เรากับสามีคบกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย เรียนจบก็มาทำงานที่เดียวกัน อยู่ด้วยกันจนมีลูก 1 คน เราสองคนเลี้ยงลูกเอง ตอนนี้ลูก 6 ขวบ รวมระยะเวลา 12 ปี ที่อยู่ด้วยกันมา
เรากับสามีทำงานที่เดียวกันแต่คนละแผนก อาศัยบ้านพักของบริษัทอยู่ ตำแหน่งดีทั้งคู่ เงินเดือนทั้งหมดของสามีให้เราเก็บหมด กินเหล้าบางครั้ง ไม่เล่นการพนัน พูดน้อย เราอยากไปไหนเขาพาไปหมด ไม่ค่อยขัดใจ
เราไม่มีทรัพย์สินใหญ่ ๆ ด้วยกัน รถสองคันซื้อเป็นชื่อเรา ผ่อนหมด 1 คัน อีกคันพึ่งเริ่มผ่อน เงินเดือนเราสูงกว่าสามีประมาณหนึ่ง หนี้สินส่วนมากจะเป็นบัตรเครดิต และก็ค่าใช้จ่ายลูก พอใช้ ไม่พอเก็บ ถ้าเลิกกันเราต้องลำบากมากเรื่องเงิน แต่ทำไมเรายังอยากเลิกกับเขาอยู่ 
มันไม่ใช่ว่าพึ่งหมดรักเขา พึ่งอยากเลิกกับเขา เราคิดเรื่องนี้มาตลอดหลายปี แต่ก็เลิกไม่ได้สักที คิดจนเครียด มองหน้าลูกก็สงสาร มองดูตัวเองก็สงสาร ชีวิตเราลำบากมาแต่เด็ก โตขึ้นก็ลำบาก สามีเราไม่มีความเป็นผู้นำ ทุกย่างก้าวของเขาต้องมีเราชี้แนะ
เรื่องที่เราจำได้แม่น ไม่ต้องจดก็จำได้ขึ้นใจและลืมไม่ลงสักที ครั้งแรกตอนเราตั้งท้องอ่อน ๆ ให้เขาพาไปตรวจครรภ์ วันนั้นเขาเมาแต่นัดกับหมอไว้ เขาก็เลยพาเราไป เราบอกไม่ไป เขาบอกเขาขับรถได้และพาเราขึ้นรถ เราทั้งโกรธทั้งร้องไห้กลัวเขาจะพาเรากับลูกไปตาย
เรื่องที่สอง วันที่เราเจ็บท้องคลอด มันเจ็บทรมานจนเรานอนไม่ได้ นั่งมองสามีทำไมเขาหลับลงทั้งที่เรากำลังจะคลอดลูกของเขา ปลุกเขาขึ้นมานั่งเป็นเพื่อนเขาบอกว่าตื่นมาแล้วจะช่วยอะไรได้ นำตาตก
ก่อนหน้าที่เราตั้งท้องไม่ใช่ไม่มีปัญหา มันมีแต่เราไม่ได้ใส่ใจมาก ตอนนั้นเราแค่ดูแลตัวเอง เข้มแข็ง อยู่ได้ แต่พอมีลูกปัญหามันชัดขึ้นมาก
เรื่องที่สาม เราคลอดลูกได้ไม่กี่วัน เขาต้องไปงานแต่งเพื่อน เขาไปทั้งวัน เราบอกให้เขารีบกลับเราอยากกินเค้ก และลูกก็ยังเล็กมากด้วย มาช่วยกันดู เขาก็หายไปตั้งแต่ 7 โมงเช้า กลับมาตอนตี 2 เรานั่งกินเค้กเซเว่นทั้งน้ำตา
เรื่องที่สี่ ตอนนั้นลูกอยู่ในวัยกำลังซนพาไปกินหมูกะทะ เราก็หิวเค้าก็ตักกินไม่สนใจว่าเราจะหิวไหม กินจนเค้าอิ่มเขาค่อยเดินมาหาเรา เหตุการณ์แบบนี้เป็นบ่อย เขาจะสนใจกินอิ่มแค่ท้องของตัวเอง เรากับลูกทีหลัง
เรื่องที่หก เลี้ยงลูก บางทีที่ทำงานเรามีสังสรรค์เราแทบไม่เคยได้ไปเลย เพราะทิ้งลูกไว้กับสามีไม่ได้ แต่สามีเราไปตลอด ขอแค่มีกินเลี้ยงกับเพื่อนกับฝูงก็ไปหาไม่เคยขาด เราเคยโทรตามเพราะติดต่อเขาไม่ำด้กลัวเขาตาย แต่ตอนนี้เราเลิกดทรแล้ว แล้วแต่จะกลับ แล้วแต่จะไป ตายมาก็ทำศพแค่นั้น
เรื่องที่เจ็ด เรื่องที่เราหนักใจและเหนื่อยที่สุดในชีวิตคือเรื่องที่สามีไม่ช่วยงานบ้าน เขาไม่เคยช่วยเลย ซักผ้า ล้างถ้วย กวาดบ้าน เก็บขยะ เขาไม่ทำเลย ผ้าไม่มีใส่ก็จะบอกเราให้ซัก และเราเหนื่อยสุด ๆ เพราะทำงานข้างนอกด้วยกลับมาก็ต้องเลี้ยงลูก เก็บบ้าน ทำกับข้าว ไม่ทำก็ไม่ได้กิน 
จริงๆ มันมีอีกเยอะมาก รายละเอียดยิบย่อยเต็มไปหมด เราอยากเลิกไม่ใช่เพราะมีคนอื่น แต่เราเหนื่อย เราคุยกันเรื่องช่วยงานบ้าน เรื่องดูลูกหลายต่อหลายครั้งเขาก็ไม่ทำ เราไม่ค่อยบ่น ไม่อยากทำเราก็ทำ น้อยครั้งมากที่เราจะบ่น แต่ถ้าทนไม่ไหวเราจะด่าเลย สุดท้ายเขาก็เป็นเหมือนเดิม
เพื่อนที่เราสนิทเราก็ปรึกษาแล้ว เขาก็บอกให้เราอดทน หันมาคุยกันดี ๆ สงสารลูกเรา บลาๆ เราย้ำหลายรอบมากว่าเราคุยแล้ว แต่ก็เหมือนเดิม โอกาสสำหรับคนแบบนี้มันจะมีได้ตลอดไปเลยหรือไง
เราเหนื่อยจนเรานอนร้องไห้ทุกคืน คิดอยู่คำเดียวว่าอยากเลิก คิดจนจะเป็นประสาท เรากับสามีแยกกันนอนได้ 3 เดือนแล้ว แต่เขาก็เฉื่อย ไม่สนใจ ยังอยู่บ้านเดียวกัน ข้าวก็มีเราหาให้กินเหมือนเดิม
มีใครพอเจอเหตุการณ์คล้ายๆ กันที่พอจะแนะนำเราได้ไหมคะ เราไม่มีความสุขเลย ถ้าเลิกกันลูกอยู่กับเราแน่ ๆ และหนี้สินที่สร้างกันมาก็อยู่กับเราด้วย เชื่อว่าถ้าเขาไปจริง ๆ เขาไม่ส่งเสียเลี้ยงดูลูกแน่นอน
ขอคำแนะนำ และทางออกปัญหาชีวิตคู่แบบนี้ให้เราด้วยนะคะ