เราพึ่งเรียนจบมาไม่นานค่ะ เลยกลับมาอยู่บ้าน ถือเป็นการพักผ่อนละเริ่มหางาน แม่เราก็จะคอยพูดว่า"หางานให้ใกล้ๆบ้านนะลูก แม่จะได้พึ่งพาได้ เวลายายเป็นอะไร" แต่ด้วยจังหวัดที่เราอยู่และสายที่เราเรียนจบมามันไม่ค่อยมีงานสอดคล้องกัน แต่เราก็พยายามหางานที่มันใกล้เคียงกัน ละหางานในจังหวัดใกล้เคียง ละหางานจังหวัดไกลๆด้วย มีงานนึงที่เราได้แต่อยู่ไกล แกก้ไม่ให้ไป และพูดประมาณว่า "ไปไกลๆทำงานส่งเงินมา ก็ได้แค่นั้น แต่ไมไ่ด้อยู่ด้วยกัน สู้ทำงานเล็กๆน้อยๆกับแม่ไปดีกว่า" แต่งานที่แม่ว่ามันเล็กน้อยจริงๆ ได้แค่วันละ100-200 เราก็เกิดความสงสัยว่าถ้าแบบนั้น จะลำบากลำบนส่งเราเรียนสูงๆทำไม พอผ่านไปหลายๆเดือนเข้า เค้ากลับมานั่งบอกว่าเสียดาย น่าจะให้เราไปทำงานที่นั้นซะก้ดี แล้วแกก็จะพูดประมาณนี้อีก 2-3งาน แต่พอถึงเวลาไปพูดกับคนแถวบ้านก็ไปโม้ โอ้อวดแปลงคำพูดว่าเราได้ที่ทำงานโน่นนี้ แต่เป็นตัวเราเองที่ไม่อยากไปเพราะไกลบ้าน เราอายุอคนาคตนี้แล้ว เวลาจะเลือกที่ทำงานยังต่อรอคำอนุญาตจากแม่เราอยู่อีกหรอคะ แกอยากให้เราอยู่ที่บ้าน แต่มันแทบจะไม่มีประโยชน์อะไรเลย และเค้าก็คอยมาพุดใส่หูเราว่า "ถ้าหนุทำงานแม่จะได้มีเงินไว้ไปทำโน่น ทำนี้ " และมีงานนึงที่ทางเค้าเสนอเงินมาให้18000 ถ้าเกิดสัมภาษผ่าน และได้เข้าทำงาน เรามาเล่าให้แม่ฟัง แม่ก็จะเพ้อฝันของแกว่า"แม่ขอสัก8000นะลูก แม่จะได้เอาไว้ทำบ้าน ทำโน่นนี้" พอเราถามว่า "ละให้หนูใช้แค่10000เดียวหรอ" แกก็บอกว่า"หนูก็ใช้ประหยัดๆเอาสิ" แต่ทุกคนคะ เรามีหนี้กยศ.เกือบสามแสน ละถ้าได้งานก็ต้องมีค่าห้อง ค่าน้ำไฟอีก ค่าใช้จ่ายอีก มันสามารถได้หรอคะ?? คือแกก็จะประมาณนี้ตลอด ถ้าได้15000 ขอ5000นะ อะไรแบบนี้ เราควรจัดการกับตัวเองยังไงดี ไม่ให้มีความคิดอคติกับแม่ตัวเองไปขนาดนี้