สวัสดีค่ะ กระทู้นี้จะเรียกว่าระบายก็ได้นะคะ ใครอยากได้สาระ ข้ามไปได้เลยค่ะ เกรงใจ
เรื่องมีอยู่ว่า เรามีปัญหาเรื่องหน้าตา แรกๆก็คิดว่า ตามองเห็น หูได้ยิน ไม่ได้พิการอะไรก็น่าจะพอแล้ว
แต่ที่เจอมามันไม่ใช่เลยค่ะ  เริ่มจากวัยประถมจนดึงมัธยม เพื่อนๆให้ฉายาว่า หน้าหม้อ(เราหน้าใหญ๋)
ชื่อเราลงท้ายด้วยสระอี เพื่อนเปลี่ยนเป็นคำว่า ผี พยายามหัวเราะกลบเกลื่อน แต่ข้างในคือร้องไห้
เข้ามหาลัย ก็โดนตลอด เคยถ่ายรูป ความที่เป็นรูปหมู่ เราก็ยืนชิดๆเพื่อน(ผู้หญิง) เค้าแสดงอาการรังเกียจอย่างชัดเจน
พร้อมตะคอกว่า ไม่ต้องเอาหน้ามาใกล้ขนาดนั้นก็ได้ เราไปต่อไม่ถูกเลย มีประกวดนางงาม นศ.ที่มหาลัยได้ตำแหน่ง
เพื่อนๆก็เอามาแซว มาล้อ ไปสมัครงานเขาก็ไม่รับ โดยพูดตรงๆเลยว่าเราไม่สวย เด็กๆชอบเรียนกับครูสวยๆ(แม้เราจะทำข้อสอบผ่านแล้วก็ตาม)
บางที่ ไม่ให้สัมภาษณ์เพราะไม่สวยก็มี โดนมาเยอะและบ่อยจนน่าจะชิน แต่ไม่เลยค่ะ
เรื่องแฟนไม่ต้องพูดถึง ใครเจอก็หนีหมด เราก็เข้าใจแหละ นี่คือคนข้างนอก แต่กับคนในบ้านก็โดน เรียกเราว่าหน้าสังขยา หน้าเละ ฯลฯ
(เรามีปัญหาเรื่องหลุมสิวและผิวมัน จากฮอโมน แก้ยากมาก เคยไปหาหมอแถวสวนลุม ก็โดนหมอหลอกถ่ายหน้าเราไปติดหน้าคลีนิคตัวเอง
กลางตลาด หากินอยู่เห็นปี จนมีคนรู้จักเราไปเห็นแล้วจำได้ มาบอกเรา มันถึงได้เอาออก ซวยซ้ำซวยซ้อนมากชีวิต)
พี่ๆเราไม่มีใครเป็นแบบเราเลย ผิวสวย มีครอบครัว สามีรวย ชีวิตสุขสบายไปแล้ว เวลาเราออกไปไหนกับพี่และหลาน
พี่เราก็จะบอกใครๆว่าเราเป็นพี่เลี้ยงของหลาน บางคนก็ทักแบบไม่รักษาน้ำใจว่า ทำไมเราหน้าแก่กว่าพี่ 
แม่ของพี่เขยก็พูดกับคนอื่นๆว่า ในหมู่พี่น้อง เราขี้เหร่สุด(พูดทำไมเราก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน)
ที่ตอนนี้ความทุกข์มันกลับมาเพราะ เราย้ายมาอยู่ที่ใหม่ได้สองปีแล้ว เป็นบ้านเช่าของรุ่นพี่ ซึ่งเราบอกคนแถวนั้นว่า เรากับรุ่นพี่เป็นพี่น้องกัน
(เรานับถือพี่เขาแบบนั้นจริงๆ) บ้านตรงข้ามก็ทักว่า คนนั้นไม่มาหรอ คนที่ขับรถเก๋งน่ะ(พี่สาวของรุ่นพี่) เราก็ตอบว่า ไม่ได้มาค่ะ
เขาต่อว่า สามคนนี่ คนนั้นสวยสุดเลยนะ (พูดเพื่อ???)  เคยมีปัญหากับคนแปลกหน้า ก็โดนด่าเรื่องหน้าตาแทนการพูดถึงประเด็นปัญหา
บ้านข้างๆมีเด็กเล็ก อายุประมาณ๒ขวบ บ้านเราเลี้ยงแมว เย็นๆก็พาออกไปเดินเล่น แล้วแมวเราคือชอบเด็ก เห็นไม่ได้ต้องเข้าไปทิ้งตัวใกล้ๆ
(ไม่เคยกัดหรือข่วนใคร) แต่เรากลัวแมวจะชนเด็กล้ม เลยร้องห้ามแมวว่า "ไม่เอาคับ เดี๋ยวน้องล้ม" แล้วก็คว้าแมวเข้าบ้าน 
วันต่อมา เด็กทำมือเรียกแมว เราก็จ้องอยู่ว่า ไม่ให้ไปชนเด็ก ย่าเด็กบอกว่า "เด็กนอนผวาค่ะ เค้ากลัว" เราก็เลยเข้าใจว่า เด็กกลัวแมว
แต่ไม่ใช่ค่ะ วันนี้เราเพิ่งแน่ใจว่า เด็กกลัวเรา เพราะคนซอยอื่นที่มาบ้านเด็ก บอกเด็กว่า ไปเล่นแมวที่บ้านได้นะ ที่บ้านก็มีแมว นั่นแปลว่าเด็กไม่ได้กลัวแมว

บางคนอาจจะบอกว่า บุคลิกภาพสำคัญกว่า , จะไปแคร์ทำไม , มั่นใจไว้สิ่ , สวยในแบบของเรา บลาๆๆๆ 
ในความเป็นจริง ในโลกของความจริง หน้าตาโคตรสำคัญค่ะ
กระทู้นี้เกิดจากความอยากคุยกับใครสักคน เพื่อนๆมีสามี มีครอบครัวไปหมดแล้ว เราเกรงใจ 
ขอบคุณที่รับฟังนะคะ