คือเราป่วยเข้าโรงพยาบาล แล้วมีส่องกล้องด้วย แต่วันที่เราไปนอนคืนแรกเราก็บอกพี่สาว จริงๆไม่อยากบอกแม่ เพราะแม่เราเป็นคนที่ชอบซ้ำเติม แล้วทุกครั้งที่เราป่วยหรือต้องหมดเงินใช้ไปกับค่ารักษาจะพูดตลอดว่า เอาอีกแล้ว แล้วเมื่อไหร่จะรวย เมื่อไหร่เงินจะโต คือบอกก่อนว่าเราทำธุรกิจออนไลน์ ไม่ได้ขอเงินแม่มาตั้งแต่ช่วง ปี 3 ปี 4 แล้ว จนปัจจุบันเรียนจบมา 2-3 ปี ก็ให้เงินแม่บ้างประปราย ตามกำลังที่ตัวเองหาได้ ต่อนะคะ คือพอเราโทรหาพี่สาววันที่เรานอนโรงพยาบาลพอดี ก็เพิ่งรู้ว่าแม่ไปหาพี่สาวที่ กทม อยู่ด้วยกัน เค้าก็รู้พอดี พอวันรุ่งขึ้นเราจะต้องส่องกล้อง ซึ่งบอกตรงตรงนะคะว่าการส่องกล้องเนี่ยจริงๆควรมีญาติมาอยู่ด้วยเพราะว่าต้องดู effect หลังการส่องกล้องซึ่งจริงๆเราก็ได้บอกพี่สาวและแม่ไปเรียบร้อยแล้วว่าเราจะส่องกล้องประมาณกี่โมง ซึ่งหลังส่องกล้องไม่มีใครโทรหาเลยซักคน ส่องกล้องก็เจ็บนะคะ อยากได้กำลังใจ จนในเวลาประมาณทุ่มถึงสองทุ่ม เราจึงต้องตัดสินใจโทรหาแม่เองแล้วเราก็พูดในทำนองน้อยใจว่าเราส่องกล้องเสร็จจนจะมืดค่ำก็ไม่มีใครโทรมาหาเลย วันรุ่งขึ้นเห็นแม่บอกว่าจะกลับมาจากกรุงเทพพอดีคงอาจจะแวะมาหาเราแต่ว่าเราก็บอกเค้าไปว่าถ้าเข้ามามันต้อง Swab จมูกแล้วรอผล 45 นาทีถึงจะเข้ามาเยี่ยมได้ในใจเราก็คิดว่าเค้าน่าจะมา แต่พอพี่สาว น้า แม่ มาถึงต่างจังหวัดแล้ว กลับไม่มีใครมาเยี่ยมสักคน


เราแค่มีความน้อยใจ จนตอนนี้คิดไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับญาติอีกต่อไปแล้ว ที่เค้าบอกว่าถึงเวลาเราป่วยเราจะได้รู้ว่าใครรักเรากลับไม่มีซักคนเลย โทรมาก็ไม่มีคำพูดซักคำเลย ว่าหายไวๆนะ ไม่มีเลยจริงๆ เงินที่เราจ่ายทั้งหมด 23,000 กว่าบาท จริงๆเราไม่ได้ซีเรียสเรื่องเงิน เรามีเงินจ่ายอยู่แล้ว แต่เรามองในมุมญาติว่าทำไมไม่มีญาติใครถามสักคนเลยถึงค่าใช้จ่าย ว่าจ่ายไหวไหม มีเงินไหม ช่วยออกไหม เพราะว่าเรามองในมุมญาติเราคิดว่าถ้าเรามีหลานหรือลูกเราคงจะต้องพูดแบบนี้ แต่กลับไม่มีเลยซักคนจริงๆ


เราเลยคิดว่าชีวิตนี้คงขอไม่ยุ่งกับญาติอีกต่อไป รวมถึงแม่ ถึงใครจะมองว่าเป็นลูกอกตัญญูก็ช่าง วันรุ่งขึ้นแม่ได้มาหาที่คอนโด แต่ความที่เรายังโมโหอยู่เราก็พูดไปต่างๆนานาที่เรารู้สึกน้อยใจแต่แม่ก็กลับมาด่าเรา และไม่มีทีท่าที่จะรู้ตัวเองบ้างเลยว่าลูกน้อยใจ เค้าไม่มีปลอบใจ แถมยังขึ้นกูขึ้นกับเรา


เราควรทำยังไงต่อไปดีคะ