สวัสดีค่ะขอใช้คำว่าเราแทนตัวนะคะ จะได้รู้สึกเหมือนระบายให้เพื่อนฟัง ขอพื้นที่นี้ระบายหน่อยนะคะ
คือเมื่อก่อนครอบครัวเรามีพ่อ แม่ พี่สาว เรา ปัจจุบันมีลูกชายของพี่สาวเพิ่ม2คน คนแรก4ขวบ คน2 1เดือน ที่บ้านมีอาชีพหลักทำนา อาชีพรองพ่อทำงานขับรถส่งปูนได้วันละ300 เมื่อก่อนแม่เย็บผ้าแต่พอมีหลานก็เลี้ยงหลาน ถ้าว่างหน่อยก็ไปดูน้ำในนา หว่านปุ๋ยบ้างอะไรแบบนี้ พี่สาวไปทำงาน กทม เราเรียนปวช.3 พึ่งฝึกงานจบ
ครอบครัวเราการเงินเริ่มขัดสนตั้งแต่เราอยู่ ปวช.2 แม่ลุกลี้ลุกลนยืมเงินมาใช้หมุนที่บ้านมาตลอด ไม่ว่าเรื่องหนี้ คชจ.ในบ้าน ค่าเล่าเรียนของเรา พ่อเป็นคนไม่ประหยัดเงินยิ่งทำงานได้เงินน้อยนานๆจะให้ใช้ที พ่อกับแม่เริ่มหันหลังใส่กัน ประชดประชันกัน เราก็โดนพูดใส่บ่อยครั้งแต่เราพยายามหูทวนลมตลอดแต่เก็บฝังใจทุกคำ แต่ก็มีแย้งบ้าง เราอยากทำงานพาร์ทไทม์มาตลอด แต่พ่อบอกทำทำไมยืมมาส่งเรียนให้ก็ได้ คือเราเป็นประเภทที่ใช้ชีวิตเรียบง่ายทำตามหน้าที่ของตัวเองที่มี ไม่ค่อยได้ต่างไปจากเดิมเท่าไหร่ถึงแม้ความคิดเรากับครอบครัวจะต่างกันแบบสิ้นเชิง เรามีหน้าที่เพิ่มขึ้นมาคือเลี้ยงหลานผลัดเปลี่ยนกันกับแม่อันนี้เราเต็มใจทำนะเรารักหลานมาก แต่กลายเป็นว่าเราอยากทำอะไรก็ไม่ได้ทำ อยากลองเรียนรู้อะไรใหม่ๆก็ไม่มีเวลา อยากไปหาเงินส่งตัวเองเรียนก็ไม่ได้ อยากลองใช้ชีวิตวัยรุ่น เดี๋ยวนี้ไม่มีสมาธิเลย เกิดความน้อยใจในชะตาตัวเองว่าเหมือนอนาคตดับเพราะมีลูกเลย ทั้งๆที่ไม่ได้ก่อภาระนี้ขึ้นมา เกิดความอิจฉาที่น้องของพี่เขยซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของเราได้เรียนต่อแบบสบายๆ ได้ออกไปเที่ยว ได้ทำสิ่งที่ตัวเองอยากทำ อยากได้อะไรก็ได้เพราะพ่อแม่เขาไม่ได้มาเลี้ยงหลานเหมือนพ่อแม่เรา เขามีเวลาหาเงินส่งลูกเขาเรียน ผิดกับครอบครัวเรา เราเข้าใจในบางสิ่งของพ่อ แม่กับพี่สาวนะ แต่ก็อดไม่ได้ที่ต้องถามตัวเองว่าทำไมเราต้องเป็นแบบนี้ ทำไมไม่มีทางเลือกให้มากกว่านี้ แต่เอาจริงๆ ถ้าให้เลือกเรียนหนักทำงานหนักส่งตัวเองเรียน กับ เรียนหนักเลี้ยงหลานไปด้วย แน่นอนว่าต้องเลือกสิ่งที่ตัวเองก็ต้องการมันอยู่แล้วในสถานการณ์นี้
ตั้งแต่เกิดมาจนปัจจุบันนี้ยังค้นพบตัวเองไม่เจอเลย ตอนนี้ลังเลว่าเรียนจบแล้วจะต่ออีกมั้ย เราอยากจบแค่ ปวส.ก็ยังดี เผื่อค่าแรงจะได้อัพขึ้นมาบ้าง อีกอย่างเผื่อจะมีเวลาค้นพบตัวเอง เราอยากใช้หนี้ให้แม่ ไม่อยากให้การเงินมาทำให้ครอบครัวเราหันหลังใส่กันแบบนี้แล้ว มันเบื่อ มันหงุดหงิด เก็บกด อึดอัดไปหมด ไม่เป็นตัวของตัวเอง ปรึกษาด้วยไม่ค่อยจะได้เลย ยังไม่เคยลองออกแรงกระชากเชือกที่คอให้หลุด เพราะคำว่ากตัญญูมันค้ำอยู่ที่คอ
หรือใครมีคำแนะนำดีๆช่วยแนะนำหน่อยนะคะ
ภาระที่ไม่ได้ก่อ
คือเมื่อก่อนครอบครัวเรามีพ่อ แม่ พี่สาว เรา ปัจจุบันมีลูกชายของพี่สาวเพิ่ม2คน คนแรก4ขวบ คน2 1เดือน ที่บ้านมีอาชีพหลักทำนา อาชีพรองพ่อทำงานขับรถส่งปูนได้วันละ300 เมื่อก่อนแม่เย็บผ้าแต่พอมีหลานก็เลี้ยงหลาน ถ้าว่างหน่อยก็ไปดูน้ำในนา หว่านปุ๋ยบ้างอะไรแบบนี้ พี่สาวไปทำงาน กทม เราเรียนปวช.3 พึ่งฝึกงานจบ
ครอบครัวเราการเงินเริ่มขัดสนตั้งแต่เราอยู่ ปวช.2 แม่ลุกลี้ลุกลนยืมเงินมาใช้หมุนที่บ้านมาตลอด ไม่ว่าเรื่องหนี้ คชจ.ในบ้าน ค่าเล่าเรียนของเรา พ่อเป็นคนไม่ประหยัดเงินยิ่งทำงานได้เงินน้อยนานๆจะให้ใช้ที พ่อกับแม่เริ่มหันหลังใส่กัน ประชดประชันกัน เราก็โดนพูดใส่บ่อยครั้งแต่เราพยายามหูทวนลมตลอดแต่เก็บฝังใจทุกคำ แต่ก็มีแย้งบ้าง เราอยากทำงานพาร์ทไทม์มาตลอด แต่พ่อบอกทำทำไมยืมมาส่งเรียนให้ก็ได้ คือเราเป็นประเภทที่ใช้ชีวิตเรียบง่ายทำตามหน้าที่ของตัวเองที่มี ไม่ค่อยได้ต่างไปจากเดิมเท่าไหร่ถึงแม้ความคิดเรากับครอบครัวจะต่างกันแบบสิ้นเชิง เรามีหน้าที่เพิ่มขึ้นมาคือเลี้ยงหลานผลัดเปลี่ยนกันกับแม่อันนี้เราเต็มใจทำนะเรารักหลานมาก แต่กลายเป็นว่าเราอยากทำอะไรก็ไม่ได้ทำ อยากลองเรียนรู้อะไรใหม่ๆก็ไม่มีเวลา อยากไปหาเงินส่งตัวเองเรียนก็ไม่ได้ อยากลองใช้ชีวิตวัยรุ่น เดี๋ยวนี้ไม่มีสมาธิเลย เกิดความน้อยใจในชะตาตัวเองว่าเหมือนอนาคตดับเพราะมีลูกเลย ทั้งๆที่ไม่ได้ก่อภาระนี้ขึ้นมา เกิดความอิจฉาที่น้องของพี่เขยซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของเราได้เรียนต่อแบบสบายๆ ได้ออกไปเที่ยว ได้ทำสิ่งที่ตัวเองอยากทำ อยากได้อะไรก็ได้เพราะพ่อแม่เขาไม่ได้มาเลี้ยงหลานเหมือนพ่อแม่เรา เขามีเวลาหาเงินส่งลูกเขาเรียน ผิดกับครอบครัวเรา เราเข้าใจในบางสิ่งของพ่อ แม่กับพี่สาวนะ แต่ก็อดไม่ได้ที่ต้องถามตัวเองว่าทำไมเราต้องเป็นแบบนี้ ทำไมไม่มีทางเลือกให้มากกว่านี้ แต่เอาจริงๆ ถ้าให้เลือกเรียนหนักทำงานหนักส่งตัวเองเรียน กับ เรียนหนักเลี้ยงหลานไปด้วย แน่นอนว่าต้องเลือกสิ่งที่ตัวเองก็ต้องการมันอยู่แล้วในสถานการณ์นี้
ตั้งแต่เกิดมาจนปัจจุบันนี้ยังค้นพบตัวเองไม่เจอเลย ตอนนี้ลังเลว่าเรียนจบแล้วจะต่ออีกมั้ย เราอยากจบแค่ ปวส.ก็ยังดี เผื่อค่าแรงจะได้อัพขึ้นมาบ้าง อีกอย่างเผื่อจะมีเวลาค้นพบตัวเอง เราอยากใช้หนี้ให้แม่ ไม่อยากให้การเงินมาทำให้ครอบครัวเราหันหลังใส่กันแบบนี้แล้ว มันเบื่อ มันหงุดหงิด เก็บกด อึดอัดไปหมด ไม่เป็นตัวของตัวเอง ปรึกษาด้วยไม่ค่อยจะได้เลย ยังไม่เคยลองออกแรงกระชากเชือกที่คอให้หลุด เพราะคำว่ากตัญญูมันค้ำอยู่ที่คอ
หรือใครมีคำแนะนำดีๆช่วยแนะนำหน่อยนะคะ