สวัสดีค่ะทุกๆคน เราอายุ 18 ปีนะคะ  เราเขียนกระทู้นี้เป็นกระทู้แรก เพราะเราไม่มีที่ระบาย เราแค่อยากจะบอกว่าเราเหนื่อยมากๆกับการมีชีวิตต่อ มันเหนื่อย มันท้อ หมดหวัง ทุกๆอย่างตีกันหมด เรามีความรู้สึกแบบนี้มาตั้งแต่ตอนไหน? ครอบครัวเราเป็นครอบครัวที่ดีมากๆค่ะ ซัพพอร์ตเราทุกเรื่อง แต่สุดท้ายมันก็ต้องสักเรื่องที่เป็นปัญหาของครอบครัว คือพ่อกับแม่เราทะเลาะกันบ่อยค่ะ ทุกๆครั้งที่ทะเลาะ แม่จะใช้คำพูดด่าที่หยาบคาย เราก็จะได้ยินคำพวกนั้นมาตั้งแต่เด็กค่ะ ส่วนพ่อก็เป็นคนที่ชอบเข้าสังคม เลยมีปัญหาหลายๆอย่างค่ะที่ทำให้ทะเลาะกับแม่บ่อย เรามีน้องสาวหนึ่งคนนะคะ เราเป็นพี่คนโต และใช่ค่ะ การเป็นพี่คนโตไม่ง่ายเลยสำหรับเด็กอายุ 18 เราต้องแบกรับความกดดันต่างๆ คำพูดทุกอย่าง น้องเราเก่งกว่าเราในหลายๆด้านค่ะ การเรียน นิสัยน้องคือจะเงียบๆค่ะ ไม่ค่อยพูดเพราะเป็นคนขี้อาย ส่วนเราจะเป็นคนที่ร่าเริง แต่นั้นคือหน้ากากภายนอกค่ะ ตอนอยู่กับตัวเองเรากลับตรงกันข้ามกันหมด ถามว่าเราโดนกดดันมากแค่ไหน ก็ปีหน้าเราจะขึ้นมหาลัย เราดันเลือกเรียนแผนการเรียนที่ไม่ถนัดค่ะ เกรดเราเลยไม่เยอะเท่าที่ควร เราทรมานมากกับตลอดระยะเวลา 3 ปีที่เรียน ร้องไห้ทุกวัน กดดันตัวเอง ต้องทนอยู่กับสิ่งที่เราไม่ถนัด ปัญหาเรามีเยอะมากในชีวิต ครอบครัว การเรียน อนาคต รวมถึงปัญหาตัวเอง 
      เราไม่รู้ว่าเราร้องไห้ต่อหน้าครอบครัวล่าสุดเรื่องเกี่ยวกับความเครียดของเราตั้งแต่ตอนไหน เพราะเราเคยร้องต่อหน้าแม่ไปตอนที่เราเครียด แม่ก็ว่าว่าจะร้องทำไม ปัญหาแค่นี้ จะเหนื่อยอะไรนักหนากับอายุแค่นี้ ตอนนั้นยอมรับค่ะว่าจุกไปหมด จนทำให้เราเก็บมาตลอดว่าห้ามร้องต่อหน้าคนอื่น ทุกครั้งที่เครียดเลยร้องอยู่คนเดียวค่ะ เราร้องไห้ทุกครั้งที่เครียด หรือบางทีอยู่ดีๆก็รู้สึกเศร้า เราคิดจะฆ่* ตัวต*ย หลายครั้งมากค่ะ ตั้งแต่สมัยม.4 เพราะเราทนไม่ไหว ้ราลองเสิร์ชวิธีที่เจ็บน้อยที่สุด แต่ก็ไม่กล้าสักที เราเคยทำแบบทดสอบเกี่ยวกับโรคซึมเศร้า มันก็เข้าข่ายนะคะ แต่เราคิดว่าเราน่าจะคิดไปเองมากกว่า เลยไม่กล้าไปรพ.ไปตรวจค่ะ เราคิดทุกวันว่ามีชีวิตไปทำไม เวลาตื่นตอนเช้าแล้วเห็นว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่ บางทีก็ผิดหวังค่ะ เพราะไม่อยากแม้แต่จะอยู่แล้ว มันเหนื่อยเหลือเกินกับชีวิตวัย 18 ของเรา เราอยากจะถามทุกคนว่า สุดท้ายแล้วเรามีชีวิตอยู่ต่อไปทำไมคะ