สวัสดีค่ะ ดิฉันขอพื้นที่ในการระบายเรื่องราวของฉัน วัย 17 ปี
ตั้งแต่เราเกิดมา เราพอจะรู้เรื่องว่า เราไม่ได้อยู่กับพ่อกับแม่ เราอยู่กับพี่สาวของแม่ตั้งแต่แม่แท้ๆของเราคลอดเราออกมาได้ 2-3 สัปดาห์ได้ค่ะ แม่แท้ๆเขาก็ให้พี่สาวของเขาเลี้ยงแล้วก็ส่งเงินมาให้ปีละครั้ง เราอยู่กับพี่สาวของแม่เราติดเรียกว่าแม่มาก  เขาสอนทุกๆอย่างให้กับเรา เขาดีกลับเรามาก มีแต่เราที่ค่อยทำเรื่องให้กับเขา เราไม่เคยโกรธไม่เคยคิดจะเกลียดคนที่เราเลี้ยงมาเลยด้วยซ้ำ เราจำเรื่องราวตอนเด็กของเราได้น้อยมาก ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน จำได้แค่ว่าถ้าเราทำอะไรไม่ถูกใจเขา เขาก็จะตีเรา ตบเรา ก็เป็นมาถึงปัจจุบัน ,เราไม่เคยรู้จักคำว่าครอบครัวเลย ไม่รู้จักด้วยซ้ำว่าความรักจากครอบครัวเป็นแบบไหน ความอบอุ่นเป็นแบบไหน เราเป็นคนที่เสียใจง่ายมาก ตั้งแต่โรงเรียนปิด เรื่องโควิด เราก็นอนเกือบเช้ามาตลอด บางคืนเราก็นอนคิดไปคิดมาเราก็ร้องไห้ น้อยใจตัวเองอยู่ตลอด น้อยใจในทุกเรื่อง คำด่าคำว่าของคนที่เลี้ยงเรามาอยู่ในหัวเราหมด มันจะได้ยินก่อนจะนอนเสมอ เมื่อ2-3วันที่แล้วเราได้ทไผิดแบบผิดมากๆ เราพาแฟนเรามานอนด้วย แล้วเขาจับได้ เขาตบเขาตีเราเอาไม้ฟาดจนเป็นแผล เราไม่ได้ร้องไห้เราไม่ได้โกรธเขาเลยเพราะเราผิดมากๆ เขาว่าเราเป็นแบบนู้นแบบนี้ เขาไม่เคยถาม เขาไม่เคยถามเราเลย เขาได้แต่พูดแล้วเขาก็คิดไปแบบนั้นแบบนี้ณ.ตอนนี้เราปวดหัวมาก เขาจะไล่เราออกจากบ้าน ซึ่งตัวเราเองก็ไใ่อยากอยู่กับเขาตั้งแต่แรก เราอยู่กับเขา งานบ้านเราทำให้ หลายเราก็เลี้ยง น้ำหลานเราก็อาบ ล้างจาน กวาดบ้านถูบ้าน เก็บของเล่น ล้างหน้าบ้าน อะก็เป็นเรื่องปกติ บางคืนเราออกไปทิ้งขยะไม่ได้เพราะในมันตก พอเขาเห็นเขาก็ว่าเราก็ตีเรา บางทีเขาก็จะเอามีดแทงเราด้วยซ้ำ เราเครียดมากตอนนี้เราไม่กินข้าวมา2วันแล้ว เรากินไม่ลง เราคิดที่จะฆ่าตัวตายตั้งแต่ โรงเรียนปิดเรื่องโควิดแต่เราก็ทำไม่ได้ใจไม่กล้าพอ บางทีเราก็กรีดแขนไม่รู้ทำไปเพราะอะไร เราได้แต่ร้องไห้ ร้องไห้คือการระบายที่ดีที่สุด ตั้งแต่เด็กจนโตคิดมาตลอดว่าถ้าเราตายทุกคนก็จะโชคดีเสมอ อย่าว่าเรานะเราแค่ต้องการระบาย ที่จริงมันเยอะมากแต่ระบายแค่นี้แหละ