.
“พักสายตาเถอะนะคนดี หลับลงตรงนี้ ที่ ๆ มีแต่เราสองคน”
เธอค่อย ๆ หลับใหลไปทั้งสายน้ำตา ผมค่อย ๆ ใช้มือเกลี่ยน้ำตาของเธออย่างเบามือที่สุด ไม่อยากให้เธอสะดุ้งตื่น อยากให้เธอพักผ่อน เธอเหนื่อยมามากมายแล้ว
ณ ที่ตรงนี้จะไม่มีอันตรายกับเธอ จะเป็นที่ ๆ ปลอดภัยที่สุดสำหรับเธอ แน่นอน! ผมต้องปกป้องดูแลเธอให้ดีที่สุดเท่าชีวิตของผู้ชายคนหนึ่งจะทำได้ เพราะผมรักเธอ แม้กาลเวลาจะผ่านพ้นไปนานแค่ไหน ผมยังรักเธอ! รักเธอเสมอ
ทุกคราวเวลาที่เธออ่อนแอยังจะมีผมคอยปลอบโยน ทุกคราวที่มีน้ำตายังจะมีผมคอยซับให้ และ คราวนี้ก็เช่นกัน น้ำตาของเธอเป็นดั่งมีดกรีดกลางดวงใจของผม มันเจ็บปวดที่ไม่สามารถดูแลเธอได้ มันเจ็บปวด! เกินกว่าที่ใครจะเข้าใจ แม้แต่ผมก็ไม่เคยเข้าใจตัวเอง
หวังว่าเธอจะหลับไปด้วยความสบายใจ ความสุข ภายใต้เกราะแห่งความรักความหวังดีของผม หากความเจ็บปวดของเธอเปรียบเสมือนเสื้อผ้าที่เปื้อนโคลน ผมจะเป็นดังผงซักฟอกและเป็นคนขยี้ให้สิ่งสกปรกนั้นจางหายไปจากใจเธอ แม้เมื่อเสื้อสะอาดแล้วใครจะหยิบไปสวมใส่ก็เชิญ ผมรักเธอ แค่เห็นเธอมีความสุขก็สุขใจ
“พักกายพักใจหลับตาฝันดี รักเอยรักที่เข้าใจถึงกัน”
ผมกุมมือของเธอเอาไว้ ไม่สิ! ผมไม่ได้กุมมือของเธอเอาไว้ หากแต่เธอจับมือผมเอาไว้ตลอดเวลาต่างหาก เธอหลับไปทั้งที่มือยังจับมือของผมเอาไว้ มันคงอบอุ่นและปลอดภัยสำหรับเธอ ไม่มีทาง! ไม่มีทางที่ผมจะผละมือออกจากมือของเธอ สิ่งใดเล่าหากเธอต้องการ ผมคนนี้ทำให้ได้เสมอ
ใบหน้าที่เปื้อนคราบน้ำตา เปลือกตาที่หลับไหลด้วยความอ่อนล้า มือที่กุมมือของผมเอาไว้ มันเจ็บปวด หากแต่ทำอะไรไปไม่ได้มากกว่านี้ ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านั่งมองเธอหลับไหล หวังเพียงว่าการนอนหลับจะทำให้เธอได้พักผ่อนมากขึ้น
ผมปรายตามองร่างบางที่นอนหลับอยู่อย่างนั้น วันแรกเคยรักแบบไหนวันนี้ก็ยังจะรักอยู่แบบนั้น ดวงใจของผม ที่รักของผม ไม่ว่าเธอจะผ่านเรื่องราวร้ายแรง ผ่านความสับสนวุ่นวายมาสักเพียงใด ผมก็ยังอยู่เคียงข้างเธอไม่ไปไหน ก็นั่นแหละครับ เพราะผมรักเธอ รักจากหัวใจของผม หัวใจของผมที่มันบอกว่ารักเพียงเธอผู้หญิงคนนี้
บางเวลาที่เธอต้องการใครสักคนเพื่อปลอบใจ หากแต่เธอหันมาหาผม ก็ยังเจอผมอยู่ทุกเมื่อทุกเวลา จะมีผมไว้คอยพูดคุยตลอดเวลา แม้เธอจะนึกถึงผมเป็นคนสุดท้ายก็ตาม ผมก็ยังทำหน้าที่ของคนที่รักเธอดังเดิม
ความรักมันช่างแสนงดงาม ความรักไม่เคยทำร้ายใคร บุคคลต่างหากที่ทำร้ายกัน จะอยู่แห่งหนตำบลใดก็ล้วนมีความรักเกิดขึ้นทั้งนั้น รวมทั้งตัวของผมและตัวของเธอเอง บางคนก็โหยหาความรักไม่เคยพอ ความไม่เคยพอของความรักนั่นแหละซึ่งทำให้เธอต้องมีน้ำตา และ คราวใดที่เธอมีน้ำตาผมเจ็บปวด บางครั้งผมก็แอบคิดว่าความรักมันโหดร้ายอยู่เหมือนกัน แต่พอคิดดี ๆ แล้ว ความรักไม่ได้โหดร้าย ความไม่เคยพอของบุคคลต่างหากที่โหดร้าย
ครั้งนี้ก็เช่นกัน! และ หลาย ๆ ครั้งที่ผ่านมา ความไม่เคยพอของความรักทำให้เธอต้องมีน้ำตา
“พักกายพักใจหลับลงตรงนี้ ที่ ๆ มีแต่เราสองคน รักเอยรักที่เข้าใจถึงกัน” ผมรักเธอ ถึงอย่างไรผมก็รักเธอ
เธอตื่นขึ้นมาพร้อมคราบน้ำตาที่เหือดหายไป ยิ้มให้กับผมเช่นเคย อยากบอกให้เธอได้รับรู้ว่า อยู่ตรงนี้มีแต่ความรักความหวังดีที่มอบให้แด่เธอ ‘ที่รักของผม’
ภาพของเธอค่อย ๆ เลือนหายไปจากความทรงจำ ผมดำขลับ ไหล่บาง ๆ ค่อย ๆ เลือนหายไปจากสายตาพร้อมกับเขาคนนั้น ‘คนรักของเธอ’ พวกเธอทั้งสองคนค่อย ๆ เดินหันหลังไปจากผม แต่! เธอไม่ได้หายไปจากใจของผม
ผมโบกมือลาเบา ๆ ยิ้มให้กับคนทั้งคู่ด้วยความจริงใจ แม้เธอจะไม่ยอมหันมาสบตาผมเลยก็ตาม วันไหนที่เธอบอบช้ำมาอีกครั้ง เพียงอยากให้เธอได้รับรู้ว่า ‘หลับตาลงเถอะนะคนดี หลับลงตรงนี้ ที่ ๆ มีเพียงเราสองคน เข้าใจรักกัน’
ไม่นานภาพของเธอกับเขาก็เลือนหายลับไปจากสายตาของผม คนพเนจรอย่างผมหรือจะมีอะไรดี คนหาเช้ากินค่ำอย่างผมนั้นหรือจะเหมาะสมกับเธอ ผมขออยู่ตามลำพังกับกีตาร์ตัวโปรดของผมต่อไป ‘ดีแล้วที่เธอไม่เลือกผม หากแต่ว่าผมยังรักเธอเสมอ’
….พักกายพักใจหลับตาฝันดี รักเอยรักที่เข้าใจถึงกัน… ขอเพียงเจ็บเมื่อไหร่ก็กลับมา ผมคนนี้คอยซับน้ำตาให้เธอเสมอ หันมาเมื่อไหร่ก็ยังจะเจอพี่ชายคนนี้ตลอดเวลา
จบ….
ตลอดเวลา
.
“พักสายตาเถอะนะคนดี หลับลงตรงนี้ ที่ ๆ มีแต่เราสองคน”
เธอค่อย ๆ หลับใหลไปทั้งสายน้ำตา ผมค่อย ๆ ใช้มือเกลี่ยน้ำตาของเธออย่างเบามือที่สุด ไม่อยากให้เธอสะดุ้งตื่น อยากให้เธอพักผ่อน เธอเหนื่อยมามากมายแล้ว
ณ ที่ตรงนี้จะไม่มีอันตรายกับเธอ จะเป็นที่ ๆ ปลอดภัยที่สุดสำหรับเธอ แน่นอน! ผมต้องปกป้องดูแลเธอให้ดีที่สุดเท่าชีวิตของผู้ชายคนหนึ่งจะทำได้ เพราะผมรักเธอ แม้กาลเวลาจะผ่านพ้นไปนานแค่ไหน ผมยังรักเธอ! รักเธอเสมอ
ทุกคราวเวลาที่เธออ่อนแอยังจะมีผมคอยปลอบโยน ทุกคราวที่มีน้ำตายังจะมีผมคอยซับให้ และ คราวนี้ก็เช่นกัน น้ำตาของเธอเป็นดั่งมีดกรีดกลางดวงใจของผม มันเจ็บปวดที่ไม่สามารถดูแลเธอได้ มันเจ็บปวด! เกินกว่าที่ใครจะเข้าใจ แม้แต่ผมก็ไม่เคยเข้าใจตัวเอง
หวังว่าเธอจะหลับไปด้วยความสบายใจ ความสุข ภายใต้เกราะแห่งความรักความหวังดีของผม หากความเจ็บปวดของเธอเปรียบเสมือนเสื้อผ้าที่เปื้อนโคลน ผมจะเป็นดังผงซักฟอกและเป็นคนขยี้ให้สิ่งสกปรกนั้นจางหายไปจากใจเธอ แม้เมื่อเสื้อสะอาดแล้วใครจะหยิบไปสวมใส่ก็เชิญ ผมรักเธอ แค่เห็นเธอมีความสุขก็สุขใจ
“พักกายพักใจหลับตาฝันดี รักเอยรักที่เข้าใจถึงกัน”
ผมกุมมือของเธอเอาไว้ ไม่สิ! ผมไม่ได้กุมมือของเธอเอาไว้ หากแต่เธอจับมือผมเอาไว้ตลอดเวลาต่างหาก เธอหลับไปทั้งที่มือยังจับมือของผมเอาไว้ มันคงอบอุ่นและปลอดภัยสำหรับเธอ ไม่มีทาง! ไม่มีทางที่ผมจะผละมือออกจากมือของเธอ สิ่งใดเล่าหากเธอต้องการ ผมคนนี้ทำให้ได้เสมอ
ใบหน้าที่เปื้อนคราบน้ำตา เปลือกตาที่หลับไหลด้วยความอ่อนล้า มือที่กุมมือของผมเอาไว้ มันเจ็บปวด หากแต่ทำอะไรไปไม่ได้มากกว่านี้ ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านั่งมองเธอหลับไหล หวังเพียงว่าการนอนหลับจะทำให้เธอได้พักผ่อนมากขึ้น
ผมปรายตามองร่างบางที่นอนหลับอยู่อย่างนั้น วันแรกเคยรักแบบไหนวันนี้ก็ยังจะรักอยู่แบบนั้น ดวงใจของผม ที่รักของผม ไม่ว่าเธอจะผ่านเรื่องราวร้ายแรง ผ่านความสับสนวุ่นวายมาสักเพียงใด ผมก็ยังอยู่เคียงข้างเธอไม่ไปไหน ก็นั่นแหละครับ เพราะผมรักเธอ รักจากหัวใจของผม หัวใจของผมที่มันบอกว่ารักเพียงเธอผู้หญิงคนนี้
บางเวลาที่เธอต้องการใครสักคนเพื่อปลอบใจ หากแต่เธอหันมาหาผม ก็ยังเจอผมอยู่ทุกเมื่อทุกเวลา จะมีผมไว้คอยพูดคุยตลอดเวลา แม้เธอจะนึกถึงผมเป็นคนสุดท้ายก็ตาม ผมก็ยังทำหน้าที่ของคนที่รักเธอดังเดิม
ความรักมันช่างแสนงดงาม ความรักไม่เคยทำร้ายใคร บุคคลต่างหากที่ทำร้ายกัน จะอยู่แห่งหนตำบลใดก็ล้วนมีความรักเกิดขึ้นทั้งนั้น รวมทั้งตัวของผมและตัวของเธอเอง บางคนก็โหยหาความรักไม่เคยพอ ความไม่เคยพอของความรักนั่นแหละซึ่งทำให้เธอต้องมีน้ำตา และ คราวใดที่เธอมีน้ำตาผมเจ็บปวด บางครั้งผมก็แอบคิดว่าความรักมันโหดร้ายอยู่เหมือนกัน แต่พอคิดดี ๆ แล้ว ความรักไม่ได้โหดร้าย ความไม่เคยพอของบุคคลต่างหากที่โหดร้าย
ครั้งนี้ก็เช่นกัน! และ หลาย ๆ ครั้งที่ผ่านมา ความไม่เคยพอของความรักทำให้เธอต้องมีน้ำตา
“พักกายพักใจหลับลงตรงนี้ ที่ ๆ มีแต่เราสองคน รักเอยรักที่เข้าใจถึงกัน” ผมรักเธอ ถึงอย่างไรผมก็รักเธอ
เธอตื่นขึ้นมาพร้อมคราบน้ำตาที่เหือดหายไป ยิ้มให้กับผมเช่นเคย อยากบอกให้เธอได้รับรู้ว่า อยู่ตรงนี้มีแต่ความรักความหวังดีที่มอบให้แด่เธอ ‘ที่รักของผม’
ภาพของเธอค่อย ๆ เลือนหายไปจากความทรงจำ ผมดำขลับ ไหล่บาง ๆ ค่อย ๆ เลือนหายไปจากสายตาพร้อมกับเขาคนนั้น ‘คนรักของเธอ’ พวกเธอทั้งสองคนค่อย ๆ เดินหันหลังไปจากผม แต่! เธอไม่ได้หายไปจากใจของผม
ผมโบกมือลาเบา ๆ ยิ้มให้กับคนทั้งคู่ด้วยความจริงใจ แม้เธอจะไม่ยอมหันมาสบตาผมเลยก็ตาม วันไหนที่เธอบอบช้ำมาอีกครั้ง เพียงอยากให้เธอได้รับรู้ว่า ‘หลับตาลงเถอะนะคนดี หลับลงตรงนี้ ที่ ๆ มีเพียงเราสองคน เข้าใจรักกัน’
ไม่นานภาพของเธอกับเขาก็เลือนหายลับไปจากสายตาของผม คนพเนจรอย่างผมหรือจะมีอะไรดี คนหาเช้ากินค่ำอย่างผมนั้นหรือจะเหมาะสมกับเธอ ผมขออยู่ตามลำพังกับกีตาร์ตัวโปรดของผมต่อไป ‘ดีแล้วที่เธอไม่เลือกผม หากแต่ว่าผมยังรักเธอเสมอ’
….พักกายพักใจหลับตาฝันดี รักเอยรักที่เข้าใจถึงกัน… ขอเพียงเจ็บเมื่อไหร่ก็กลับมา ผมคนนี้คอยซับน้ำตาให้เธอเสมอ หันมาเมื่อไหร่ก็ยังจะเจอพี่ชายคนนี้ตลอดเวลา
จบ….