ตอนนี้ผมอายุ19ปี  ผมทำยูทูป ช่องของผมไปด้วยดีมากครับ วิวหลักพันถึงหมื่น แต่ผมต้องทนและอยู่แบบไม่มีความเป็นส่วนตัว  ซึ่งผมไม่มีห้องส่วนตัวครับ เวลาผมทำคลิปเนี่ย ผมต้องทนทำตอนกลางคืนทุกๆวัน ประมาณ เที่ยงคืน แต่ถ้ามีพวกเพื่อนๆของพี่ผมมากินเหล้า ผมต้องทนรอถึงตี4-5 ซึ่งแน่นอน  มันเหนื่อยมาก และ จ-ศ ผมต้องตื่นมาเรียนทุกๆวัน ไม่9โมง ก็11โมง ผมรู้สึกเหนื่อย แต่ผมไม่ท้อนะครับ ถึงมันจะเหนื่อยแค่ไหน ผมก็ต้องสู้ต่อไปเพื่ออนาคตของผม  แต่บางทีผมก็เคย น้อยใจคนในบ้านนะครับ  ทุกคนมีห้องส่วนตัวหมด แต่ผมกับไม่มี และมันมีห้องว่างห้องนึงเป็นห้องของน้าผม ซึ่งน้าผมเนี่ย อยู่ต่างประเทศ ห้องนั้นไม่มีคนอยู่ แต่ยายก็คอยลุกไปทำความสะอาด ไปเข้าห้องน้ำบ้างแหละ ห้องนั้นไม่มีคนนอนเลยครับ ซึ่งผมลองบอกไปแล้วว่า อยากนอนห้องนั้น ยายก็บอกว่า ไม่ๆ เพราะห้องนั้นเป็นห้องของน้า เดียวน้าด่า   ซึ่งผมก็ไม่อะไรครับ ก็รู้อยู่แก่ใจแล้วครับว่าไม่ได้  พอผมทำคลิปตอนกลางคืนใช้ไหมครับ ผมต้อง
ทำคลิป ทั้งพากษ์ เสียง ช่องของผมเนี่ยจะพากษ์เสียงฮ่าๆ ซึ่งมันต้องใช้เสียงดังพอสมควรครับ ถึงจะได้ แอนนาจี้ คลิปถึงจะสนุก ผมเริ่มทำตั้งแต่ เที่ยงคืน พากษ์ไปด้วย ตัดไปด้วย ซึ่งแน่นอนครับใช้เวลานานมาก ตี4-5 กว่าผมจะทำเสร็จ พอตกเช้ามาครับ มีบางวันเนี่ยแหละยายบอกว่า ลำคาญเสียง ไม่รู้จะพากษ์ทำไหม  แทนที่จะทำตอนเช้า ผมก็บอกไปว่า ทำได้หรอ เสียงดังขนาดนี้เนี่ย มีทั้งเด็ก ทั้งเสียงTv เสียงอะไรอีกเยอะ  แล้วจากนั้นยายก็เงียบ  ตอนนี้ผมรู้สึกนอยมากเลยออกมาพูดให้ทุกคนฟัง ผมเก็บมันไว้คนเดียวไม่ไหวแล้วจริงๆ ผมพิมพ์ไปพร้อมน้ำตา ทุกครั้งที่พูดถึงเรื่องแบบนี้  ผมมักจะร้องไห้เสอม ผมเป็นคนที่ร้องไห้บ่อยมาก ผมอ่อนต่อความรู้สึก #ขอบคุณที่รับฟังผมจนจบนะครับ