สวัสดีค่ะ,
 
หนูอยากถ่ายทอดเรื่องนี้มาก หนูเชื่อว่า "อะไรที่เราไม่ได้สัมผัสมันจริง ๆ เราไม่สามารถบอกมันได้จริง ๆ" หนูมีโอกาสได้คลุกคลีกับกลุ่มคนที่สังคมบัญญัติศัพท์ให้เเง่ลบ จนเรากับมาตะหนักได้ เราเคยมองเขาใเเง่ลบมากๆ ที่จริงควรเป็นกลุ่มคนที่สังคมควรส่งเสริมด้วยซ้ำไป
 
*ทั้งนี้หนูขออนุญาตอ้างอิงจากบุคคลที่หนูมีปฏิสัมพันธ์ด้วย ไม่ได้มีเจรตนาเหมารวม*
 
มันเริ่มจากหนูเห็น เด็กวัยรุ่นคนหนึ่งประมาณม.ปลาย รุ่นน่าจะใกล้ ๆ เคียงกันกับหนู เอารถมอไซต์มาซ่อมหัวฉีด หลังจากนั้นเขาก็วนเวียนมาเลย ๆ การจับเครื่องมือ การเลือกเครื่อง มันบ่งบอกว่าเขามีความรู้ด้านนี้/ศึกษาด้านนี้มา เเต่ที่บ่งบอกไปมากกว่านั้น เเววตากับกริยาเขามันบอกว่าเห้ยเขามีความสุขกับมัน
เเล้วมันยังมีอีกหลายเคส: - ถอดบ่าจากตัวรถมาเปลี่ยน - ตั้งมาร์คเครื่อง - เทคนิคการเอา camshaft ออก เเล้วน้าช่างเเก่เคยพูดว่า มีไอประเภทหนึ่ง เเสบ ๆถอดออกหมดเเล้วประกอบกลับไม่ได้ มาเดือดร้อนช่างอีก (พวกนี้อาจมีเด็กช่างปนอยู่ด้วย)
 
จนหนูคิดได้ เยาวชนพวกนี้เขาเก่งด้านปฏิบัติมาก ควรได้การสนับสนุนจากทุกภาคส่วนเหมือนกัน เพื่อน ๆ มีความคิดเห็นอย่างไรคะ?