ขอระบายสักครั้งเถอะนะคะ (เราอายุ14-15)คือหนูทนมามากพอแล้วที่บ้านคาดหวังเราตลอดเลยว่าต้องเป็นที่1ทำอะไรก็ต้องได้ที่1เท่านั้น เราเป็นคนหัวช้าไม่ได้เก่งอะไรขนาดนั้นคาดหวังไม่พอยังโดนกดดันอีก ตอนนี้คือท้อมาก เรามีน้องชายอยู่1คนอายุน้อยกว่าเรา8ปี น้องจะเป็นคนที่ทำอะไรก็ถูกทุกอย่างแต่คนที่ผิดก็คือเรา โดนเปรียบเทียบแถมนิสัยของยายคือชอบเอาเรื่องไม่ดีของเราไปเล่าให้ทุกคนในหมู่บ้านฟังตอนนั้นที่รู้คือแบบ.. ร้องไห้ใช่ เราร้องหนักมากเพราะแม่ของเพื่อนคนหนึ่งของเราได้ยินเรื่องไม่ดีก็จะไปบอกลูกของเขาอีกทีว่า เราอ่ะเป็นเด็กไม่ดีชอบเถียงทำอะไรไม่เก่งแล้วเพื่อนคนนั้นอ่ะ ....แทนที่จะมาปลอบเราไม่ต้องคิดมากแต่เขายังมาบอกกับเราว่าเราทำอะไรไม่เป็นไม่เหมือนเขา คือแบบช็อกมาก ท้อมากด้วยไม่มีใครอยู่ข้างเราครอบครัวคือเชฟโซน? สำหรับเราแล้วมันเหมือนนรกบนดินเราได้ทำงานทุกวันช่วยทุกอย่างที่ช่วยพ่อกับแม่ได้ แต่พวกท่านยังบอกว่าเราทำอะไรไม่เคยดีไม่เคยสำเร็จเรามันโง่ไม่เหมือนน้องเรา แถมยังมีป้าข้างบ้านมาคอยซ้ำเติมแบบ ได้เกรด4เหมือนหลานป่ารึเปล่า? ติด0ล่ะสิ ใช่เราติด0เพราะเราไม่ค่อยเข้าใจในบทเรียนแต่เราพยายามแล้ว...เพื่อรสมัยเด็กตอนนี้ก็ออกห่างจากเราไปมีเพื่อนใหม่ เหลือแต่เราที่ไม่มีเพื่อนจริงๆสักที อยู่คนเดียวมันเหงามันเบื่อ เบื่อครอบครัว เบื่อตัวเอง เบื่อชีวิต ร้องไห้ทุกวัน หยิกตัวเองทุกวันว่าให้ตั้งสติแต่มันไม่ได้เลย หนูเหนื่อย มีแค่เกมและเพื่อนในโทรศัพท์ที่ทำให้เรามีความสุข ชีวิตจริงมันโหดร้าย เฝ้าขออยู่ทุกวันว่าขอตายได้ไหม? ไม่อยากอยู่แล้ว เราเป็นคนเงียบๆไม่มีเพื่อนเพราะพูดไม่เก่งเข้าสังคมไม่เก่ง แต่คนพวกนั้นชอบบอกว่าเราหน้าหยิ่ง ช่วยด้วยหนูอยากตายปัญหาในชีวิตมันมีมากเกินไป รับไม่ไหวแล้ว.. ไม่รู้จะอยู่ไปทำไมยังไงสักวันเราก็ต้องตายอยู่ดี ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงตอนนี้นะคะ สบายใจขึ้นเยอะเลย อย่างน้อยก็มีกระทู้นี้ที่ระบายได้   นี่ก็เป็นแค่ส่วนหนึ่งในปัญหาของเราเอง ขอบคุณอีกครั้งนะคะ