เราอายุ 36 ปี แต่งงานกับสามีมา 12 ปี มีลูกด้วยกัน 2คน ย้อนไปเมื่อ4ปีที่แล้ว มันเหมือนจุดอิ่มตัวที่รู้สึกเบาๆ โล่งๆ รับรู้ได้ว่าสามีไม่ได้รัก ไม่ได้สนใจความรู้สึก ไม่ให้เกียรติกัน เขาพูดเพราะกับทุกคน ยกเว้นเรากับลูก เขาจะตะคอกใส่ หงุดหงิดใส่ น้ำเสียงดุดันทุกครั้งที่คุยกับเรากับลูก เห็นคนอื่นสำคัญกว่าเราและลูกๆเสมอ เช่น มีเพื่อนร่วมงานหรือพี่ๆโทรมาตามให้ออกไปกินข้าว ดื่มเหล้าก็จะรับนัดทันทีไม่มีปฏิเสธ เราก็ไม่ว่าอะไร ใจเราเองก็ไม่เคยระแวง เรื่องผู้หญิงหรืออะไร เชื่อใจในตัวสามีตลอด ไม่เคยทะเลาะกันด้วยเรื่องหึงหวงเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่พอเรามีปัญหาเรื่องงาน เราปรึกษาสามี สิ่งที่เราได้รับคือคำบ่น คำดุ คำด่า เรารู้สึกว่าใจเราไม่อุ่น เรารู้สึกว่าเขาไม่ได้เข้าใจในตัวเราเลย
       เราทำงานบ้านเอง ซักผ้า รีดผ้า ล้างจาน กวาดถูบ้าน ล้างห้องน้ำ ล้างรถ ปลูกต้นไม้ ดูแลสวน แม้กระทั่งตัดหญ้า ถางหญ้า สามีเราทำกับข้าวอย่างเดียว เพราะเขาเป็นคนกินยาก เราทำบอกไม่อร่อย ซื้อมาก็จะบ่นว่าอย่าซื้ออีกนะไม่อร่อย เราเลยยกหน้าที่ทำกับข้าวให้สามีไปเลย แต่เขาก็ทำแค่มื้อเย็นมื้อเดียว เพราะมื้อเช้า+กลางวันเราก็ทำให้ลูกๆเอง
     เราพยายามทำความเข้าใจ ลองคุย ลองปรับกัน แต่มันคือ mindset ของเขาเป็นแบบนั้น เราขอให้ลองแยกกันอยู่ เราจะดูแลลูก2คนเอง ก็ไม่ยอมแยก ขอหย่าไม่ยอมหย่า เราไม่ได้ทะเลาะ ไม่ได้ใช้อารมณ์เลยนะคะ คุยกันด้วยเหตุผลทุกอย่าง ปรับความเข้าใจทุกอย่าง เขาก็ยังเป็นเหมือนเดิมในแบบของเขา ที่ชอบตะคอกใส่เรา ใส่ลูก ตลอดทุกครั้งที่คุยกัน เหมือนพูดจาดีกับเรากับลูกไม่ได้เลย แต่กับคนอื่นพูดเพราะมาก look สุภาพมาก เหมือนผู้ชายพูดน้อย ขี้อาย ตามใจทุกคน ยกเว้นเมียกับลูก มาถึงวันนี้ใจเราชา ไม่รู้สึกถึงความรัก ความห่วงใยที่มีต่อกัน อยู่กันไปวันๆเหมือนแค่คนร่วมบ้าน ขอหย่า ก็ไม่ยอมหย่า ใจเราเป็นทุกข์มากทุกครั้งที่เขาดุลูก ดุเรา เราอยากไปใช้ชีวิตอยุ่กับลูก อาชีพเรารับราชการเงินเดือน 4หมื่นกว่าบาท เราว่าเราดูแลลูกๆไม่ให้ลำบากได้ อยากจะหมดเวรหมดกรรมสักที