คือเราลาออกจาม.เกษตรมาเรียนรามค่ะ รู้สึกว่าช่วงนี้ไม่อินกับ มกเเล้วเลยตัดสินใจมาเรียนรามให้จบเลยดีกว่าค่ะ คือเราเรียนพรีดีกรีอยู่เเล้ว ว่าจะโอนหน่วยกิตมาเอาให้จบเเลยดีกว่า คือที่เรามุ่งมั่นเข้าเกษตรเเต่เเรกเพราะคิดอยากจะเข้าหาสังคมที่สนุกสนานเท่านั้นเองค่ะ อีกอย่างคณะที่เราเข้าก็ค่อนข้างโอเคนะคะ เเต่ไปๆมาๆก็รู้สึกว่าไม่ใช่เเล้วเหมือน เทอมสองจะมีให้เปิดไปมอเเล้ว ซึ่งตอนเเรกเราก็แอบเสียดายนะ เเต่เราเลือกที่จะเดินออกมาเเล้วเลยตัดสินใจเด็ดขาดค่ะ เราไม่รู้ว่าคนอื่นจะมองเรายังไงเราไม่สนใจ คิดว่ารามจะเป็นตัวเลือกสุดท้ายเเต่ที่ไหนได้เราเลือกมันเเต่แรกเเละเราก็จะพยายามจะทำให้ได้ดีที่สุด เรามองว่าเรากำลังใหล้จะจบเราเลยอยากเต็มที่กับมันไปเลย คือเราไม่ชอบเรียนไรเยอะเเยะไม่อยากพาตัวเองไปคิดไรมาก เลยหนีออกมาจากสักที่หนึ่ง ให้มันว่างเเละสบายใจมากกขึ้น เราพึ่งรู้สิ่งที่ชอบกับความถนัดมันต่างกันมาก เราก็เลือกเรียนสิ่งที่ถนัดนะเเละทำมันได้โอเคมากกว่าคือราม เเต่ก็ไม่ได้เซียนนะ เเค่คิดว่ามันไปไกลเเล้วว อยากให้ประสบความสำเร็จ เเล้วเรามองว่า มก เราเรียนสายนี้ มันดูเป็นสิ่งที่ชอบเเละมีกฎเกณฑ์มากไปเเน่ๆสำหรับเรา เลยเลือกที่จะทิ้งเเล้วไปเรียนรู้เพิ่มเติมเอาก็ได้ ทำให้ตอนนี้ จากตอนเเรกที่หมดไฟเรื่องเรียน มันมีเเพชชั่นขึ้นมาใหม่เเล้ว พอออกจากตรงใดตรงหนึ่ง มันว่าง มันโล่ง ทำให้เราได้มีมุมมองความคิดที่จะใช้ชีวิตมากๆ เราเคยถามตัวเองมาหลายต่อหลายครั้งเเล้วว่าเราจะเอากับชีวิต เเละสุดท้ายมันก็ลงเอยเเบบนี้ เราสบายใจขึ้นมาก มันมีความเสียดายก็จริงเเต่เราจะมีโอกาสสร้างขึ้นมาใหม่จากโลกข้างนอกค่ะ ปล.ตอนนี้เรากำลังจะทำเรื่องออก มกค่ะ อยู่ปี1เทอม1เราคิดว่าถ้าตัดสินใจได้เเล้ว ต้องเด็ดเดี่ยวทำเลยค่ะ เพราะคิดมาสักพักเเล้ว จะได้ไม่ลังเล เราไม่ได้ไปมอก็เลยไม่อินจนจะไปเเล้วก็เข้าถึงยากเลยพอเเล้ว ต่อจากนี้คงต้องหาไรทำบ้างเเล้ว อาจจะยากเเต่เราก็จะพยายามเรียนรู้จากหลายๆอย่างนอกหลักสูตรค่ะ อย่างน้อยเราก็มีทางเลือกเเละมีทางที่เรารู้ตัวเองจริงๆ เรามองว่า มันไม่เสียเวลามันล้มเลิกเเต่ไม่ได้ล้มเหลว สู้ๆนะคะสำหรับคนที่เจอปัญหาเเบบเรา เราเคยยึดตึดกับมหาลัย เพราะมันเป็นค่านิยมทางสังคม เเต่ถ้าเราคิดได้ไม่เเคร์อะไร ก็แค่เลิกจากตรงนั้น เเละเริ่มใหม่ค่ะ มันยากที่จะกล้าทำ เเต่ถ้าคิดได้คิดดีเเล้ว ทำเลย อายุเราเดินหน้าทุกวันค่ะ อย่ารอที่จะประสบความสำเร็จทีเดียว ขอให้คิดว่าเราจะต้องประสบความสำเร็จทุกวันค่ะ อาจจะสะดุดเเล้วมีนึกคิดเสียดาย เเต่ช่างค่ะ สู้ต่อไป หนูคนนึงที่อายุ 19 หนูก็จะใช้ชีวิตตามวัยก็คือวัยรุ่นที่เราต้องการอย่างไร ก็น่าจะรู้กัน คือความสุขความสนุกสักช่วงหนึ่งที่เราอาจจะหาความสัมพันธ์เมคเฟรนจากคนในสังคมภายนอกได้ค่ะ มีหลากหลายมีทั้งดี ไม่ดีปนๆกันไป ยอมรับว่าตะก่อนเครียดค่ะอยากทำอะไรให้ได้ดีอยากเป็นคนที่ทุกคนภูมิใจ ให้รู้ว่าเราเก่งนะที่มาเรียนในจุดนี้ได้ เเต่พออยู่กับตัวเอง มันไม่ใช่สิ่งที่ทำอยู่โครตฝืน คือทุกคนไม่ชอบเรียนหรอกค่ะ เเบบว่าเจอนู่นนี่นั่นมันเฟลทั้งนั้นยิ่งสถานการณ์ตอนนี้เเย่มาก เเต่เข้าใจบางคนมันไม่ได้มีอะไรรองรับทุกคน ไม่ได้มีที่เรียนสำรอง เลยจำเป็นต้องเรียนถึงเเม้บ่นอยากลาออกทุกๆวัน คนกลุ่มนั้นก็คงต้องให้ตัวเองสู้อยู่เสมอ สรุปแล้วการศึกษามันทำร้ายเราจริงๆเรามองว่าปี1แล้วนะ เรียนวิชาพื้นฐาน วิทย์ คณิต เคมีบลาๆๆอีกทำไม ทำไมไม่รีบให้เรียนพวกวิชาคณะ สาขาไปเลยมันกลายเป็นว่าเด็กท้อค่ะ ท้อเเต่ปีแรกอยากออกเพราะได้เอฟ เก็บยากต้องลงเรียนใหม่อีก เสียเวลา นู่นนี่นั่นหลายอย่างทำให้บางคนก็เครียดฝืนเรียนเเต่ก็จบ ส่วนนึงได้งานอีกส่วนนึงยังอยู่บ้านเฉยๆ อยากให้ประเทศไทยหยุดวัดค่าที่เกรดมาก เอาประสบการณ์มาเทียบการใช้ชีวิตมากกว่า เเต่พูดไปก็ทำไรไม่ได้ เราเเค่อยากมาบอกความคิดความในใจที่ไม่น่าเชื่อว่า สุดท้ายตรูก็มาถึงวันนี้สะเองง5555คิดว่าจะเรียนควบได้เเบบเท่ๆเหมือนคนอื่นในกลุ่มส่วนใหญ่บ้าง เเต่ก็ไม่รอด55555 โอเคค่ะขอให้เราโชคดี ทุกคนด้วยนะ ผ่านไปให้ได้ บ่นไปเรียนไป สำหรับคนที่.....นั่นเเหละเราเข้าใจมากๆจุดนี้ คนที่เจอทางของตัวเองถือว่าโชคดีมากไม่เเคร์อะไร คุณต้องเก่งมากเเน่ๆ ก็สู้ๆนะคะ ขอให้ประเทศไทยพัฒนาได้เเล้ว