เรื่องมันมีอยู่ว่า ไม่กี่วันก่อน แม่เพิ่งไล่แม่บ้านออกครับ เป็นแม่บ้านเก่าแก่มาก อยู่ด้วยกันมาสามสิบปีได้ เพราะไม่สบอารมณ์เรื่องการทำงาน และคิดว่าเปลือง

เท้าความครับ สมัยก่อน ผมอยู่ในครอบครัวมี พ่อ แม่ พี่สาว และก็ผม วันนึง พ่อทะเลาะกับแม่ และแยกทางกัน พ่อมีเมียใหม่ ผมเลือกอยู่กับแม่ และเป็นผู้นำครอบครัวแทนพ่อ หาเงินมาจ่ายในบ้าน

จริงๆแล้วแม่ไม่สบอารมณ์แม่บ้านมานานแล้ว แต่พี่สาวอยากให้แม่บ้านอยู่เพราะคนเก่าแก่ แม่คิดว่าเปลือง เพราะนางไม่ค่อยได้ทำอะไร เอาออกซะประหยัด

ทีนี้ ผมกับพี่สาวไม่รู้เรื่องครับ มารู้อีกที ออกไปแล้ว ผมนานๆทีกลับบ้าน อ้าว เดือดร้อนเลย ไม่มีแม่บ้าน ชีวิตลำบากขึ้น แม่บอกก็เคยบอกแล้วว่าจะเอาออกไม่เห็นว่าไร ผมเลยตอบกลับไปว่า ถ้าเอาออกแล้วก็ควรทำหน้าที่แทนได้มั้ยล่ะ แม่ตอบว่า นี่ก็ดูแลในบ้านเหนื่อยทั้งวัน ทำไมไม่เห็นใจกันมั่ง ผมจึงตอบว่า ก็เอาออกทำไมล่ะ แม่ตอบ ก็หัดทำไรเองมั่งมั้ยล่ะ จะพึ่งคนอื่นตลอดเลยหรือไง ผมตอบ ก็หัดลองหาเงินเองมั่งมั้ยล่ะ ดราม่า ทะเลาะกันเลย

แพลนจะหาแม่บ้านใหม่ ก็ไม่มีเวลาครับ กลัวเรื่องความซื่อสัตย์ด้วย หาไม่ได้ง่ายๆนะ

คือ ทำงานหาเงินเหนื่อย แล้วต้องมาเจออะไรเพลียๆอีก แม่มีเงินเดือน เดือนละสี่หมื่นครับ มันน้อยมากเลยเหรอ สำหรับคนอยู่บ้านเฉยๆ คือ น่าจะเห็นใจคนหาเงินมั้ย เงินสี่หมื่นไปจ้างแม่บ้านได้หลายคนเลยนะ แถมเวลาไปทานข้าว ชอปปิ้ง ผมก็ออกให้ สำหรับเด็กคนนึงที่สูญเสียความเป็นตัวของตัวเองไป ช่วงชีวิตวัยรุ่นที่หายไป เพราะต้องก้าวขึ้นมาดูแลครอบครัว ทิ้งความสุขในชีวิตหลายๆอย่างที่คนในวัยนั้นควรจะมี กับแม่ที่ไม่เคยสนใจเราเลย เคยทะเลาะกับพ่อหนีไป ก็ทิ้งผมไว้กับพ่อ พอเด็กคนนั้นโตมากลับต้องมาดูแลส่งเสียโดยที่ไม่ได้ความรู้สึกอะไรที่ดีกลับมาเลย ชีวิตคุยกับแม่บ้านมากกว่าแม่อีก พระคุณที่ให้กำเนิดมาแล้วทิ้งๆขว้างๆไม่ดูแลนี่มันท่วมหัวมากเลยเหรอครับ

ในฐานะลูก คิดแบบนี้เห็นแก่ตัวมากเลยมั้ยครับ???

ยังไงคนเป็นลูกก็ผิด และคนเป็นพ่อแม่ก็ถูกเสมอใช่มั้ยครับ???

เราต้องสำนึกบุญคุณที่ทำให้เราเกิดมาเป็นทุกข์ท่ามกลางความแตกแยกของครอบครัวใช่มั้ยครับ???