ปรึกษาชีวิตครอบครัวค่ะ
ดิฉันเป็นแม่ลูก2
คนโตผู้ชาย7ขวบ/คนเล็กผู้หญิง3ขวบ แต่งงานอยู่กันมา 10ปี เขาเป็นคนดี รักครอบครัวแต่แดดออกเหมือนพ่อ ไม่ใช่แฟน เช่น
1.ห้ามขับรถทางไกล (บ้านเกิดเรา130กม เราอยากขับรถกลับตอนที่เราว่าง/อยากกลับบ่อยๆ แต่เขาบอกถ้าจะไปวันไหนบอกเขาขับไปให้
2.เราซุ่มซ่าม คนทั่วไปอาจจะเตือนด้วยคำพูดปกติ แต่เจาจะดุแบบว่าทุกอย่างคือความผิดอันร้ายแรง สีหน้า ท่าทาง น้ำเสียง ครบ
เขาเป็นคนมีความรับผิดชอบ แต่มีข้อเสีย1อย่างที่บั่นทอนจิตใจเราทุกวัน คือ อารมณ์ร้อนฉุนเฉียว เรากับเขาทำอะไรด้วยกันไม่เคยได้ เขาจะดุ/ตำหนิจนเรารู้สึกว่าเราแย่ ในขณะที่เวลาอื่นๆเขาพูดเสมอว่าเราเก่ง เพราะเราเขาถึงมีวันนี้ แต่คำพูดของเขาถูกกลบด้วยอารมณ์ที่เขาสาดมาให้จนหมด เพราะคำพูดนั้นรับรู้ด้วยสมอง แต่อารมณ์ที่สาดมานั้น รับรู้เต็มความรู้สึก
เราไม่เคยมีอะไรเหมือนกัน โดยเฉพาะความคิด หรือแม้แต่คำพูดที่เราพูดสไตล์บ้านเกิดเรา มักทำให้เขาตีความผิด ก็กลายว่าเราเป็นคนผิด เอาง่ายๆคือ เราจะผิดในทุกๆเรื่องที่ทะเลาะ
- เราเป็นคนตื่นเช้าคือพร้อมแบตเต็ม พร้อมวันใหม่แบบเต็มสปีด เขาเป็นคนนอนดึก (เข้าสังคม/คุยกับเพื่อน/เล่นมือถือ/เรื่อยเปื่อย ) ติดนิสัยนอนดึกตื่นช้า เราเดินขึ้นบันไดไปปลุกเขาวันละ3 -4 รอบ ในวันที่ต้องไปส่งลูกไป รร จนเราโมโหเกือบทุกวัน แต่เราไม่มีสิทธื์บ่นหรือแสดงออก เพราะเขาจะอารมณ์เสียใส่ เขาไม่ชอบให้พูดอะไรเยอะแยะตอนเพิ่งตื่น เขาจะหงุดหงิดและตีความว่าเป็นการสั่ง เช่นวันนี้ วันหยุด แต่แม่เขาให้มาเรียกไปทำธุระ เราเรียกเสร็จเราก็รอให้เขาลุกเพื่อดึงผ้าปูทีนอนมาซัก แต่เขาก็กลับยกมือไล่เรา เราเดาว่าเขาตีความเราผิด คิดว่าที่ยืนกดดันกลัวเขาไม่ลงไปง่ายๆ ซึ่งความคิดลบต่อเจตนาของเราแบบนี้เกิดขึ้นบ่อยมาก
- เขาเป็นคนดุ จริงจัง ไม่ชอบพูดซ้ำ เราและลูกถูกตะเพิดบ่อยมาก ลูกชายอายุ7ขวบ กลัวเขามาก กลัวจนบางครั้งมาบอกเราว่าเขาไม่อยากอยู่ใกล้พ่อ กลัวระดับที่พ่อบอกมานอน คือเดินนิ่งๆไปนอน
-ช่วงนี้เขาเครียดเขายิ่งหงุดหงิด เราแทบจะอ่าปากพูดแล้วทุกคำคือไม่เข้าหูเขา
- ลูกคนโตเราสมาธิสั้น พอหมดฤทธิ์ยา เขาจะซนมากและดื้อกับแม่ (เรา) ด้วยความที่พ่อดุเขาจะกลัวเราเลยโทรหาเขา กระทั้งเขาก็ดุทั้งเราและลูก (ลูกพูดไม่รู้เรื่อง/แม่เอาลูกไม่อยู่) คือเราไม่อยากตี เพราะเคยตีลูกจะเป็นแผลก็ไม่มีอะไรดีขึ้น มีแต่ก้าวร้าวต่อต้าน ซึ่งส่วนหนึ่ง ความก้าวร้าวเจ้าอารมณ์ก็น่าจะมาจากพ่อแม่ด้วย
เรารู้สึกอึดอัดเมื่ออยู่ในบ้านกับเขา และหันไปเห็นลูกก็เป็นคห่วงว่าลูกกลัวพ่อขนาดนี้จะมีผลกระทบต่อจิตใจเขามั้ย เราอยากแยกทางกับสามี แต่ชีวิตในเมืองที่ไม่มีเพื่อน/ญาติพี่น้อง
1)ใครจะรับส่งลูกไป รร (งานเราประชุมบ่อย/ไปต่างจังหวัดบ่อย)
2) ลูกเราซนมาก หันหลังให้ไม่ได้ คนเล็กต้องร้องให้เพราะเล่นกัน/แกล้งกัน/หรืออื่นๆ ฉะนั้น เราต้องให้ลูกอยู่ในสายตาตลอดเวลา แต่จะไปทำงานบ้าน/ทำกับข้าว/อื่นๆยังไง
3) รายได้ของเราคนเดียวจะเติมเต็มให้ลูกได้แค่ไหน (เราพยายามหารายได้เสริมแต่ก็ต้องทำตอนทุกคนหลับแล้วได้บ้างไม่ได้บ้าง)
เขาสาดอารมณ์ให้ทุกวันๆละหลายๆครั้ง จนตอนนี้ไม่รู้ว่ายังรักเขามั้ย รู้แค่ว่าไม่อยากเจอเขา
ถ้าเราจะแยกทางกับเขา เราจะมีวิธีการรับมือกับ3ข้อนี้ยังไงคะ
ปรึกษาชีวิตครอบครัว วางแผนยังไงดี ก่อนแยกทางกับสามี
ดิฉันเป็นแม่ลูก2
คนโตผู้ชาย7ขวบ/คนเล็กผู้หญิง3ขวบ แต่งงานอยู่กันมา 10ปี เขาเป็นคนดี รักครอบครัวแต่แดดออกเหมือนพ่อ ไม่ใช่แฟน เช่น
1.ห้ามขับรถทางไกล (บ้านเกิดเรา130กม เราอยากขับรถกลับตอนที่เราว่าง/อยากกลับบ่อยๆ แต่เขาบอกถ้าจะไปวันไหนบอกเขาขับไปให้
2.เราซุ่มซ่าม คนทั่วไปอาจจะเตือนด้วยคำพูดปกติ แต่เจาจะดุแบบว่าทุกอย่างคือความผิดอันร้ายแรง สีหน้า ท่าทาง น้ำเสียง ครบ
เขาเป็นคนมีความรับผิดชอบ แต่มีข้อเสีย1อย่างที่บั่นทอนจิตใจเราทุกวัน คือ อารมณ์ร้อนฉุนเฉียว เรากับเขาทำอะไรด้วยกันไม่เคยได้ เขาจะดุ/ตำหนิจนเรารู้สึกว่าเราแย่ ในขณะที่เวลาอื่นๆเขาพูดเสมอว่าเราเก่ง เพราะเราเขาถึงมีวันนี้ แต่คำพูดของเขาถูกกลบด้วยอารมณ์ที่เขาสาดมาให้จนหมด เพราะคำพูดนั้นรับรู้ด้วยสมอง แต่อารมณ์ที่สาดมานั้น รับรู้เต็มความรู้สึก
เราไม่เคยมีอะไรเหมือนกัน โดยเฉพาะความคิด หรือแม้แต่คำพูดที่เราพูดสไตล์บ้านเกิดเรา มักทำให้เขาตีความผิด ก็กลายว่าเราเป็นคนผิด เอาง่ายๆคือ เราจะผิดในทุกๆเรื่องที่ทะเลาะ
- เราเป็นคนตื่นเช้าคือพร้อมแบตเต็ม พร้อมวันใหม่แบบเต็มสปีด เขาเป็นคนนอนดึก (เข้าสังคม/คุยกับเพื่อน/เล่นมือถือ/เรื่อยเปื่อย ) ติดนิสัยนอนดึกตื่นช้า เราเดินขึ้นบันไดไปปลุกเขาวันละ3 -4 รอบ ในวันที่ต้องไปส่งลูกไป รร จนเราโมโหเกือบทุกวัน แต่เราไม่มีสิทธื์บ่นหรือแสดงออก เพราะเขาจะอารมณ์เสียใส่ เขาไม่ชอบให้พูดอะไรเยอะแยะตอนเพิ่งตื่น เขาจะหงุดหงิดและตีความว่าเป็นการสั่ง เช่นวันนี้ วันหยุด แต่แม่เขาให้มาเรียกไปทำธุระ เราเรียกเสร็จเราก็รอให้เขาลุกเพื่อดึงผ้าปูทีนอนมาซัก แต่เขาก็กลับยกมือไล่เรา เราเดาว่าเขาตีความเราผิด คิดว่าที่ยืนกดดันกลัวเขาไม่ลงไปง่ายๆ ซึ่งความคิดลบต่อเจตนาของเราแบบนี้เกิดขึ้นบ่อยมาก
- เขาเป็นคนดุ จริงจัง ไม่ชอบพูดซ้ำ เราและลูกถูกตะเพิดบ่อยมาก ลูกชายอายุ7ขวบ กลัวเขามาก กลัวจนบางครั้งมาบอกเราว่าเขาไม่อยากอยู่ใกล้พ่อ กลัวระดับที่พ่อบอกมานอน คือเดินนิ่งๆไปนอน
-ช่วงนี้เขาเครียดเขายิ่งหงุดหงิด เราแทบจะอ่าปากพูดแล้วทุกคำคือไม่เข้าหูเขา
- ลูกคนโตเราสมาธิสั้น พอหมดฤทธิ์ยา เขาจะซนมากและดื้อกับแม่ (เรา) ด้วยความที่พ่อดุเขาจะกลัวเราเลยโทรหาเขา กระทั้งเขาก็ดุทั้งเราและลูก (ลูกพูดไม่รู้เรื่อง/แม่เอาลูกไม่อยู่) คือเราไม่อยากตี เพราะเคยตีลูกจะเป็นแผลก็ไม่มีอะไรดีขึ้น มีแต่ก้าวร้าวต่อต้าน ซึ่งส่วนหนึ่ง ความก้าวร้าวเจ้าอารมณ์ก็น่าจะมาจากพ่อแม่ด้วย
เรารู้สึกอึดอัดเมื่ออยู่ในบ้านกับเขา และหันไปเห็นลูกก็เป็นคห่วงว่าลูกกลัวพ่อขนาดนี้จะมีผลกระทบต่อจิตใจเขามั้ย เราอยากแยกทางกับสามี แต่ชีวิตในเมืองที่ไม่มีเพื่อน/ญาติพี่น้อง
1)ใครจะรับส่งลูกไป รร (งานเราประชุมบ่อย/ไปต่างจังหวัดบ่อย)
2) ลูกเราซนมาก หันหลังให้ไม่ได้ คนเล็กต้องร้องให้เพราะเล่นกัน/แกล้งกัน/หรืออื่นๆ ฉะนั้น เราต้องให้ลูกอยู่ในสายตาตลอดเวลา แต่จะไปทำงานบ้าน/ทำกับข้าว/อื่นๆยังไง
3) รายได้ของเราคนเดียวจะเติมเต็มให้ลูกได้แค่ไหน (เราพยายามหารายได้เสริมแต่ก็ต้องทำตอนทุกคนหลับแล้วได้บ้างไม่ได้บ้าง)
เขาสาดอารมณ์ให้ทุกวันๆละหลายๆครั้ง จนตอนนี้ไม่รู้ว่ายังรักเขามั้ย รู้แค่ว่าไม่อยากเจอเขา
ถ้าเราจะแยกทางกับเขา เราจะมีวิธีการรับมือกับ3ข้อนี้ยังไงคะ