สวัสดีค่ะ วันนี้เราจะมาเล่าเรื่องของเรา แต่ตั้งในกระทู้สนทนาไม่ได้ค่ะ เรายังไม่ได้ยืนยันตัวตน ขออภัยด้วยนะคะ 
 
เราอยู่บ้านต่างจังหวัดกับตายาย มาตั้งแต่ 3 เดือน พ่อแม่เราตอนนั้นทำงานในกรุงเทพ พอเราปิดเทอมพ่อแม่เราจะมารับเราไปอยู่ด้วยค่ะ เปิดเทอมกลับมาส่ง
 
เรา 7 ขวบ พ่อแม่เราหย่ากัน เราอยู่กับแม่ กับตายาย โดยช่วงแรก พ่อที่ให้กำเนิด มาหาบ้างปีละครั้ง หรือสองปีครั้ง โดยแต่ละครั้งที่มา จะมีกระปุกออมสินมาให้ ในนั้นจะมีเหรียญบ้าง แบงค์บ้าง ขอเรียกว่าเศษเงินคงไม่ผิด โดยช่วงนี้แกก็มีแฟนนะ (เหตุผลที่เลิกก็เพราะแกมีเมียน้อยนี่แหละ แม่เราจับได้จะเลิก แกชักปืนจ่อหัวเราแล้วขู่จะฆ่าทั้งแม่ทั้งลูก แม่เลยทนจนเราเปิดเรียนมาส่งเราอยู่กับตายาย แล้วหนีกลับบ้าน ไม่กลับไปอีก อันนี้แม่เล่าให้ฟังตอนเราเข้ามหาลัยแล้ว โดยการเลิกกันของแม่กับพ่อ พ่อไม่ทิ้งอะไรไว้ให้เรากับแม่เลย รถพ่อก็เอาไป ทองก็เอาไป แม้แต่ตู้เสื้อผ้าที่ซื้อไว้ที่บ้านตายายก็เอาไป ให้ญาติแกมาขนไปทุกอย่างเลย อ้อ มีพระองค์นึงที่แกทิ้งไว้ให้เราค่ะ) จนเราอยู่ ป.5 พ่อเราแต่งงานใหม่(กับอีกคน) มารับเราไปบ้านแกเพราะย่าเราป่วยหนัก เราไป 3 วัน ก็โดนแกและเมียแกดูถูก คำพูดเดิมๆ เช่น อยู่บ้านนอกเดี๋ยวก็ได้ผัวมีลูก เรียนก็คงไม่จบ แม่มันจะมีปัญญาส่งได้ถึงไหน เราจำแม่นเพราะมันเป็นคำพูดที่ผลักดันเราให้โตมาอย่างดี ได้แบบวันนี้ 
 
ตั้งแต่นั้น เราไม่เจอพ่อที่ให้กำเนิดอีก แต่ก็มีโทรไปหาวันพ่อค่ะ เลิกทำตอนเราอายุประมาณ 20 ยายเราชอบสอนว่าไม่ให้ลืมพ่อ**ตอนนี้ยายบอกลืมๆ ไปเลย  
จนเราเข้ามหาลัย โดยบ้านแกอยู่อำเภอใกล้กับที่เราเรียน แกไม่เคยมาหาเลยค่ะ ไม่เคยโทรถามว่าอยู่แบบไหน กินยังไง จนเราอยู่ปี 3 กำลังจะจบ(เราจบ 3 ปีครึ่ง) แกโทรมาบอกว่าจะมาหา เราปรึกษาแม่ตลอด แม่ก็บอกให้เจอกันค่ะยังไงก็เป็นพ่อ แล้วแกพูดเหมือนประมาณว่าลำบาก ไม่มีเงินมาหา**ตอนนี้มองว่าข้ออ้าง มาหาเราเรายังเลี้ยงข้าวแกเลยนะ แต่อันนี้แม่เราสั่งมา 
 
เราเรียนจบ แกมางานรับปริญญาเราค่ะ รู้เพราะแกถามตอนมาหาเรานั่นแหละ มาแป๊ปนึงแล้วเราก็บอกแกว่าเราจะไปเรียนภาษาเมืองนอก ไปอยู่กับแม่ ตอนนี้แม่เราแต่งงานกับอาป้าค่ะ แต่งตอนเราอายุประมาณ 17 ปี อาป้าดีมากเราเป็นลูกคนเดียวของพวกท่านค่ะ แน่นอนว่าคนที่ส่งเราเรียน ดูแลเรา เลี้ยงเรา คือสองท่านนี้
 
สุดท้ายเราขาดการติดต่อกับพ่อที่ให้กำเนิดมานาน 8 ปีแล้วค่ะ แล้วอยู่ๆ เมื่อปลายเดือนที่แล้ว พี่ชายคนละแม่ ที่มีเพื่อนในเฟชตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ทักมาบอกว่าแกเข้าโรงบาล ให้โทรหาแกหน่อย เราเลยโทรไปค่ะ และได้รู้ว่าแกเป็นโรคไต เป็นมาหลายปีแล้ว แล้วอาการกำเริบเป็นหนักพอสมควร ตอนนั้นเราไม่รู้สึกอะไรเลยค่ะ ถ้าแกสบายดีก็ดีใจ ถ้าแกไม่สบายก็ขอให้หายไวๆ เป็นแบบนี้จริงๆ เราเลยโอนเงินให้ค่าผลไม้ไป 1,000 บาท ไม่เยอะค่ะแต่เราให้แค่นี้เพราะไม่รู้ต้องให้เท่าไหร่ เราเข้าไปส่องเฟชพี่ชายคนละแม่คนนี้มา เหมือนแกจะอยู่กับพ่อกับเมียใหม่พ่อค่ะ เห็นอัพรูปกินเที่ยวกัน เราไม่ได้ถามเพราะไม่อยากรู้ไปมากกว่านี้
 
จนเมื่อวานซีนตอนกลางคืน พี่ชายคนละแม่ ก็ทักเฟชมาอีก บอกว่าพ่อต้องฟอกไตอาทิตย์ละ 3,000 บาท ช่วยได้เท่าไหร่ เราปรึกษาแม่ แม่เราโกรธมาก เราไม่เคยเห็นแม่โกรธแบบนี้มาก่อนในชีวิต แม่ไม่ได้บอกว่าให้ตัดความสัมพันธ์ แม่เคารพการตัดสินใจของเราตลอดแต่คำพูดแม่เรารับรู้ได้ว่าไม่อยากให้ยุ่งอีก เพราะเค้าก็มีครอบครัวใหม่นานแล้ว แม่เลี้ยงมาแม่ยังไม่คิดจะเอาอะไรจากลูกเลย อยากให้ลูกสบาย อยากให้ลูกมีชวิตที่ดี แม่เริ่มจาก 0 แม่ก็อยากให้ลูกเริ่มจาก 10 จาก 100 ได้ไม่เหนื่อยเหมือนแม่ ถ้ารวยแล้วก็อยากให้รวยขึ้นไปอีก สิ่งที่แม่เราพูดกับเราค่ะ 
 
เราตัดสินใจโทรไปหาพ่อที่ให้กำเนิดเมื่อวาน คุยดีๆ ระวังคำพูดทุกคำเพราะแกก็ป่วยอยู่ บอกช่วยได้ 10,000 บาทนะคะ  แต่แกจะเอาทุกเดือนค่ะ อยากให้ช่วยทุกเดือนมากกว่า เราสตั้นไปสามวิ เรายืนยันคำเดิมว่าสะดวกช่วยได้เท่านี้ แกเงียบไปพักนึง แล้วก็ขอบคุณมาค่ะ แล้วก็วางสาย กันแบบดีๆ นะคะ 
 
เราปรึกษาแม่เล่าให้แม่ฟัง แต่ครั้งนี้แม่บอกให้เราเลิกติดต่อทุกคน ตายก็อย่าไปเผา แม่บอกแม่ห่วงเรา ถ้าหากลูกชายแกได้เลือดแกมาเยอะ แม่ห่วง คนที่นั่นเค้าใจดำ สิ่งที่แม่พูดกับเราค่ะ ก่อนที่เราจะบล็อคทุกอย่าง และเลือกตัดความสัมพันธ์กับคนที่เราเรียกว่าพ่อมาตลอด 28 ปี 
 
เราสบายใจนะ เราเวทแล้ว เรารักแม่ เราเชื่อแม่ ทำพร้อมทำให้แม่สบายใจโดยไม่รู้สึกผิดอะไรเลยค่ะ เรามองว่าคนที่เราควรแคร์มากที่สุดในโลกคือแม่ ไม่ใช่ใคร...