ใช่ครับ ตามชื่อเลย ผมทานยามาได้เดือนเศษ ๆ ทรมานมาก วันไหนลืมทานยา จะรู้สึกไม่ค่อยดี บางวันก็ร้องให้ รู้สึกตัวเองตกต่ำที่สุดในชีวิต มันไม่ง่ายเลยนะครับ ที่จะทำตามคำแนะนำใคร ๆ ที่บอกให้ปล่อยวาง หรือแก้ปัญหาทีละเรื่อง ผมทรมานมาก ไม่มีแรงออกกำลังกาย จากปกติเป็นคนออกกำลังกาย ผมเป็นสภาวะที่สะสมมานาน ราวสามปี ทั้งงาน ปัญหาส่วนตัว เรื่องรักที่ไม่เคยสมหวัง มันทำให้เราต้องมาเจอกับโรคนี้ ไม่กล้าบอกที่บ้าน เพราะครอบครัวผมพ่อผมจบ ป.4 แม่อ่านหนังสือไม่ออก ความคิดก็จะออกแนวหัวโบราณ เป็นครอบครัวที่ไม่ได้สนิทที่คุยกันได้เหมือนคนอื่น ๆ หลายครั้งที่ผมกลับบ้าน จากที่คิดว่าบ้านคือที่พักกาย จนสุดท้ายมันคือที่เพิ่มพลังงานด้านลบ จนผมต้องหนีกลับไปจังหวัดที่ผมทำงาน สรุปก็ต้องกลับมาอยู่คนเดียวเหมือนเดิม 

ผมทำงาน ไม่มีเพื่อนสนิทที่คุยได้ทุกเรื่อง เพราะคนสนิทจริง ๆ เขาอยู่ต่างจังหวัดกันหมด เวลาร้องไห้ ผมอยากกอดใครสักคน ที่เราไว้ใจก็ไม่มี มันทรมานมากครับ บางครั้งคิดว่าการตาย น่าจะมีความสุขที่สุดแล้ว หาแม้กระทั่งวิธีฆ่าตัวตาย ที่ดีที่สุด ตามหน้าข่าว 

เหนื่อยจังครับ ผมเหนื่อยกับทุกอย่าง ทุกปัญหาที่มันถ่าโถม รู้สึกหมดแรงสู้ต่อ พยายามหากิจกรรมทำ มันไม่ได้ช่วยให้ผมคิดน้อยลงเลย หลายครั้งที่ต้องเล่าเรื่องเดิม ๆ ให้ใครต่อใครฟัง จนผมเหนื่อย

ผมจะออกมาจากโรคนี้ยังไงดีครับ