คือจริงเราเคยบอกแม่หลายรอบแล้วเวลาแม่พูดถึงเราเกินจริงหรือบางครั้งก็ไม่เป็นความจริงเลย แต่ล่าสุดเมื่อคืนเราโทรคุยกับคนคุยเราเราก็คุยเล่นปกติจนเข้าเรื่องที่ว่าเราชวนเขาให้มาทำงานที่บ้านเพราะเราพึ่งฉีดวัคซีนมาใหม่กลัวผลข้างเคียงเลยไม่กล้าออกไปไหน เขาก็พูดเชิงเล่นๆกันว่า "จะทำงานตรงไหนตรงโต๊ะม้าหินอ่อนหรอ(อยู่ใกล้กับที่แม่เราทำงาน)จะให้นั่งทำงานนานๆตลอดมันเบื่อไปไหนไม่ได้ เขาต้องฟังแม่ตัวบ่นเรื่องเรา แม่บ่นว่า เราไม่ซักผ้า รีดผ้าไม่เป็น ทำอะไรไม่เป็นซักอย่าง ทำกับข้าวไม่เป็น ทำเป็นแต่ทอดไข่เจียว ไข่ดาว อย่างอื่นอีก "  เราอึ้งมาก เพราะเหตุการณ์ที่ว่ามันเป็นตอนที่เราไปเข้าห้องน้ำเขาเลยอยู่กับแม่เราสองคน เราได้ยินคืออึ้งมาก ที่แน่ใจคือตอนที่แม่พูดจะเป็นน้ำเสียงปกติปนพูดเล่นแน่นอน เพราะแม่ไม่เคยใช้น้ำเสียงตำหนิ ด่า ว่า เลยสักครั้งไม่ว่าใครก็ตาม พูดแบบความจริงเลย เราซักผ้าเราเองตลอดทุกครั้ง เราทำอะไรเป็นทุกอย่าง บางอย่างเราก็อาจจะไม่ได้ทำให้เห็น แต่เราทำทุกอย่างเป็นจริงๆ ส่วนเรื่องทำกับข้าวเราก็ทำเป็น บางครั้งตอนที่ไม่มีข้าวกินแต่มีวัตถุดิบเราก็ทำกินเองตลอดทุกครั้ง จริงๆปัญหานี้มันมีมาตลอดเวลาที่เจอคนรู้จักแล้วเขาถามถึงเราเพราะไม่ได้เจอกันนานแม่ก็จะชอบพูดเรื่องเราให้เขาเชิงเหมือนหักหน้า แรกๆเราก็เห็นว่าเป็นเรื่องเล่นเราก็มีเถียงไปเล่นๆว่าไม่ใช่ ไม่จริงบ้าง จนมาครั้งนี้ที่ได้ยินเราเลยรู้สึกแบบนี่ขนาดตอนเราไม่อยู่ด้วย ถ้าเป็นที่อื่นคนอื่นเขาจะมองเรายังไง มันเหมือนหักหน้า คือเสียความรู้สึกไปในตัว 
ที่มั่นใจอีกอย่างเลยคือ แม่จะไม่ค่อยถูกกับปู่เพราะเมื่อก่อนปู่ทำกับแม่ไว้เยอะมาก แล้วด้วยตอนนี้แกแก่มากแบบเริ่มเบลอเริ่มเหมือนเด็กแต่แกก็ยังมีความนักเลงไปในตัว เวลาแกทำอะไรมาที่ประมาณว่าขึ้นเสียงใส่คนในบ้านแบบไม่มีเหตุผล เล่าถึงแม่ไม่ดีลักหลัง อะไรหลายๆอย่าง บางทีเราได้ยินได้เห็นความไม่มีเหตุเราก็อารมณ์เสีย ก็ไประบาย ไปคุยกับแม่บ้าง บางทีแม่ก็โดนเองบ้าง มันหลายๆอย่างปัญหาในบ้านที่แกสร้างไว้ พอเวลาแม่เอาไประบายหรือเล่าให้น้า อา ในบ้านฟัง บางครั้งก็เหมือนตีความหมายเหตุการณ์คำพูดผิด มันเลยดูเหมือนพูดเกินจริง เราเลยต้องได้พูดแก้ให้ตลอด จนมาโดนแม่พูดถึงเราให้คนอื่นฟังแบบที่เรามันเลยรู้สึกเสียความรู้สึกหน่อย รู้สึกไม่ดีแบบบอกไม่ถูก แล้วจะมีอีกเรื่องนึงคือที่น้อยใจมากๆ เวลาเราพูดเรื่องอะไรอยู่ในวงข้าวคุยกับแบบคนเยอะๆแม่จะชอบเปลี่ยนเรื่องชวนคนอื่นคุยบ้างจนเรื่องที่เราพูดก็พูดไม่จบ บางครั้งเราพูดกับแม่อยู่สองคนอยู่ๆแม่ก็ไปทำอย่างอื่นบ้างหันไปคุยกับคนอื่นบ้างกลางคันที่เราพูด เราน้อยใจมากแบบว่าเวลาแม่มีเรื่องอะไรมาที่ไม่สบายใจหรือเจอะไรมาเรารับฟังทุกครั้งตั้งแต่ต้นจนจบ แต่พอแม่เราทำแบบนี้แล้วมันรู้สึกน้อยใจมาก เหมือนเราเป็นผู้ฟังตลอดแต่เวลาเราพูดอะไรไปเหมือนไม่ใส่ใจที่เราพูดเลยสักนิด พอเราบอกไปว่าเนี่ยไม่สนใจอีกแล้ว เนี่ยแล้วก็ไม่ฟังตลอด แม่ก็จะชอบทำเล่นทั้งๆที่เราจริงจัง มีอยู่สองเรื่องนี้ค่ะที่บ้างครั้งมันทำให้เราน้อยใจไม่อยากจะเอาเรื่องที่เราคิดว่าสำคัญเรื่องที่เราไว้ใจเราไม่รู้จะคุยกับแม่เรื่องนี้ยังไงดี