กระจกสะท้อนเงาของตัวเราเสมอ แต่ถ้าเป็นคุณจะยังไงเมื่อเงาในกระจก " ไม่ใช่คุณ "
ขอเริ่มเรื่องเลยนะคะ เราชื่อน้อยหน่า เป็นเด็ก ตจว.ที่เข้ามาทำงานในกรุงเทพ เราอยู่กับน้องชายที่มาเรียนต่อที่กรุงเทพค่ะ เราชอบไปไหนมาไหนคนเดียว ไม่ชอบยุ่ง ไม่ชอบเข้าสังคม เช้าทำงาน เย็นกลับห้องมานอน เล่นเกมส์กับน้อง ชีวิตเรามีอยู่แค่นี้มามากกว่า 5 ปีนับจากที่เรามาอยู่ที่นี่ เรื่องมันเกิดขึ้นครั้งแรกแรกเมื่อต้นปี 59 เราได้ไปทำบุญ 9 วัดกับทางบริษัทที่จัดขึ้นประจำปี ทุกอย่างปกติ จนกระทั่งถึงวัดสุดท้าย ด้วยความที่เพลียและเหนื่อยมากเราจึงเลือกที่จะนอนอยู่บนรถ เราไม่ลืมที่จะยกมือไหว้พระองค์ใหญ่ที่อยู่ในวัดก่อนอธิฐานไปต่างๆนาๆ แล้วเผลอหลับไป
สักพักขาเราเริ่มชา หนักแบบยกไม่ขึ้น ขยับไม่ได้ เราพยายามจะตื่น จะลืมตาแต่ก็ทำไม่ได้ เราท่องบทสวดทุกบทที่คิดออกตอนนั้น แต่ไม่หาย ทำยังไงก็ไม่หาย มันเป็นช่วงเวลาที่ทรมานมาก ตอนนั้นเหมือนโชคช่วยที่คนขับรถกลับมาเอาของในรถพอดี เราหลุดออกจากอาการเหล่านั้น ลืมตามองไปที่ขาเรา เราเห็นตัวเราเองเกาะขาอยู่ แต่แค่แปปเดียวเค้าหายไป เราตกใจมาก เพราะเราเห็นเป็นตัวเราจริงๆ หน้าเรา ตัวเรา มันคือเรา
" หนูไม่ลงไปเหรอลูก เป็นอะไร หน้าซีดเชียว "ลุงคนขับรถถาม เราตอบไปว่า "ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ เดี๋ยวลงไปค่ะ "
เราคว้ากระเป๋าตังแล้วรีบลงมาจากรถ ในหัวตอนนั้นสับสนไปหมด สิ่งที่เกิดขึ้น ภาพที่เห็นมันคืออะไรกันแน่ เราเดินตรงไปที่ที่ทางวัดจัดให้คนทำบุญ เราทำทุกอย่างตรงหน้า พร้อมกับอุทิศส่วนกุศลให้เจ้ากรรมนายเวร แต่ก็มีแวบนึงที่เราคิดว่า เราแค่ตาฝาดและมันอาจจะใช่จริงๆ
"อ้าว!! น้อยหน่า กลับมาแล้วเหรอ เป็นไงบ้าง ตลาดของกินเยอะมั้ย ขนมพี่ล่ะ? " พี่ที่ทำงานคนนึงถามขึ้นมา
" หนูไม่ได้ไปนะคะ เมื่อกี้นอนบนรถตู้ค่ะ "
พี่ๆมองหน้ากันไปมาแล้วบอกว่า " ก็เมื่อกี้แกขึ้นรถ(รถส่วนตัวของหัวหน้า)ไปกับพวกพี่ธร(หัวหน้า) แกบอกอยากกินอะไรหวานๆ พี่ยังฝากแกซื้อขนมอยู่เลย "
เอาล่ะ ทีนี้กลายเป็นเรื่องที่พูดคุยกันในรถ
ตอนกลับ เพราะหัวหน้าก็บอกว่าเห็นเราไปตลาด และกลับมาพร้อมกันก่อนจะเดินหายไปไหนไม่รู้ มาเจออีกทีรออยู่บนรถตู้บริษัท ฝั่งพี่ที่ทำงานและลุงคนขับรถก็บอกว่าเห็นเราอยู่ที่นี่ไม่ได้ไปไหน แต่คนที่ช็อคที่สุดน่าจะเป็นเราเอง สิ่งที่เกิดขึ้นกับภาพที่เห็น หรือมันจะใช่จริงๆ
เรื่องมันเหมือนจะจบแค่นั้น เมื่อถึงบริษัททุกคนต่างแยกย้ายจะกลับ เราเดินเข้าห้องน้ำ และคุยโทรศัพท์กับน้องชายที่มาอยู่ด้วยให้มารับ เราเดินไปที่อ่างล้างหน้า เอียงคอหนีบโทรศัพท์เพื่อคุยกับน้องพร้อมกับล้างมือ เรารู้สึกว่ามีคนจ้องมองเรา เราหันซ้าย-ขวาก็ไม่มี หลังวางสายจากน้อง เราวางโทรศัพท์ไว้ที่ขอบอ่างแล้วก็ส่งกระจก ทาลิปสติกปกติ แต่มันไม่เป็นแบบนั้น เมื่อเงาในกระจกเรายืนยิ้มในขณะที่ตัวเราเองกะลังทาลิปสติก มันเป็นไปไม่ได้เลยที่เงาสะท้อนจะยืนเฉยๆโดยที่ไม่ทำท่าทางตามเรา เรายิ่งมองเงานั้นยิ่งฉีกยิ้มกว้างขึ้นๆ เรารีบหยิบโทรศัพท์แล้วเดินออกมาจากตรงนั้น แต่ไม่รู้อะไรดลใจให้หันกลับไป
เชี้ย!!!!เราตะโกนออกมาพร้อมกับวิ่งออกมา ภาพที่เราเห็นคือ เงาของเรายังยืนยิ้มในกระจกอยู่เหมือนเดิม หน้าเรา ตัวเรา เสื้อผ้าแบบเรา แต่ไม่ใช่เรา นี่เป็นครั้งแรกที่เราเจอ และหลังจากนั้นมันหนักขึ้นเรื่อยๆ หาคำตอบไม่ได้ ไม่รู้สาเหตุ ไว้จะมาเล่าต่อนะคะ ใครพอรู้สาเหตุช่วยเม้นท์บอกด้วยนะคะ
ใครในกระจก
ขอเริ่มเรื่องเลยนะคะ เราชื่อน้อยหน่า เป็นเด็ก ตจว.ที่เข้ามาทำงานในกรุงเทพ เราอยู่กับน้องชายที่มาเรียนต่อที่กรุงเทพค่ะ เราชอบไปไหนมาไหนคนเดียว ไม่ชอบยุ่ง ไม่ชอบเข้าสังคม เช้าทำงาน เย็นกลับห้องมานอน เล่นเกมส์กับน้อง ชีวิตเรามีอยู่แค่นี้มามากกว่า 5 ปีนับจากที่เรามาอยู่ที่นี่ เรื่องมันเกิดขึ้นครั้งแรกแรกเมื่อต้นปี 59 เราได้ไปทำบุญ 9 วัดกับทางบริษัทที่จัดขึ้นประจำปี ทุกอย่างปกติ จนกระทั่งถึงวัดสุดท้าย ด้วยความที่เพลียและเหนื่อยมากเราจึงเลือกที่จะนอนอยู่บนรถ เราไม่ลืมที่จะยกมือไหว้พระองค์ใหญ่ที่อยู่ในวัดก่อนอธิฐานไปต่างๆนาๆ แล้วเผลอหลับไป
สักพักขาเราเริ่มชา หนักแบบยกไม่ขึ้น ขยับไม่ได้ เราพยายามจะตื่น จะลืมตาแต่ก็ทำไม่ได้ เราท่องบทสวดทุกบทที่คิดออกตอนนั้น แต่ไม่หาย ทำยังไงก็ไม่หาย มันเป็นช่วงเวลาที่ทรมานมาก ตอนนั้นเหมือนโชคช่วยที่คนขับรถกลับมาเอาของในรถพอดี เราหลุดออกจากอาการเหล่านั้น ลืมตามองไปที่ขาเรา เราเห็นตัวเราเองเกาะขาอยู่ แต่แค่แปปเดียวเค้าหายไป เราตกใจมาก เพราะเราเห็นเป็นตัวเราจริงๆ หน้าเรา ตัวเรา มันคือเรา
" หนูไม่ลงไปเหรอลูก เป็นอะไร หน้าซีดเชียว "ลุงคนขับรถถาม เราตอบไปว่า "ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ เดี๋ยวลงไปค่ะ "
เราคว้ากระเป๋าตังแล้วรีบลงมาจากรถ ในหัวตอนนั้นสับสนไปหมด สิ่งที่เกิดขึ้น ภาพที่เห็นมันคืออะไรกันแน่ เราเดินตรงไปที่ที่ทางวัดจัดให้คนทำบุญ เราทำทุกอย่างตรงหน้า พร้อมกับอุทิศส่วนกุศลให้เจ้ากรรมนายเวร แต่ก็มีแวบนึงที่เราคิดว่า เราแค่ตาฝาดและมันอาจจะใช่จริงๆ
"อ้าว!! น้อยหน่า กลับมาแล้วเหรอ เป็นไงบ้าง ตลาดของกินเยอะมั้ย ขนมพี่ล่ะ? " พี่ที่ทำงานคนนึงถามขึ้นมา
" หนูไม่ได้ไปนะคะ เมื่อกี้นอนบนรถตู้ค่ะ "
พี่ๆมองหน้ากันไปมาแล้วบอกว่า " ก็เมื่อกี้แกขึ้นรถ(รถส่วนตัวของหัวหน้า)ไปกับพวกพี่ธร(หัวหน้า) แกบอกอยากกินอะไรหวานๆ พี่ยังฝากแกซื้อขนมอยู่เลย "
เอาล่ะ ทีนี้กลายเป็นเรื่องที่พูดคุยกันในรถ
ตอนกลับ เพราะหัวหน้าก็บอกว่าเห็นเราไปตลาด และกลับมาพร้อมกันก่อนจะเดินหายไปไหนไม่รู้ มาเจออีกทีรออยู่บนรถตู้บริษัท ฝั่งพี่ที่ทำงานและลุงคนขับรถก็บอกว่าเห็นเราอยู่ที่นี่ไม่ได้ไปไหน แต่คนที่ช็อคที่สุดน่าจะเป็นเราเอง สิ่งที่เกิดขึ้นกับภาพที่เห็น หรือมันจะใช่จริงๆ
เรื่องมันเหมือนจะจบแค่นั้น เมื่อถึงบริษัททุกคนต่างแยกย้ายจะกลับ เราเดินเข้าห้องน้ำ และคุยโทรศัพท์กับน้องชายที่มาอยู่ด้วยให้มารับ เราเดินไปที่อ่างล้างหน้า เอียงคอหนีบโทรศัพท์เพื่อคุยกับน้องพร้อมกับล้างมือ เรารู้สึกว่ามีคนจ้องมองเรา เราหันซ้าย-ขวาก็ไม่มี หลังวางสายจากน้อง เราวางโทรศัพท์ไว้ที่ขอบอ่างแล้วก็ส่งกระจก ทาลิปสติกปกติ แต่มันไม่เป็นแบบนั้น เมื่อเงาในกระจกเรายืนยิ้มในขณะที่ตัวเราเองกะลังทาลิปสติก มันเป็นไปไม่ได้เลยที่เงาสะท้อนจะยืนเฉยๆโดยที่ไม่ทำท่าทางตามเรา เรายิ่งมองเงานั้นยิ่งฉีกยิ้มกว้างขึ้นๆ เรารีบหยิบโทรศัพท์แล้วเดินออกมาจากตรงนั้น แต่ไม่รู้อะไรดลใจให้หันกลับไป
เชี้ย!!!!เราตะโกนออกมาพร้อมกับวิ่งออกมา ภาพที่เราเห็นคือ เงาของเรายังยืนยิ้มในกระจกอยู่เหมือนเดิม หน้าเรา ตัวเรา เสื้อผ้าแบบเรา แต่ไม่ใช่เรา นี่เป็นครั้งแรกที่เราเจอ และหลังจากนั้นมันหนักขึ้นเรื่อยๆ หาคำตอบไม่ได้ ไม่รู้สาเหตุ ไว้จะมาเล่าต่อนะคะ ใครพอรู้สาเหตุช่วยเม้นท์บอกด้วยนะคะ