสุขเราแคร์ความรู้สึกทุกๆคน แล้วบางทีคนที่เราแคร์ก็ไม่เคยแคร์เราเลยแต่เราก็ไม่พยายามเก็บมาคิดพอเจอบ่อยๆความรู้สึกก็แย่ลงแต่เวลาอยู่กับคนอื่นก็เป็นคนร่าเริงพออยู่คนเดียวถ้ามีเรื่องมากระทบจิตใจนิดหน่อยมันจะรวมเรื่องแย่ๆทุกอย่างมาหมดเราควรรับมือกับมันยังไงดีจะเล่าให้ครอบครัวฟังก็กลัวจะเป็นห่วงเราสามารถรับความรู้สึกแย่ๆไว้คนเดียวดีกว่าจะทำให้คนอื่นไม่สบาย บางครั้งถ้ารู้สึกแย่มากเราก็เขียนระบายลงกระดาษ บางทีก็โพสต์ปิดเป็นส่วนตัว มันอย่จริงๆ