ปกติแม่เป็นแม่บ้านค่ะ แต่ก่อนแม่เคยทำงานขายของ รับเย็บผ้า แต่อยู่บ้านเป็นหลัก
ทีนี้พ่อเห็นว่าอยากให้มาโฟกัสที่ลูก ดูแลลูก เลยเป็นแม่บ้านมา15ปีแล้วค่ะ
พ่อหาเงินคนเดียว ปีนึงกลับบ้านที
ทีนี้เกิดปัญหาคือพ่อไปมีบ้านเล็กค่ะ ก็เริ่มไม่ส่งเงินและไม่ค่อยกลับบ้านเลย7ปีได้
เราเลยอยากให้แม่พึ่งพาตัวเองได้ แม่ก็เบื่อที่ต้องอยู่บ้านและรอฝ่ายเดียว
พอดีคนที่รู้จักทำของขาย เหมือนแฟรนไชส์ค่ะ
เรามองว่าน่าจะเป็นงานที่ไม่หนักมาก เพราะแม่ก็เริ่มอายุเยอะด้วย ขายของน่าจะโอเค
พอเริ่มฝึกงานก็คิดผิดมหันต์เลยค่ะ ต้องตื่นเช้ามาเตรียมของสด ทำนู่นนี่ก่อนเอาไปขาย
ตกดึกมาต้องแวะซื้อของมาเตรียม เดินตลาดซื้อของสดเหนื่อยมากๆเลยค่ะ
ประกอบกับช่วงโควิดร้านวัตถุดิบยิ่งหายากและบางที่ถูกปิดด้วย เอาแน่นอนไม่ได้
แต่ลงทุนซื้อของไปครึ่งงบแล้ว เราเลยรู้สึกผิดค่ะ เจ็บปวดด้วย
เพราะแม่ไม่มีเวลาดูแลตัวเองเลย ทานข้าวไม่ตรงเวลา เหนื่อยเตรียมของอีก
เราก็ช่วยแม่เตรียมของบ้างหรือดูแลบ้านแทน
แต่เราเรียนมหาลัยแบบออนไลน์ เรียนคณะที่ควิซบ่อยและมีงานมาตลอด
ที่บ้านมีน้องๆที่ต้องดูแล บางทีเราก็เหนื่อยค่ะ ทั้งเรียนทั้งดูแลน้องๆ น้องๆเป็นวัยรุ่นกันอีก
อยากขอคำปรึกษาหน่อยค่ะว่าเราควรให้แม่ถอยออกมาดีมั้ย 
-จุดเริ่มต้นที่ให้แม่ทำงานเพราะเราอยากให้แม่มีอาชีพ มีสิ่งที่ทำแล้วรู้สึกว่าแม่ไม่จำเป็นต้องพึ่งพาพ่อ
และหาเงินได้ด้วยตัวเอง เพราะตอนนี้ต้องใช้เงินเก็บมาหมุน(ทั้งของแม่และเรา) มันเริ่มไม่พอค่ะ